Rozdział 122

„Nie drażnij się” – jęknęła Ashley, wijąc się pod nim. Próbowała go przewrócić, ale nie była w stanie ruszyć go nawet o cal. „Co do cholery?” Rozejrzała się z niepokojem, ale jedyne, co mogła zobaczyć, to James przytrzymujący jej nadgarstki. Walczyła z nim i poczuła się bezradna w jego uścisku.

James uśmiechnął się do niej figlarnie. „Czy to nie byłby zły moment, żeby ci powiedzieć, że leżysz na prześcieradłach ze srebrną podszewką?” Zamówił je właśnie w tym celu i dotarły wcześniej w tym tygodniu. Położył je na łóżku tego ranka. Zwierzyła mu się, że uwielbia uczucie bezradności, o ile jest z właściwą osobą. Ponieważ James jeszcze nie zrobił jej krzywdy, na przykład nie próbował jej przebić kołkiem ani nic takiego, uznała go za właściwą osobę dla siebie.

„Jesteś zły!” krzyknęła Ashley, szarpiąc się z nim. Nic dziwnego, że poczułam się taka zrelaksowana, pomyślała, gdy James zaśmiał się z jej bezradności. „James, proszę, pozwól mi być na górze”. Tym razem sugestywnie obróciła biodrami w jego stronę. „Wiesz, że sprawię, że będzie warto”.