Rozdział 42

Punkt widzenia Dylana.

„Hej dzieciaku, musisz jeść. Nie możesz nic zrobić, jeśli nie masz siły”. Carlos martwił się o mnie przez cały tydzień. Stwierdził, że jestem traktowany gorzej niż on. Lochy są zimne i ciemne, w powietrzu unosi się silny zapach pleśni, a moje ciało stało się niezwykle chude, kruche i słabe.

Moje ubranie składało się z małej brązowej, przypominającej worek na ziemniaki sukienki, która była narzucona na moją głowę. Miała małe dziurki tu i ówdzie i teraz miała kilka plam krwi wszędzie. Miałam tylko jeden kawałek liny, której używałam jako paska, ale to tylko bardziej ukazywało moją niedowagę. Byłam bardzo brudna, zaschnięta krew spoczywała na moich włosach i skórze. Nie brałam prysznica od dłuższego czasu. Pachniałam naprawdę źle, moje włosy były tłuste i bardzo splątane, a tylko Bóg wie, jak wyglądały moje zęby. Nie miałam butów, więc moje stopy były bose i suche, a moje usta były popękane od nie do zniesienia ilości razy, gdy król mnie zhańbił.