บทที่ 4 อยู่กับฉันนะ

มิทเชลหยุดลงและมองไปที่นิ้วมือเรียวเล็กของเรแกนที่กำลังจับเสื้อของเขา ดวงตาของเขาเริ่มมืดมนลง

"ทำไม?"

เรแกนก้มตาลงและโกหก “ฉัน... ฉันไม่ชอบโรงพยาบาล มีบางอย่างเกี่ยวกับโรงพยาบาลที่ทำให้ฉันกลัว”

เธอหวาดกลัวที่จะถูกจับได้ในเรื่องโกหกนั้นมากจนไม่สามารถสบตากับเขาได้ ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าเขาจะเชื่อเธอหรือเปล่า

เมื่อเขาไม่ได้พูดอะไร เธอจึงพูดเบาๆ ว่า “ฉันกินยาไปแล้ว ฉันจะดีขึ้นเมื่อได้พักผ่อนบ้าง”

มิทเชลมองลงมา จากมุมมองของเขา เขาเห็นเพียงครึ่งหนึ่งของใบหน้าอันงดงามของเธอเท่านั้น

ใบหน้าของเธอเล็กมาก และขนตางอนยาวของเธอสั่นระริกในขณะที่เธอก้มตาลง บางทีไข้อาจทำให้เธอหน้าแดง ทำให้เธอดูบอบบางมากในตอนนี้

หัวใจของมิทเชลละลายไปอย่างไม่เต็มใจ

เขาเลี้ยวกลับรถและเปิดประตูห้องทันทีโดยไม่ลังเล จากนั้นพาเรแกนไปที่ห้องนอนทันที

เรแกนถอนหายใจด้วยความโล่งใจ เธอเพิ่งจะประหม่ามากจนเหงื่อออกเต็มตัว แม้แต่ผมของเธอก็ยังเปียก ตอนนี้สิ่งที่เธอต้องการทำคืออาบน้ำเย็นๆ แล้วเข้านอน

“ฉันอยู่ คนเดียวได้ คุณออกไปได้แล้ว” เธอพยายามไล่เขาออกไปอย่างชัดเจน

สถานที่แห่งนี้เป็นสิ่งใหม่สำหรับมิทเชล เพราะเขาเคยชินกับการอาศัยอยู่ในคฤหาสน์มาตลอดชีวิต

“โอเค” มิทเชลพูด แต่เขาไม่ได้ขยับแม้แต่น้อย เขาแค่ถอดเน็คไทออกและปลดกระดุมเสื้ออย่างช้าๆ

เมื่อเห็นเช่นนี้ หัวใจของเรแกนก็เต้นรัว เขาทำให้เธอตกใจแทบตาย เธอเบิกตากว้างและตะโกนว่า “คุณทำอะไรอยู่ อย่าถอดเสื้อผ้า คุณทำอะไรอยู่”

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมมิทเชลถึงอยากนอนกับเธอในเมื่อเธอป่วยอยู่ อวัยวะเพศของเขาคิดแทนเขาหรือเปล่า เขาใจร้ายได้ขนาดไหน

มิทเชลหยุดนิ่งและจ้องมองเธอโดยไม่กระพริบตา

หัวใจของเรแกนกำลังเต้นเร็วมาก

เธอไม่สามารถทนถูกจ้องมองแบบนี้ได้

ดวงตาของเขาดูแตกต่างไปจากคนอื่นที่เธอเคยเห็นมา เต็มไปด้วยความใคร่

เหมือนกับว่าพวกเขาสามารถมองเห็นผ่านเสื้อผ้าทุกชิ้นของเธอได้

จู่ๆ เรแกนก็รู้สึกตัวร้อนอีกครั้ง เธอกัดริมฝีปากด้านใน พัดตัวเอง และพึมพำว่า “ตอนนี้ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย”

เธอบอกเขาว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะร่วมรักกัน

นอกจากนี้ เธอต้อง บอกเขาด้วยว่าเธอต้องการหย่าร้าง การมีเซ็กส์มีประโยชน์อะไรในเมื่อภาพลักษณ์นี้จะถูกยกเลิกในไม่ช้า

มิทเชลยังคงไม่พูดอะไร สีหน้าของเขาเคร่งขรึมในขณะที่เขายังคงจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความปรารถนา

วินาทีต่อมา เขาวางมือทั้งสองลงบนเตียง โน้มตัวไปข้างๆ แล้วกระซิบที่หูเธอว่า "เรแกน ฉันไม่ใช่สัตว์"

น้ำเสียงอ่อนโยนของเขาแฝงไปด้วยราคะ ขัดแย้งกับสิ่งที่เขาเพิ่งพูดไป

มิทเชลจ้องดูใบหน้าแดงก่ำของเธอ ก่อนจะยิ้มอย่างซุกซนแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

เมื่อถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว เรแกนก็ตบแก้มที่ร้อนผ่าวของเธอ มันเป็นความผิดของมิทเชล เขามักจะมีวิธีทำให้เธอหน้าแดงอยู่เสมอ โธ่เอ๊ย!

ผ่านไปไม่กี่นาทีก่อนที่มิทเชลจะก้าวออกจากห้องน้ำ เขาหันมามองเธอและเปิดเผยว่าอ่างอาบน้ำพร้อมแล้ว

อะไรนะ? เขาเริ่มเป็นคนมีน้ำใจตั้งแต่เมื่อไร? เรแกนรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

เรแกนเป็นคนรักความสะอาด เธอตัวเหนียวเหนอะหนะจนอยากจะลงไปแช่ตัวในอ่างอาบน้ำทันที

เธอจึงลุกขึ้น การเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันทำให้เธอเวียนหัวทันที เธอเอนหลังและเกือบจะเสียหลัก

โชคดีที่มิทเชลจับเธอไว้ได้ทันเวลาและอุ้มเธอขึ้น เขาพาเธอตรงไปที่ห้องน้ำ

กลิ่นของเขาทำให้หัวใจของเรแกนเต้นแรงขึ้น เธอรู้สึกประหม่ามากจนพูดติดขัดว่า "วาง... วางฉันลง"

ตามคำขอของเธอ เขาค่อยๆ วางเธอลงในอ่างอาบน้ำ จากนั้นนั่งลงบนขอบอ่างและเอื้อมมือไปปลดเสื้อผ้าของเธอออก

เขาเคลื่อนไหวอย่างชำนาญเหมือนอย่างที่เคยทำมาหลายครั้งก่อน

ปลายนิ้วเย็นของเขาสัมผัสผิวของเธอ ทำให้เธอสั่นสะท้านทุกครั้งที่สัมผัส

เรแกนจับคอเสื้อของเธอแล้วหน้าแดงอย่างควบคุมไม่ได้ จากนั้นเธอก็พูดอย่างเขินอาย “ฉันถอดเสื้อผ้าเองได้ ออกไปซะ!”

“มีปัญหาอะไร” มิทเชลถามขณะสังเกตสีหน้าประหม่าของเธอ “นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันทำแบบนี้”

คราวนี้ความร้อนพุ่งพล่านไปถึงหูของเธอ เธอรู้สึกว่าหูของเธอเริ่มแดง

ทุกครั้งที่พวกเขามีเซ็กส์ มิทเชลจะพาเธอไปที่อ่างอาบน้ำและทำความสะอาดเธออย่างระมัดระวัง

ตราบใดที่เธอคิดถึงมิทเชลและอ่างอาบน้ำ เรแกนก็ไม่สามารถทนมองตรงไปที่เขาได้เลย

เรแกนสลัดภาพความรักที่ผุดขึ้นมาในใจออกไป หลังจากสูดหายใจเข้าลึกๆ เธอก็พูดว่า “ฉันอยากอยู่คนเดียว ออกไปเถอะ”

เมื่อเห็นว่าเธอพูดจริงจัง มิทเชลก็ยกมือขึ้นแล้วหันกลับมา

ประตูห้องน้ำก็ถูกปิดลงอย่างรวดเร็ว

หลังจากแช่ตัวในอ่างอาบน้ำจนเต็มอิ่มแล้ว เรแกนก็รู้สึกดีขึ้นมาก เธอเดินออกไปโดยสวมเพียงเสื้อคลุมอาบน้ำเท่านั้น แต่ที่น่าประหลาดใจคือมิตเชลยังอยู่ในห้อง

เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่สนใจเขา ขณะที่เธอยกผ้าห่มขึ้นเพื่อปูบนเตียง มิทเชลก็คว้าเอวของเธอและลากเธอกลับเข้าไปในห้องน้ำ

“คุณกำลังทำอะไรอยู่ ทำไมถึงอยากเข้านอนทั้งที่ผมเปียกอยู่”

เมื่อพูดจบ เขาก็แกะผ้าขนหนูผืนเล็กที่พันศีรษะของเธอออก หยิบไดร์เป่าผมขึ้นมา แล้วเริ่มทำงาน

จิตใจของเรแกนสับสนวุ่นวายเมื่อเธอมองภาพสะท้อนของพวกเขาในกระจก เธอสังเกตเห็นว่าผมของเขาเปียกด้วย แต่สิ่งนั้นกลับทำให้เขาดูหล่อเหลาขึ้น

กลิ่นที่คุ้นเคยยังคงลอยเข้าจมูกของเธอ ทำให้หัวใจเธอเต้นแรง

ตอนนี้การดูแลมิทเชลเป็นการทรมานสำหรับเธอ เธอกลัวว่าจะตกหลุมรักเขามากขึ้น เธออาจตัดสินใจไม่หย่าร้างอีกต่อไป

เมื่อเธอผมของเธอแห้งแล้ว เธอก็มองดูใบหน้าของเขาผ่านกระจกและขอบคุณเขาเบาๆ

มิทเชลยังคงยืนอยู่ข้างหลังเธอ ร่างกายของพวกเขาแทบจะแตะกัน

มิทเชลจ้องไปที่ภาพสะท้อนของเธอในกระจก ด้วยมือข้างหนึ่ง ที่วางอยู่บนอ่างล้างหน้า มุมตาของเขาเอียงขณะที่เขาถามว่า "แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับคำขอบคุณที่ฉันจะได้รับ"

เรแกนหายใจเข้าอย่างแผ่วเบา ลมหายใจในปอดของเธอพุ่งไปในทิศทางที่ผิดในขณะนี้ เธอจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่เบิกกว้างขึ้นหลายเท่า

โดยปกติแล้วเธอจะยอมให้เขาทำในสิ่งที่เขาต้องการเมื่อใดก็ตามที่เขาทำอะไรเพื่อเธอ แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถทำแบบนั้นได้

การแต่งงานของพวกเขาใกล้จะจบลงแล้ว!

มิทเชลมองเห็นดวงตาของเธอที่พร่ามัวและจมูกของเธอที่กลายเป็นสีชมพูผ่านกระจก การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาด้วยเหตุผลบางอย่าง

จู่ๆ เขาก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เขาบีบคางของเธอและเตือนอย่างโกรธเคืองว่า “อย่ามองผู้ชายคนอื่นแบบนั้น คุณได้ยินฉันไหม”

คิ้วของเรแกนขมวดเข้าหากันด้วยความสับสน เขากำลังพูดถึงอะไร

ดวงตาของเขายิ่งมืดมนลงเมื่อเขากล่าวเสริมว่า “มีสัตว์มากมายอยู่ข้างนอก ผู้ชายหลายคนไม่ใจดีเท่าฉัน เข้าใจไหม”

แปลก! เรแกนคิดในใจโดยไม่เข้าใจว่าผู้ชายคนไหนจะกระทำการโดยหุนหันพลันแล่นได้ หากพวกเขาเห็นเธอในสภาพเช่นนี้

เธอหยุดนิ่งเหมือนกวางที่ถูกไฟหน้ารถชนเมื่อสังเกต เห็นว่าเขากำลังเข้ามาใกล้ เมื่อเสียงสัญญาณเตือนดังขึ้นในหัวของเธอ เธอรีบหันหน้าหนีทันที

มิทเชลจับไหล่เธออย่างแรงและกดเธอไว้กับอ่างล้างหน้า เขาสั่งว่า “อย่าขยับ”

ริมฝีปากของพวกเขาแทบจะแตะกันและดวงตาของพวกเขาก็ประสานกัน เรแกนคิดว่าเขาจะจูบเธอ หัวใจของเธอเต้นแรง และแม้แต่เปลือกตาของเธอยังสั่นเทาด้วยความวิตกกังวล

แต่มิทเชลไม่ได้ทำอะไรบ้าๆ บอๆ เขาแค่จูบหน้าผากเธอราวกับว่าเขากำลังทิ้งรอยประทับเอา ไว้บนตัวเธอ

จากนั้นเขาก็หยิกแก้มเธอและพูดด้วยเสียงแหบห้าวว่า “นี่คือการลงโทษของคุณ”

เขาฟังดูจริงจังมาก

คำพูดของเขาทำให้เธอพูดไม่จบ

ไร้สาระสิ้นดี!

เรแกนกลอกตาด้วยความรำคาญและความผิดหวังในตัวเอง

ทำไมเธอถึงปล่อยให้ความอ่อนโยนของเขาทำให้เธอหายใจไม่ออก เธอลืมการตัดสินใจของตัวเองไปได้อย่างไร เธอควรจะควบคุมตัวเองได้แล้ว!

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของมิทเชลก็ดังขึ้น ทำให้เธอกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง

เธอออกไปอย่างเงียบๆ เพื่อเปิดทางให้เขา

ในเวลาเดียวกัน มิทเชลก็รับโทรศัพท์และเดินไปที่ระเบียง

เขาคุยโทรศัพท์สักพักก่อนจะวางสายและเดินกลับห้องนอน

ในตอนนี้ เรแกนก็ได้คลุมร่างตัวเองลงบนเตียงแล้ว

เธอรู้ว่าเขาจะออกไปแล้ว แต่เธอไม่ได้พยายามหยุดเขา

“ปิดประตูซะ” เธอกล่าว ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรสักคำ

“โอเค นอนหลับฝันดี” หลังจากพูดจบ มิทเชลก็หยิบเสื้อโค้ตของเขา เดินไปที่ประตู และหันมามองเธอ ก่อนจะเดินออกไป

จนกระทั่งเธอได้ยินเสียงล็อคประตู เรแกนจึงค่อย ๆ โผล่ศีรษะออกมาจากใต้ผ้าห่ม

ในใจของเธอเกิดความปั่นป่วนในเวลานี้ ไม่นานเธอก็รู้สึกขมขื่น

ทุกคนรู้ว่าลอเรนเป็นผู้หญิงคนเดียวที่มิทเชลรัก

เธอจะมีโอกาสเอาชนะผู้หญิงที่น่าประทับใจคนนั้นได้ไหม?

ทารกจะเปลี่ยนแปลงอะไรไหม? ไม่มีทาง

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เรแกนก็ฉีกผลการทดสอบการตั้งครรภ์ด้วยความโกรธ

เธอรู้สึกโชคดีที่เธอไม่ได้บอกเขาเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ของเธอเลย

ท้ายที่สุดแล้ว การเปิดเผยข่าวนี้จะทำให้เธอได้รับความอับอายเพิ่มมากขึ้น

เมื่อกลับมาถึงโรงพยาบาล มิทเชลยืนอยู่หน้าต่างที่มองเห็นท้องฟ้ายามค่ำคืนอันสวยงาม แสงจันทร์ช่วยเน้นให้ใบหน้าที่ตรงของเขาดูโดดเด่นยิ่งขึ้น

“มิทเชล” ลอเรนเรียกเธอขณะนอนอยู่บนเตียงใกล้ๆ

เธอสวมชุดนอนสีม่วงเข้มเนื้อนุ่มซึ่งเผยให้เห็นหุ่นของเธอ

มิทเชลหลุดจากความคิดลึกๆ ของเขาและหันมาหาเธอ “ตอนนี้คุณรู้สึกยังไงบ้าง”

“ตอนนี้ฉันดีขึ้นแล้ว ฉันขอโทษที่รบกวนคุณอีกครั้ง” ลอเรนพูดอย่างรู้สึกผิด “โจเซลินไม่ได้สนใจเรื่องไร้สาระ”

ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวอย่างน่าสมเพชในขณะที่เธอพูด ราวกับว่าเธอกำลังเตือนให้มิทเชลรู้ว่าเธอสำคัญกับเขาแค่ไหน

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่” มิทเชลถามอย่างไม่แสดงสีหน้าใดๆ “คุณหิวไหม ฉันขอให้แมตเตโอหาอะไรให้คุณกินก็ได้”

“ไม่ล่ะ ขอบคุณ” ลอเรนถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ก่อนหน้านี้คุณอยู่ที่ไหน ฉันขัดจังหวะอะไรหรือเปล่า”

“ไม่เลย” มิทเชลตอบอย่างใจเย็น เขาเหลือบดูนาฬิกาแล้วพูดว่า “ตอนนี้ดึกแล้ว ไปนอนเถอะ”

“ฉันกลัวมากเลย มิทเชล”

จู่ๆ ลอเรนก็เอามือโอบรอบเอวของมิทเชลจากด้านหลังและร้องไห้ด้วยความไม่พอใจ เธอเอาหน้าซุกไว้ที่หลังของเขา

“อยู่กับฉันก่อนนะ แค่คืนนี้ก็พอ โอเคไหม”