Rozdział 100

Podskakuję na stopę w powietrzu, cicho krzycząc, gdy moje serce wali w nagłym paniku. Obracając się w miejscu i opierając się o solidne drzwi, znajduję bardzo dużego, bardzo wściekłego Alfę górującego nade mną. Bastien emanuje dezaprobatą: jego srebrne spojrzenie zwęża się w wyrzutu, szczęka jest sztywna, a ramiona skrzyżowane na piersi.

Drżę, poczucie winy atakuje mnie, gdy oddalam się od niego, a moje policzki rumienią się na jasnoróżowo. „Jak, na Boginię, to zrobiłaś?”

Ignoruje mnie, zaciskając jedną potężną dłoń na moim karku. „Co masz do powiedzenia na swoją obronę, mały wilku?”