Rozdział 32

Mężczyzna szybko zmienił się w dużego, brązowego wilka i podszedł do mnie na brzuchu. Wyciągnąłem nogę i poczułem znajome mrowienie, gdy szorstki język ocierał się o mnie. Wkrótce ból w kolanie był już tylko wspomnieniem.

Gdy wilk stał się człowiekiem, stanął przede mną z głową wciąż pochyloną. „Cieszę się, że udało ci się uciec. Bardzo mi przykro-” zaczął mówić.

Przerwałam mu. „Nie, nie słuchałam ciebie ani Joela. Dałeś mi dobrą radę, a ja ją zignorowałam. Nie powinnaś być obwiniana za moje złe decyzje” – wzięłam oddech i kontynuowałam – „a patrząc na twoją klatkę piersiową, już poniosłaś ciężar czyjegoś gniewu. Proszę, wybacz mi to” – dokończyłam wylewnie.