Rozdział 214

„Zapomnij o tym... jeśli chcesz pamiętać ten dzień, to dobrze... ale zrób to bez przypominania mi o tym...” Jej kruche ciało zaczęło lekko drżeć, a wraz z tym poczułem, że cały mój świat się wali, nie mogłem stać i pozwolić jej tak myśleć. Więc delikatnie, ale mocno chwyciłem ją za ramię i trzymałem się kurczowo. Nie mogłem jej stracić. Po prostu nie mogłem. Nie teraz, nie po tym wszystkim.

Moja klatka piersiowa zacisnęła się mocno z bólu, a odrzucenie, które przyszło wraz z jej walką o odejście ode mnie, sprawiło, że przeze mnie przepłynęła męka.

W tym momencie pomyślałem, że jej puste spojrzenie na mnie było najgorszą rzeczą, jaką mogła zrobić, ale gdy udało mi się przyjrzeć bliżej jej pięknej twarzy, zdałem sobie sprawę, że najgorszą rzeczą były łzy, które teraz spływały po jej policzkach. Sprawiłem, że płakała, ponieważ nie mogłem być szczery. Nadszedł czas, abym stanął twarzą w twarz z prawdą i powiedział jej dokładnie, co myślę... Musiałem jej powiedzieć dokładnie, co czuję, ponieważ jeśli tego nie zrobię, i tak ją stracę, a wtedy nigdy nie będę miał szansy wyrazić, co naprawdę do niej czuję.