Rozdział 172

Dylan POV

„Jak mogłeś w ogóle pomyśleć, że cię żałuję?” Beta położył swoją dużą dłoń na moim policzku, a ja podświadomie pochyliłam się nad nią, szlochając, gdy starałam się nie rozpłakać na niego, gdy oboje siedzieliśmy na brzegu jeziora. Jego oczy były piękne, gdy wpatrywały się w mnie, powodując, że moje policzki pokrył lekki rumieniec.

„Myślę, że jesteś najsilniejszą, najbardziej niesamowitą osobą, jaką kiedykolwiek spotkałem. Wcale cię nie żałuję... wszystko, co ode mnie dostaniesz, to moje wsparcie i szacunek”. Siedziałam tam z otwartą buzią, jak ryba wyjęta z wody. Nigdy w życiu nie pomyślałabym, że powie mi coś takiego. Spojrzał na mnie przez ułamek sekundy, po czym odchrząknął i niezręcznie się zaśmiał, pośpiesznie cofnął rękę i pozwolił oczom ponownie spojrzeć na jezioro. „Mówię tylko, że przeszedłeś przez tak wiele, a wciąż tu jesteś. Samo to wymaga wewnętrznej siły, nieznanej wielu”.