บทที่ 17

เซบาสเตียน

การเดินทางกลับบ้านเป็นภาพที่พร่ามัว และฉันไม่สามารถจดจ่อกับอะไรได้เลยนอกจากสิ่งที่เกิดขึ้น ฉากนั้นฉายซ้ำในใจฉันเหมือนกับภาพหมุนที่ติดขัด ติดอยู่ที่ฉากเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ฉันรู้สึกว่าหัวของฉันมึนงงและไม่เข้าใจอะไรเลย ราวกับว่าฉันกำลังฟังทุกอย่างผ่านกระจกหนาๆ