Rozdział 7

Utajenie oznaczało, że nie mogłam się przemienić; miałam w sobie uwięzionego wilka, który nie chciał się wydostać, bez względu na to, jak bardzo się starałam. Mój gatunek przemienił się w wieku osiemnastu lat, a wilki alfa przemieniły się wcześniej - w wieku siedemnastu lat. Za kilka tygodni miałabym dwadzieścia lat, co oznaczało, że przez dwa lata nosiłam piętno córki zdrajcy i utajonego wilka. Nie mogłam się przemienić aż do tej nocy.

Ból rozkwitał na każdym calu mojej skóry. Malutkie ukłucia, ostre kłucia, poczułam je wszystkie naraz, gdy moje ciało się zmieniało. Potem najgorsze z nich wydarzyło się w mojej głowie, mojej czaszce. Jakby jakaś zewnętrzna siła ściskała moją czaszkę, poczułam, jak moja głowa się ściska, mój mózg wydawał się być zmiażdżony. Minęło z przerażającą powolnością, moje bębenki i oczy, nos, wszystko, zmieniło się naraz. Gdyby ktoś wziął rozbity odłamek szkła i wbił mi go w gałki oczne. mogłyby nie boleć tak bardzo, jak wtedy.

Upadłam twarzą na ziemię, gdy upadłam, moje półotwarte usta wchłaniały piasek i liście. Zgarbiłam się, ale gdy nadeszła druga fala, uderzyła mocniej niż pierwsza. Niszcząc mnie od stóp do głów i budząc z dzwonieniem w bębenkach. Coś zimnego wyciekało z moich uszu, oczu i ust. To byłyby łzy, pot lub katar. Mogłaby to być krew.