Rozdział 2 Ujawnienie oszustw

Mówiąc o tym, Olga spojrzała na Arabellę z pogardą. „Robiliśmy, co mogliśmy, żeby cię wychować przez te wszystkie lata! Ten naszyjnik to prezent dla Yoli, nawet nie myśl, że możesz go ukraść! Lepiej uciekaj, zanim zadzwonię na policję!”

„ Mamo!” Yolanda wtrąciła się nerwowo, „Biologiczni rodzice Arabelli są bezrobotni. Ma pięciu braci, którzy muszą się ożenić, i chorą babcię, którą musi się zająć… Sprzedaż tego naszyjnika mogłaby przynieść trochę forsy. Ona potrzebuje go bardziej niż ja…”

Wszystkie pokojówki były wzruszone życzliwością Yolandy i myślały o tym, jak troskliwą i życzliwą jest dziewczyną.

„ Mamo, skoro dałaś mi ten naszyjnik, to mam prawo zrobić z nim, co mi się podoba!” Yolanda stanowczo odebrała naszyjnik z rąk Olgi, prezentując go Arabelli, jakby był skarbem. „Bella, weź go, nie będę cię winić za kradzież. I tak miał być twój…”

Arabella podniosła wzrok, jej głębokie brązowe oczy pod długimi, ciemnymi rzęsami ciekawie przyglądały się Yolandzie. Pomyślała sobie, czy konieczne było podkreślanie, że „ukradła” naszyjnik? Tego rodzaju oprawa była dość podrzędna. Czy nie było mądrzejszego sposobu, żeby to zrobić?

„ Siostro, powstrzymam mamę… lepiej ruszaj się!”

Arabella się uśmiechnęła, jej urzekające oczy zdawały się przenikać wszystko. Yolanda trochę bała się tej swojej strony, tej nonszalanckiej postawy, jakby kontrolowała wszystko, jak wysoka królowa, sprawiając, że ludzie czują się nieswojo i trochę winni.

Arabella wzięła naszyjnik i lekko się uśmiechnęła. Taki tani rubin, naprawdę nie obchodziło jej to... Czy to był kolor naszyjnika, jego przejrzystość, czy też kunszt wykonania...

Jaki mały warsztat mógłby wyprodukować coś takiego?

Dziesięć tysięcy dolarów? W jej oczach ten naszyjnik był bezwartościowy.

Właśnie, gdy wszyscy myśleli, że Arabella zabierze naszyjnik… w następnej sekundzie Arabella wrzuciła naszyjnik prosto do kosza na śmieci. Jej działania były zdecydowane i szybkie, nie zmarnowała ani jednej sekundy.

Wszyscy byli oszołomieni, nawet Olga była w szoku przez dłuższy czas, krzycząc: „Arabella, co ty do cholery robisz!!! To najcenniejszy naszyjnik twojej siostry, dała ci go, a ty go po prostu wyrzuciłaś!!!”

„ Co? Yolanda dała mi naszyjnik, więc mogę z nim zrobić, co chcę, czyż nie to właśnie powiedziała twoja kochana córka?” Arabella zadrwiła z zimnym śmiechem. „Przez te wszystkie lata nie odebrałam niczego, co mi daliście”.

Jak mogła przejmować się marnym naszyjnikiem?

„ Wszystkie ubrania, które mam na sobie, i rzeczy w moim plecaku, kupiłam sama.”

Słowa Arabelli wywołały u jednej z pokojówek parsknięcie śmiechem. „Mówisz, że sama je kupiłaś? To zabawne. Twoje pieniądze… czy to nie twoi rodzice ci je dali?!”

„ Czy muszę poinformować służącą, skąd pochodzą moje pieniądze?”

" Ty…"

„ Jesteś tylko pokojówką, którą zatrudniliśmy. Skup się na swojej pracy.”

Służąca była zła, ale nie mogła nic zrobić.

„ Dobrze” – westchnął Attlee, mając nadzieję uspokoić sytuację. „Bella, już najwyższy czas, odprowadzę cię”.

„ Nie ma potrzeby, panie Murphy.”

Użyła zwrotu „Pan Murphy”, co wyraźnie oddalało ją od rodziny Murphy.

„ Panie, czy nie powinniśmy oddać jej torby? Ma przy sobie mnóstwo rzeczy…” Wścibska pokojówka wciąż próbowała przypomnieć Attleemu.

„ Wszystko w porządku” Attlee był przecież najbogatszym człowiekiem w Tranquil City. Nawet gdyby ten dzieciak naprawdę zabrał coś cennego z jego domu, nie ujawniłby tego publicznie. Poza tym sprawdzanie toreb uważał za coś nieetycznego i nigdy by tego nie zrobił!

Arabella wyszła przez drzwi wejściowe z plecakiem i zobaczyła zaparkowany tam czarny sedan.

Różnica polegała na tym, że ten sedan ewidentnie nosił ślady kolizji, nie tylko bagażnik był podniesiony, ale nadwozie było również wgniecione. Nawet przednia szyba była nieco rozbita.

Kierowca wysiadł z samochodu nieco niezręcznie, jego okulary były krzywo, ewidentnie zepsute. Ale kiedy zobaczył Arabellę, zamarł na moment.

Dziewczyna przed nim miała zadbane brwi i błyszczące oczy, a także wysoki nos; była chodzącą pięknością, zupełnie jak dama, gdy była młodsza!

Ale ta dziewczyna wydawała się bardziej pewna siebie i atrakcyjna niż pani, kiedy była młoda.

„ Przepraszam panią”. Kierowca szybko podszedł do Arabelli i szczerze przeprosił: „Mój samochód został wcześniej uderzony od tyłu przez ciężarówkę, nie zdążyłem się wymknąć i uderzyłem w barierkę, bałem się, że opóźnię i każę pani czekać, więc nie pojechałem do domu, żeby zmienić samochód… Ale sprawdziłem, samochód jest w porządku, po prostu nie wygląda szczególnie dobrze…”

Słowa kierowcy ujawniły wiele informacji. Czy możliwe, że jej dom nie był tak biedny, jak głosiły plotki, czy w ogóle mogli sobie pozwolić na samochód? Jeśli się nie myliła, ten samochód był specjalnie wykonanym Rolls-Royce'em, jedynym w swoim rodzaju na świecie, wartym setki milionów dolarów.

Arabella uśmiechnęła się i zapytała: „Mówisz do mnie „panienko”?”

„ Tak, jesteś szóstym dzieckiem w rodzinie, masz pięciu starszych braci!” Kiedy kierowca to powiedział, szybko dodał: „Przepraszam, zapomniałem się przedstawić, jestem kierowcą twojej rodziny, możesz mówić do mnie Aiden”.

Więc miała dedykowanego kierowcę? Wyglądało na to, że jej biologiczna rodzina nie była taka zła, jak przedstawiała ją rodzina Murphych.

„Pani, gdzie jest pani bagaż?” Aiden zauważył, że ma tylko plecak i nie mógł powstrzymać się od zapytania: „Czy jest w środku? Mogę wejść i pomóc pani go zabrać”.

„ Nie ma potrzeby, mój bagaż jest tutaj.” Arabella nie planowała zabierać ze sobą wielu rzeczy, więc odpowiedziała leniwie.

Kierowca skinął głową i powiedział: „W takim razie proszę zaczekać na mnie w samochodzie, wejdę do środka i przekażę prezent, o który prosiła mnie starsza pani, waszym przybranym rodzicom, aby wyrazić naszą wdzięczność, po czym od razu ruszymy”.

Aiden otworzył tylne drzwi samochodu, mając nadzieję, że Arabella wskoczy do środka. Ale niespodziewanie, w następnej sekundzie, drzwi samochodu zachwiały się i odpadły!

Wszystko to dlatego, że ciężarówka uderzyła tak mocno, że wybiła drzwi samochodu.

Rodzina Murphych, która właśnie wyszła, była świadkiem całej tej sceny.

Yolanda była totalnie oszołomiona! Pomyślała sobie: „Co to za grat? Czy drzwi są zrobione z papieru czy czegoś takiego? Jak kierowca mógł mieć czelność wjeżdżać tym gratem i robić z siebie idiotę? Jak bardzo ta rodzina jest spłukana?”

Olga nie mogła uwierzyć, że biologiczna rodzina Ar Abelli może być aż tak fatalna. Jak jej rodzice mogli pozwolić, żeby ich kierowca przyjechał po nią tym gratem? Czy oni nie mieli żadnej godności?

Poczekaj chwilę, jej dom był w odległym górskim terenie, prawdopodobnie nie mieli nawet samochodu! Może ten facet pożyczył ten samochód od przyjaciela, żeby nie wyglądać źle?

Ale może jego kiepskie umiejętności jazdy wzięły górę i rozbił samochód? Jeśli tak było, sprawy stały się interesujące, ponieważ musieliby wykrztusić kasę, gdy zwrócą ten bałagan!

Attlee spojrzał na mężczyznę przed sobą, całego brudnego i obleśnego. Na jego garniturze były widoczne plamy oleju, czy był mechanikiem? Sądząc po wyglądzie, nie wyglądał na brata Arabelli, czy mógł być ojcem Arabelli?

Może po prostu przyjechał tu z warsztatu samochodowego, żeby popisać się tym, że prowadzi cudzy samochód?

Jeśli to prawda, ten facet był po prostu zbyt próżny. Naprawdę nie musiał robić tego show przed najbogatszym mężczyzną w Tranquil City.

Mimo że na masce widniało logo Rolls-Royce'a , Attlee, człowiek o posturze, nie mógł nie zauważyć, że ten samochód nie przypomina żadnego modelu sprzedawanego przez Rolls-Royce'a. Przez wszystkie swoje lata nigdy nie widział takiego Rolls-Royce'a.

To logo musiało być fałszywe!