Rozdział 317

„Już ci mówiłem, że ją wezwałem. Nie musi odpowiadać-”

„Wszystko w porządku” – Leila delikatnie trzyma Tatuma za rękę, by go uspokoić, czując zmianę w jego aurze. Uśmiecha się do niego delikatnie, pozwalając, by jej dłoń przesunęła się po jego zakrwawionym przedramieniu, jej ciało mrowi subtelną przyjemnością, gdy splata swoje dłonie z jego dłońmi.

Tatum nieświadomie lub może świadomie ściska swoje dłonie na jej dłoniach, patrząc na nią z zakłopotaniem w oczach i czując jedność z nim w tej chwili, moc rozkazu Alfy Trenta rozpływa się w powietrzu. Ta presja, którą wilki zawsze odczuwały, aby mówić prawdę, gdy były pod rozkazami Alfy, nie jest odczuwana przez jej wilka, to, co ona czuje, jest inne.