Rozdział 307

Lucy nagle poczuła chęć do śmiechu. Zauważyła, że ton Liama przypominał ton dziecka rzucającego napad złości. Oczywiście nie powiedziałaby mu tego prosto w twarz, bo Liam straciłby panowanie nad sobą. Dlatego delikatnie go namawiała: „Panie Kane. Bardzo mi przykro. Proszę, nie bądź na mnie zły. Nadal liczę na to, że zarobisz pieniądze i mnie wesprzesz. Jak mogłabym pozwolić ci umrzeć? Będę załamana, nawet jeśli się porysujesz. Czy mogę cię tu przyciągnąć? Możesz znowu się na mnie złościć, jak tylko usiądziesz w foteliku bezpieczeństwa”.

Jej przeprosiny wcale nie były szczere. Liam o tym wiedział, ale jej słodkie gadanie wciąż go plątało. Liam spojrzał na jej chude ramię i chude nogi. „Czy będziesz w stanie mnie obsłużyć?”

„Nie patrz na mnie z góry. Jestem silny!”