Rozdział 130

Tym razem naprawdę nie byłem pewien. Widziałem, jak ją bito, posiniaczowano i zakrwawiono, a to było zanim król ją znalazł, ale ona nigdy się nie zmieniła po tym wszystkim. Ledwo mrugnęła oczami, a kary z pewnością nie zmieniły jej nastawienia.

„Naprawdę nie wiem”. Nawet ja słyszałam jej szloch z góry, więc tylko Bóg wie, jak głośno musiało to brzmieć dla Adriana. „Mam jednak pewne wieści”. Szybko wyjęłam telefon z kieszeni i podniosłam go do teraz całkowicie zszokowanego alfy. „Nie musimy czekać do poniedziałku, żeby ruszyć z miejsca”.

„Jak do cholery to zdobyłeś?” zapytał, zanim wziął ode mnie i schował do swojej kieszeni. Nawet ja byłem w szoku, że Dylan to ma, i nie miałem pojęcia, jak ona to robi.