Rozdział 397 Ona jest odpowiedzią na moje modlitwy

Oczy Leonarda pochłonęła nienasycona tęsknota za twarzą Sofii, gdy stawiał stopę w Genui. Spieszył się jak szalony, by dotrzeć do domu, każda cząstka jego istoty pulsowała bólem rozłąki z ukochaną żoną. Czuł, że nie przeżyje ani minuty bez jej obecności, pragnął spojrzeć jej w oczy, poczuć jej dotyk, wiedzieć, że naprawdę żyje. Każda mijająca sekunda bez niej wydawała się powolną i bolesną śmiercią.

Pędząc w stronę wyjścia z lotniska, serce Leonarda biło z oczekiwania. Jego samochód czekał na niego, a on szybko się w nim rozgościł, namawiając kierowcę, by jechał szybciej. Długa jazda do domu wydawała się nie do zniesienia, jego cierpliwość wyczerpała się z powodu nieustającego pragnienia, które go pochłaniało. Gdy samochód zatrzymał się przed jego bogatą rezydencją, Leonardo nie tracił czasu. Wyskoczył z pojazdu i wbiegł do środka, jego oczy szukały Sofii. Jego ojciec i wujek siedzieli w wielkiej sali, rozmawiając, podczas gdy kuzyni kręcili się w pobliżu. Jednak wzrok Leonarda szukał tylko twarzy Sofii, rozpaczliwie pragnąc ją znaleźć. Jego rozgorączkowane oczy przeszukiwały pokój, ale nigdzie jej nie było. Musiała przybyć kilka godzin przed nim. Pochłonięty niepokojem nie mógł powstrzymać się od zawołania jej imienia. „Sofia!”

Dźwięk jej imienia wyrwał się z jego ust jak żarliwa modlitwa. Uwaga wszystkich w pokoju natychmiast skierowała się na niego. Rzucili się ku niemu, z troską wyrytą na twarzach.