Rozdział 3 Trzy

Gdy tylko wyszli z budynku, Xandar zapytał: „Dlaczego nie spałeś wczoraj w nocy?”

„ Służba graniczna” – odpowiedziała po prostu.

„ Jak to się stało, że pełniłeś służbę graniczną w noc poprzedzającą twoją podróż?”

„ Dostępni członkowie byli albo chorzy, albo mieli rodzinę, którą musieli się opiekować. Nie chciałam nikomu wywracać do góry nogami harmonogramów, więc zostałam na miejscu”. Wzruszyła ramionami. Jej bezinteresowna odpowiedź emanowała szlachetnością królowej, jego królowej.

Ale coś nadal go dręczyło. „Lucianne, dlaczego czułaś się nieswojo, kiedy twój Alfa przyznał ci zasługi za zeszłoroczny sukces? Dlaczego po prostu mu nie podziękowałaś i nie przyjęłaś pochwały?”

Prychnęła i spojrzała mu prosto w oczy, gdy oświadczyła: „Nie zrobiłam tego dla pochwał, wasz Hig… Xandarze. Kiedy Alfa Juan otrzymał prośbę, uświadomiłam moim wojownikom, że ostatecznym celem bitew jest zapewnienie bezpieczeństwa niewinnym wilkom. Wbijałam im tę myśl do głów dzień w dzień. Mieli walczyć, aby chronić, walczyć z honorem i szlachetnością, a nie po to, aby zadowolić kogoś o wyższej pozycji”.

Słuchał siły jej głosu, a jego usta wygięły się, gdy kontynuowała: „Nie przyjęłam pochwał, ponieważ nie zrobiłam tego dla tego. Nie zrobiłam tego również dla ciebie, Xandarze. Szanuję cię jako mojego Króla, ale nie walczyłam z łotrzykami dla ciebie. Walczyłam dla tych, którzy nie mogli walczyć. Dlatego nie przyjęłam pochwał. Nigdy tego nie zrobię, więc nie próbuj mnie do tego zmusić”.

Jego zwierzę wyło wewnętrznie z ogromnej radości i dumy. On i Lycan w nim nie mogli wystarczająco podziękować swojej Bogini. Byli całkowicie przeszczęśliwi, że Bogini Księżyca ich związała... z boginią. Szlachetną. Bezinteresowną. Odważną. Piękną. To, co najbardziej go zainteresowało, to jej pewne siebie przyznanie, że życie niewinnych wilków, których nigdy nie spotkała, jest dla niej ważniejsze od życia jej władcy, którego wszyscy musieli zadowolić.

Ale jakoś nadal wydawała się nieosiągalna. Czuł , że nie pozwalała sobie zbliżyć się do niego tak, jak on tego chciał. Potem pojawiło się to zamieszanie co do jej gotowości do odrzucenia go lub do tego, by on odrzucił ją. O co w tym chodziło? Dlaczego miałaby prosić o coś takiego?

Następnie przypomniał sobie, że wspomniała o swoich „poprzednich partnerach”. Partnerach. Więc została odrzucona więcej niż raz wcześniej. Ale dlaczego miałaby myśleć, że był taki jak reszta z nich? Nie był wilkiem. Z pewnością Lykanie byli bardziej znani ze swojej niechęci do zaprzeczania więzi partnerskiej, prawda?

Podziwiał jej profil boczny w milczeniu, przyjmując najpiękniejsze stworzenie, jakie kiedykolwiek widział. Miał nadzieję, że pewnego dnia dowie się o niej wszystkiego, ale na dobre i na złe, był pewien, że nigdy nie pozwoli odejść swojej partnerce.

Kiedy dotarli do hotelu, w którym mieszkali niektórzy wilki, Lucianne była zaskoczona, że Xandar wciąż nalegał, żeby iść za nią, aż dotarli do jej pokoju. Spojrzał na jej bliznę ze zmarszczonymi brwiami, gdy otwierała drzwi. „Dziękuję, że mnie odprowadziłeś. Dobrej nocy, Xandarze.” Jej słodki głos przyciągnął jego wzrok do jej.

Zrobiła tylko jeden krok do swojego pokoju, gdy Xandar złapał ją za nadgarstek i uniósł jej dłoń do swoich ust. Zesztywniała w szoku, gdy złożył głęboki pocałunek na grzbiecie jej dłoni, wysyłając silną falę iskier przez jej ramię, a następnie przez całe ciało. Nadal trzymał jej dłoń, gdy spojrzał jej w oczy i powiedział: „Dobranoc, Lucianne”.

Cofnęła rękę i weszła do pokoju, po czym zamknęła za sobą drzwi. Xandar stanął na swoim miejscu, skąd usłyszał, jak westchnęła po zamknięciu drzwi. Następnie usłyszał otwieranie i zamykanie drzwi szafek, zanim jej kroki przesunęły się przez pokój, gdzie usłyszał, jak zamykają się drugie drzwi.

Po kilku odgłosach szurania usłyszał wodę z prysznica, a część Lycana w nim została pobudzona przez myśl o jego partnerce nago w łazience. Odszedł od jej drzwi szybkimi krokami, zanim jego samokontrola wyparowała. Mógłby z łatwością wyłamać zawiasy i wyważyć drzwi, gdyby chciał. Ignorując swoje skomlące zwierzę, które wolałoby pominąć spotkanie i spędzić noc ze swoją partnerką, wrócił na korytarz i zaczął obchodzić pokój.

Uważał to za zabawne, gdy przywódcy stada i wojownicy okazywali zaskoczenie po tym, jak wyraził im swoją wdzięczność. Było kilku samozwańczych Alph i snobistycznych Lun, którzy próbowali i żałośnie nie potrafili być szlachetni, gdy skromnie się przechwalali. Xandar zaczął interesować się bliznami na ciałach swoich poddanych.

Wojownik z Blood Eclipse Pack, Gamma Raden, miał bliznę na twarzy, która ciągnęła się aż do szyi. Gdyby blizna była trochę wyżej, zostałby oślepiony z jednej strony. „Jak to się stało?” zapytał zaniepokojony Król, wskazując na bliznę.

Wojownik uśmiechnął się uprzejmie, wyjaśniając: „ Pięć lat temu, Wasza Wysokość, doszło do ataku łotrów. Nasza wataha została zaatakowana i zawarliśmy sojusze z Blue Crescent i White Blood, aby wykorzenić łotrów”.

„ Czy wielu zostało rannych?” – zapytał Król.

„ Straciliśmy dwa wilki w ostatnim ataku, niestety, ale liczba ofiar była wyższa przed naszym sojuszem. Choć jest to nieprzyjemne dla oka, muszę przyznać, że ta blizna przynosi mi tylko radość”. Powiedział z uśmiechem.

Ciekawość Króla była rozdrażniona. „Co masz na myśli, Gamma Raden?”

Raden spojrzał na przywódców stada, zanim wyjaśnił: „Kiedy łotrzykowie zaatakowali, niektórzy z nas, którzy mieli ponadprzeciętną siłę, stanęli do walki z więcej niż jednym łotrzykiem na raz. Kiedy walczyłem z dwoma na raz, łotrzykowie to zauważyli. Nagle znalazłem się otoczony przez pięciu z nich. Jeden z nich chwycił mnie za ogon, a jego członek rozciął mnie z boku i zostawił mi tę bliznę”. Wskazał na swoją twarz, zanim kontynuował: „Kiedy krew sączyła się z mojej twarzy, Gammy z naszych sojuszniczych stad rzuciły się i rozszarpały łotrzyków, pozostawiając łotrzyka, który mnie rozciął, abym mógł go ścigać, zanim rozerwę mu gardło”.

Raden się uśmiechnął. „Blizna sprawia mi radość, ponieważ od dawna nie wiedziałem, że mogę liczyć na kogoś z innego stada, kto będzie mnie pilnował. Nie jestem Alfą i nie należę do ich stada. Nie mieli obowiązku mnie ratować, ale to zrobili”.

Król słuchał uważnie, zanim potwierdził: „Blue Crescent i White Blood, mówisz?”

„Tak, Wasza Wysokość.” Raden powiedział z lekkim ukłonem i dodał : „Wojownikiem z White Blood jest Gamma Tobias Tristan. A wojownika z Blue Crescent, Gamma Lucianne Paw, już poznałeś.”

„ Mhm.” Król skinął głową.

Gamma Raden spojrzał ponownie na swoich przywódców, którzy obaj mieli niepewne miny. Odchrząknął i z widocznym strachem w oczach zaczął: „Wasza Wysokość?”

„ Tak, Gamma Raden?” Król przystał na prośbę i uśmiechnął się zachęcająco.