Rozdział 228

Punkt widzenia Dylana.

Obudziłam się z głośnym jękiem, mój oddech wyszedł w spanikowanych sapnięciach, a moje ciało podskoczyło, pozwalając mojej głowie rzucać się po pokoju, próbując upewnić się, że jestem z powrotem nad jeziorem, tylko że spotkałam się z wnętrzem namiotu medycznego. Stały rytmiczny sygnał dźwiękowy rozbrzmiewał, ale w mojej panice wydawał się przyspieszać.

Obok mnie, na krześle siedział Lewis. Jego głowa spoczywała na łóżku we śnie, ale jego ręka była na mojej, trzymając ją luźno. Dlaczego zostałam zabrana z powrotem do szpitala, było dla mnie niepojęte, ale przynajmniej nie byłam już w tym miejscu zawieszenia, do którego wysłała mnie bogini księżyca.