Κεφάλαιο 4 . Ένας ξένος στο σκοτάδι

ΚΙΑΡΑ

Έκανα αλλαγή στη μέση του τρεξίματος, νιώθοντας το πράγμα πίσω μου να τρέχει πιο γρήγορα. Δεν ήταν απατεώνας που ήξερα τόσο πολύ. Δεν μπορούσα να δω πού πήγαινα, αλλά συνέχισα να τρέχω, ο αστράγαλός μου με ούρλιαζε σε ένδειξη διαμαρτυρίας και σκόνταψα μερικές φορές.

Αν και το μυαλό μου με ούρλιαζε να γυρίσω και να κοιτάξω τι με κυνηγούσε. ένα βασικό ένστικτο.

Ένα που δεν με ωφέλησε δεν θα μπορούσα να δω. Χτύπησα σε έναν τοίχο και γρύλισα, γυρίζοντας ήξερα ότι έπρεπε να παλέψω, αλλιώς τελείωσα. Χτύπησα αλλά με πέταξαν στο έδαφος. Το άκουγα να πλησιάζει καθώς σηκώθηκα για άλλη μια φορά. Ένιωσα να με μυρίζει και τεντώθηκα, δεν ήθελε να με σκοτώσει. Έκανα λάθος, το επόμενο πράγμα που ένιωσα ήταν ότι κάτι δάγκωσε το λαιμό μου και με έκανε να ουρλιάζω από τον πόνο. Η πληγή τσίμπησε και ένιωσα το σώμα μου να αναγκάζεται να μετατοπιστεί. Ο ώμος μου πονούσε οδυνηρά.

Ένα δυνατό γρύλισμα ξέσπασε στον αέρα και ένιωσα κάτι να σπρώχνει τον επιτιθέμενό μου από πάνω μου. Δεν έβλεπα, αλλά άκουγα έναν καυγά. Δάγκωμα, γρύλισμα και ήχοι από κόκαλα που σπάνε. Η μυρωδιά του αίματος γέμισε τον αέρα και μετά σιωπή. Προσπάθησα να καθίσω, αλλά ο λαιμός και ο ώμος μου έκαιγαν.

' Liam' τηλεφώνησα μέσω του συνδέσμου αδύναμα. Δεν μπορούσα να πω τίποτα καθώς ένιωθα εξαντλημένος, άκουσα βήματα και σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος μου. Μακάρι να μπορούσα να δω. Ένα μεθυστικό ξυλώδες άρωμα γέμισε τη μύτη μου με αρσενικό μόσχο και καπνό. Έγλειψα τα χείλη μου, κάτι σε αυτό ήταν εξαιρετικά ευχάριστο.

«Ποιος είσαι; Ρώτησα, η φωνή μου ήρεμη και με έλεγχο παρά τον πόνο, ένιωθα.

« Κάποιος που σε έσωσε το κουτάβι σου», ακούστηκε η πιο νόστιμη φωνή που είχα ακούσει ποτέ.

“ Kia!” Ακούω τη φωνή του Raven και τον ήχο του τρεξίματος. Πριν προλάβω να πω οτιδήποτε, ένιωσα τον άντρα να φεύγει και ευχόμουν να μην το είχε κάνει.

« Ε! τι…» είπε ο Ντέιμον

«Γαμώ την Κία!» είπε ο Λίαμ και τον ένιωσα να τραβάει το πουκάμισό του από πάνω μου πριν με πάρει στην αγκαλιά του.

« Είναι τραυματισμένη. Θεέ μου.» είπε ο Ράβεν, ακούγοντας πανικόβλητος.

« Είμαι καλά», είπα, ακούγοντας πιο αδύναμος από όσο ήθελα.

« Τι διάολο ήταν αυτό…» ρώτησε ο Ράβεν καθώς ένιωσα τον εαυτό μου να τοποθετείται στο αυτοκίνητο. Ο Ράβεν μπήκε δίπλα μου τραβώντας με στην αγκαλιά της.

« Κάτι με κυνήγησε και κάποιος με έσωσε…» είπα ήσυχα. Η σκέψη της βαθιάς φωνής που έκανε το στομάχι μου να αναποδογυρίσει.

« Λοιπόν, όποιος στο διάολο ήταν, ήταν γρήγορος. Άρπαξε αυτό το πράγμα και εξαφανίστηκε." είπε ο Ντέιμον. Το αυτοκίνητο σώπασε καθώς οδηγούσαμε στο σπίτι, ήξερα ότι ο μπαμπάς επρόκειτο να αναποδογυρίσει και δεν ήθελα να μάθει τι συνέβη. Κοίταξα έξω τα φώτα του δρόμου που περνούσαν. Φαινόταν ότι είχε επηρεαστεί μόνο η περιοχή του κινηματογράφου.

"Πάρε με στην κρεβατοκάμαρά μου, Λίαμ. Μην το πεις στη μαμά ή στον μπαμπά για αυτό. Σε παρακαλώ." είπα αδύναμα.

« Θέλουμε να σε ελέγξουμε» είπε ο Λίαμ απότομα.

« Σε προειδοποιώ, Λίαμ, απλά άκουσέ με!» φώναξα . Οι δύο νεαροί αντάλλαξαν βλέμματα και έγνεψαν καταφατικά αναστενάζοντας. Όλοι ξέραμε ότι ήταν αλήθεια.

« Αλλά πρέπει να καθαρίσεις αυτή την πληγή», πρόσθεσε ο Ντέιμον

« Θα το κάνω για εκείνη και θα μείνω το βράδυ μαζί της. Αν έχει πυρετό ή οτιδήποτε άλλο, θα σας ενημερώσω».

« Δεν μπορείς καν να βάλεις μυαλό», παρατήρησε ο Λίαμ. Ο Κοράκι έγειρε προς τα εμπρός κουνώντας το πίσω μέρος του λαιμού του

« Μπορώ να έρθω στο δωμάτιό σου! Δεν ζεις σε όλη την αγέλη, ρε χόρτο!"

“ Εντάξει χαλαρώστε bitesize!”

Αναστέναξα γέρνοντας πίσω και έκλεισα τα μάτια μου, αγνοώντας τις κοροϊδίες τους. Η αποψινή βραδιά είχε τελειώσει απροσδόκητα και για άλλη μια φορά. Έπρεπε να σωθώ.

Τελικά ήμουν στην άνεση του δωματίου μου. Ανακουφίστηκαν που η μαμά και ο μπαμπάς ήταν στο δωμάτιό τους. Σίγουρα δεν κοιμόντουσαν. Το ξέραμε όλοι αυτό. Οι δυο τους ήταν το πιο ερωτευμένο ζευγάρι που έχω δει ποτέ και οι σεξουαλικές τους ορμές ήταν το κάτι άλλο. Δόξα τω Θεώ για τους ηχομονωτικούς τοίχους.

Οι τοίχοι στο δωμάτιό μου ήταν σκοτεινή ροζ μπογιά με ανάγλυφη λάμψη. Το ξύλινο πάτωμα ήταν καλυμμένο με ένα βελούδινο ροζ χαλί και το κρεβάτι και τα έπιπλά μου ήταν γκρι. Ενώ τα κλινοσκεπάσματα μου είχαν γκρι και άσπρα σχέδια, υπήρχε ένα παράθυρο στο πάτωμα που ήταν καλυμμένο με λευκές και ροζ κουρτίνες οργάντζα. Μια γωνιά βιβλίου, που περιείχε σειρές βιβλίων, ημερολόγια και τη συλλογή κεριών μου ήταν στα αριστερά της πόρτας. Στο πάτωμα μπροστά από τα ράφια υπήρχαν πολλά μαξιλάρια, όπου συνήθως καθόμουν για να διαβάσω ή να γράψω.

Στον τοίχο απέναντι από το κρεβάτι ήταν οι ντουλάπες μου και στη μέση ήταν το νεσεσέρ μου με έναν καθρέφτη. Είχα διώροφα φωτιστικά και μια λάμπα γκλίτερ. Γύρω από το κεφαλάρι και τις κουρτίνες μου υπήρχαν σειρές από νεραϊδοφώτα.

Αυτό ήταν το καταφύγιό μου, ένα μέρος που δεν χρειαζόμουν τη βοήθεια κανενός. Εκεί που ένιωθα ικανός και που δεν με ταλαιπωρούσαν συνέχεια.

Αυτή τη στιγμή καθόμουν εκεί με το πουκάμισο του Λίαμ, καθώς ο Ράβεν έβαζε αντισηπτικό στον ώμο μου.

« Θα έπρεπε να είχαμε βάλει τον Λίαμ να το γλείψει, ξέρεις ότι το άλφα σάλιο βοηθάει » . απάντησα με αηδία.

« Ω, έλα! Είμαι σίγουρος ότι δεν θα τον πείραζε».

« Ξέρω ότι δεν θα ήθελε, αλλά όχι ευχαριστώ!» Ανακουφίστηκα όταν έβαλε γύψους σε όλα τα σημάδια που με δάγκωσαν και με άφησε να χαλαρώσω.

«Δεν μοιάζει με δάγκωμα λύκου…» είπε τώρα σοβαρά.

« Δεν νομίζω ότι ήταν. δεν ακουγόταν σαν ένα». είπα ανατριχιάζοντας ελαφρά

« Ποιος σε έσωσε; καμιά ιδέα;"

« Δεν ξέρω, αλλά δεν ήταν από αυτό το πακέτο». είπα ήσυχα. Ενθυμούμενος τη μυρωδιά του και τον τρόπο που ακουγόταν η φωνή του.

" Η καρδιά σου χτυπάει δυνατά." είπε ο Ράβεν κοιτάζοντάς με με περιέργεια. Την κοίταξα, δεν είχα κανένα μυστικό από αυτήν. Τα είπαμε και οι δύο ο ένας στον άλλο τα πάντα.

« Η φωνή του ήταν σέξι… σαν πραγματικά σέξι…» είπα και ξαναπέφτω στο κρεβάτι μου. Τα μάτια της Ravens άνοιξαν διάπλατα καθώς ανέβηκε στο κρεβάτι με τα γόνατά της κοιτώντας με, με ορθάνοιχτα μάτια.

« Τι αλήθεια; Σαν γοητευτικό που πέφτει σε εσώρουχα;» ρώτησε. Ανασήκωσα ένα φρύδι.

"Περισσότερο σαν γοητευτικό εσώρουχο. Είναι έστω όρος;"

Λαχάνιασε και μου χτύπησε το πόδι

«Διάολε, μακάρι…» σταμάτησε, με ένα τρεμόπαιγμα ενοχής διασχίζει το πρόσωπό της, ήξερα τι θα έλεγε.

« Μην. Μακάρι να τον έβλεπα κι εγώ… αν η φωνή και το άρωμά του είχαν κάτι. Θα ήταν αρκετά ζεστός.» είπα κοιτάζοντας το ταβάνι μου.

« Τι είπε;»

"Είπε ότι είναι αυτός που με έσωσε..." είπα βουρκωμένος, θυμούμενος τα λόγια του. Ξάπλωσε δίπλα μου, βάζοντας το χέρι της πάνω από τη μέση μου, "Τώρα που το σκέφτομαι, με αποκάλεσε κουτάβι. Χμφ." Γύρισα στο πλάι μου δυσαρεστημένος με αυτό. Ο Ράβεν γέλασε.

« Λοιπόν, είμαι σίγουρος ότι αν του έδινες ένα μικρό σόου αντί να προσπαθήσεις να καλυφθείς, θα συνειδητοποιούσε ότι δεν ήσουν απλώς ένα κουτάβι».

« Κοράκι! Πήγαινε για ύπνο!» βόγκηξα.

« Εντάξει, εντάξει!» είπε από πίσω μου και ήξερα ότι θα έβγαινε σαν φως.

Έσβησα τις άλλες λάμπες από τον διακόπτη κοντά στο κρεβάτι μου, κοιτάζοντας το ασημένιο γκλίτερ που κολυμπούσε στο ροζ νερό. Η αναπνοή της Raven έγινε ρυθμική και αρκετά σίγουρη, κοιμόταν γρήγορα. Αλλά δεν μπορούσα να κοιμηθώ το ίδιο .

Ποιος ήταν και γιατί βρισκόταν στην επικράτειά μας;