Rozdział 296

Przewraca się na plecy, gdy podchodzę do łóżka, wiążąc sznurek moich spodni dresowych, a ja przygryzam dolną wargę, powstrzymując jęk, gdy myślę o tym, jak cholernie zachęcająco teraz wygląda.

„ Jesteś pewien, że nie mogę porozmawiać z Atticusem? Nadal jestem na niego zła” – mówi, gdy kładę się na łóżku, rozchylam jej nogi i przyciągam ją bliżej, po czym pochylam się i całuję ją w usta.

„ Tak, Adriana nie chciała, żebym z nim rozmawiała. Nie chce współczucia. Więc zostaw ją w spokoju. Oni sami zrobią, co zechcą. Jeśli on chce udawać, że ona nie istnieje, to jego strata... albo jeśli wyciągnie głowę z tyłka, to jestem pewna, że przyjdzie do ciebie po radę. Ale nie ma sensu, żeby ktokolwiek próbował go nakłonić do zgody. Adriana by tego nie chciała”, wyjaśniam, cicho głaszcząc jej uda, gdy znów ją całuję.