Rozdział 5 Źli bracia

W pomieszczeniu rozległy się dźwięki ciężkich oddechów, w których zrobiło się bardzo cicho.

Ochroniarze na tym terenie byli bardzo czujni i nie spodziewali się takiego obrotu spraw.

„Panie Zhen, wybacz, że zapomniałem twojego imienia. Masz jednak rację. Potrzebujesz silnego ciała, aby kwalifikować się jako dobry lider” – powiedział Peter chłodno.

Eric próbował wstać, ale mu się nie udało. Miał ochotę pluć krwią. Krzyknął do strażników w pokoju: „Co wy robicie, głupie świnie! Spuśćcie temu facetowi łomot! Wesprę was, jeśli coś się stanie! Ja tu rządzę! Wykonujcie moje rozkazy albo wyjdźcie!”

Eric nie pozwoliłby, aby jego autorytet był kwestionowany w ten sposób, zwłaszcza w obecności jego ludzi.

Strażnicy zawahali się. Oni również nie lubili być nazywani obraźliwymi określeniami.

Wiedzieli, że zostaną tylko pobici, ponieważ facet był wyraźnie silniejszy od Erica. Ale Eric był ich przywódcą; wiedzieli, że muszą robić to, co im kazano.

Zanim zdążył wyegzekwować rozkazy, Peter postanowił wykończyć go jednym potężnym kopniakiem. Peter kopnął Erica tak mocno i szybko, że Eric natychmiast zemdlał.

Już obił Ericowi łomot. Nie przeszkadzało mu dodanie jeszcze jednego solidnego ciosu. Nie chciał walczyć ze wszystkimi strażnikami. To wystarczyło, by mieć tarcia z Erikiem, ale nie mógł ryzykować, że znajdzie się po złej stronie wszystkich innych strażników.

„Zadzwoń pod numer 120!”

"Zabierzcie go do szpitala!"

Strażnicy byli na tyle mądrzy, że nie walczyli z Peterem. Zamiast tego skupili się na zajęciu się Erikiem i wyniesieniu go. Peter i Jack zostali sami w pokoju.

„Jack, wszystko w porządku?” Peter zapytał Jacka.

„Wszystko w porządku.” Jack pokręcił głową, z przerażonym spojrzeniem na Petera, trzymając się za pierś. Nie spodziewał się, że Peter będzie tak silnym wojownikiem.

„Okej, to bierzmy się do roboty.” Peter uśmiechnął się, jakby nic się nie stało.

Jack uśmiechnął się szeroko. „Hej, kolego. Podoba mi się twoje nastawienie, ale uraziłeś Erica. Założę się o dobre pieniądze, że nie będziesz mógł już zostać. To kuzyn szefa ochrony, Boba Zhena. Jestem pewien, że nie odpuści ci.

Bob jest o wiele twardszy od Erica. Ma naprawdę silne powiązania z jakimś wielkim facetem, będzie trudno się z nim mierzyć. Gdybym był tobą, zadzwoniłbym teraz do Miss Dai”.

- zasugerował Jack, szczerze zaniepokojony trudną sytuacją Petera.

„Co? Nie.” Peter odrzucił tę sugestię. „Po co zawracać pani Dai głowę tak małą sprawą? Poza tym nie sądzę, żeby Silverland Group zwolniło mnie za tak błahy incydent.”

„Poza tym, co miałbym jej powiedzieć? Że zabiłem lidera zespołu w mniej niż 2 minuty w pracy? Haha, nic dobrego z tego nie wyniknie”. Prośba o pomoc Elaine była ostatnią rzeczą, jaką Peter chciał zrobić w tej sytuacji.

W sali recepcyjnej Peter kontynuował swoje codzienne życie tak jak zwykle.

Dwie recepcjonistki widziały wcześniej tego dnia, jak inni ochroniarze wynieśli Erica, i po usłyszeniu, co się stało, zaczęły w tajemnicy podziwiać Petera za to, co zrobił.

Najwyraźniej Eric nękał ich przez długi czas ordynarnymi żartami i nieprzyzwoitymi propozycjami. Doprowadzało ich to do szału, ale nie mogli nic powiedzieć ze względu na jego pozycję w firmie.

Czuli, że to, co zrobił Peter, było sprzeciwianiem się mu za wszystkie nadużycia, które im wyrządził, i bardzo to docenili.

„Hej dziewczyny. Wszystko w porządku? Mam coś na twarzy?” zapytał Peter, gdy zauważył ich szybkie spojrzenia.

'Hmm, czy wyglądam dziś przystojnie? Czy nadchodzi wiosna? Dlaczego ha

„Dlaczego spotkałem tyle ładnych dziewczyn, które, jak się wydawało, zwracały na mnie szczególną uwagę?” – pomyślał.

Wczoraj poznał Elaine i tę ponurą wróżkę, a teraz te dwie atrakcyjne dziewczyny najwyraźniej również się w nim zakochały.

Dziewczyny tylko chichotały, gdy podszedł, by zapytać, co jest nie tak z jego wyglądem, dziewczyna po lewej nawet nieśmiało spojrzała w dół, ukrywając zarumienione policzki. Dziewczyna po prawej była trochę odważniejsza. Pochyliła się do przodu i oparła brodę na zgiętej pięści, obdarzając go bardzo uwodzicielskim spojrzeniem.

„Peter, jesteś taki przystojny. Co powiesz na kolację ze mną dziś wieczorem?”

„Co? Naprawdę?” Peter pośpiesznie obmacywał kieszenie. „Chyba nie mam wystarczająco pieniędzy. Czy muszę zapłacić rachunek?”

„Co do cholery? Jaki dupek!”

pomyślał Jack, podsłuchując rozmowę. „Dlaczego po prostu nie wyjdziesz ze mną, śliczna panienko? Mam pieniądze. Kupię ci cokolwiek zechcesz zjeść”.

"Hahahahaha!"

Dziewczyna wybuchnęła śmiechem. „Och Peter, jesteś taki głupi! Spokojnie, nie musisz płacić rachunku.

Jestem Shelly Huang. A to moja przyjaciółka, Lisa Ye. Shelly wskazała na przyjaciółkę. „Miło cię poznać”.

„Cześć” – powiedział Peter z uśmiechem. „Nazywam się Peter Wang. Peter w języku greckim oznacza „kamień” i...” Przedstawienie Petera zostało przerwane krzykiem dochodzącym z drugiego końca pokoju.

„HEJ, PRZYSŁODEK. Co robisz? To jest godzina pracy, a nie godzina flirtu. Kto ci pozwolił się wygłupiać? Chodź tutaj!”

Nad nim górował 180-centymetrowy, barczysty mężczyzna w wieku trzydziestu lat, a jego spojrzenie mogłoby przerazić przeciętnego mężczyznę na śmierć.

Shelly i Lisa wymieniły zaniepokojone spojrzenia. Nawet Jack zbladł.

„Uhh, Peter, to jest Bob Zhen, szef ochrony.” Shelly zdołała powiedzieć. „Pan Zhen jest…”

„Nikt cię nie prosił, żebyś mówiła, kobieto! Za kogo ty się uważasz? Porozmawiam z twoim managerem!”

Shelly zadrżała.

Oczy Petera się zwęziły. „Czy to Silverland Group, czy boczne uliczki? Dla mnie to bardziej gang niż firma!” Za ich plecami ludzie nazywali Erica „Suka”, a Boba „Kurwa”. Peter zobaczył teraz, jak trafne były te nazwy.

„Musisz być Peterem Wangiem. WIELE o tobie słyszałem. Słyszałem, że jesteś NAJLEPSZY — najlepszy w lekceważeniu autorytetów i flirtowaniu w pracy już pierwszego dnia w pracy”, powiedział Bob sarkastycznie. „Słuchaj, chłopcze”, powiedział, mając twarz zaledwie kilka cali od twarzy Petera. „Nie obchodzi mnie, skąd się wziąłeś ani kim myślisz, że jesteś. Jesteś zwolniony.

Zadzwoniliśmy też na policję. Krzywdzisz ludzi i zapłacisz za to. Powinni tu być, żeby cię wkrótce aresztować." Bob powiedział, wskazując palcem bezpośrednio na Petera.

„Ale... on zaczął. On zaatakował mnie pierwszy. Powiedział, że to po to, żeby sprawdzić moją kondycję fizyczną i zdolność do przystosowania się do stresujących sytuacji” – powiedział cicho Peter.

„O cholera! Eric tego nie zrobi, ty mały kłamczuchu. Ty zacząłeś walkę i celowo go skrzywdziłeś. Taka jest historia i w to uwierzy policja”.

„Mały kłamczuch?” pomyślał Peter.

„To kłamstwo i wiesz o tym. Eric zaczął walkę . Najpierw próbował mnie uderzyć. To, co zrobiłem, było samoobroną”.

„Panie Zhen.” Jack wystąpił naprzód i powiedział: „Mogę zaświadczyć, co powiedział Peter.”

„Co ty właśnie powiedziałeś?” Bob krzyknął do Jacka. „Złóż zeznania? Kogo obchodzi, co mówisz, Jack? Kim ty myślisz, że jesteś?” „Powiedziałem,” powiedział Jack, podkreślając każde słowo, „ja... mogę... ZŁOŻYĆ ZEZWOLENIE—” „Ty niegrzeczny kawałku —-” Bob ryknął i z całej siły zadał Jackowi potężny, ciężki cios.”