Rozdział 113

„Jeszcze się nie nauczyłeś, kolego?” Król zagotował się pod nosem, patrząc na mnie. „UKLĘKNIJ PRZED SWOIM KRÓLEM!” Jego głos odbił się echem od tłumu ludzi i wstrząsnął mną do głębi, ale nie ustąpiłem. W rzeczywistości znalazłem siłę, aby go skarcić. Po raz kolejny, zanim zdołałem powstrzymać usta od mówienia, wyrzuciłem z siebie dokładnie to, co mogłoby go przewrócić.

„Nie jesteś królem!” Mój głos był twardy i zdecydowany, ale można było usłyszeć strach, który w nim tkwił, gdy zacisnąłem pięści i w końcu znów wyprostowałem się na całą wysokość. „Król nie stoi i nie patrzy, jak jego poddani są maltretowani”. W tej chwili cały teren stada zapadł w śmiertelną ciszę. „Król nie patrzy, jak przyjaciele, rodzeństwo i rodzice są odrywani od swoich rodzin wbrew ich woli, aby służyć twoim narcystycznym zasadom”. Byłem wściekły, wiedziałem, że przesadzam, ale nie mogłem powstrzymać się od wyładowania wszystkiego, co narastało przez ostatnie pięć lat, a jeszcze bardziej przez ostatnie kilka miesięcy. „Pewnego dnia wkrótce twój świat upadnie i rozpocznie się wolny świat. Świat, którego ty i każdy sadystyczny kundel, który za tobą podąży, nie dożyje”.

W tym momencie król widocznie się trząsł. Ryknął, gdy jego ubranie zaczęło się rwać, a jego wilk wyłonił się. Wrona jęknęła i błyski się rozbłysły, gdy jego czarny wilk stanął przede mną. Obnażył zęby, a z jego piersi wydobył się warkot, gdy zbliżał się do mnie. Tym razem nie cofnę się. Zmusiłem swoje przerażone ciało, by pozostało w pozycji stojącej, bezpośrednio przed bestią. Nie ruszyłem się, nie skuliłem się i co najważniejsze, nie uklęknąłem.