Rozdział 258 Prozerpina

Stałam i patrzyłam za Lucienem, gdy samochody odjeżdżały z podjazdu tego popołudnia. Było ciepło, ale robiło się chłodno. Wiedziałam, że zbliża się zima. Jakoś moje serce było ołowiane. Nie chciałam go puścić i trzymałam się go kurczowo, w milczeniu, próbując nie płakać.

Na koniec, wtulił twarz w moje włosy i powiedział z udręką.

"Kobieto, muszę iść."