Hoofdstuk 3 De Meester kwam nadat haar dienaar was geslagen

Yu Chun gaf Granny Wang twee klappen in het gezicht. Hoewel ze niet begreep dat haar verlegen dame zo brutaal werd, wist ze dat het een goed moment was om haar een lesje te leren.

Yu Chun gebruikte net zoveel kracht als Qu Moying. Oma Wang werd platgeslagen. Nadat ze zichzelf had herpakt, schreeuwde ze als een gek: "Sla ze dood!"

Oma Wang was nog nooit zo vernederd. Ze kreeg een klap van de Vierde Dame waar ze het meest op neerkeek.

Wie keek er niet neer op de Vierde Dame in het landhuis? Ze woonde meestal in een dorp, en ze was blind en eenzaam. Ze zag er helemaal niet uit als een jong meisje. Ze sprak nooit met anderen, ze boog altijd haar hoofd. Anderen konden alleen de bovenkant van haar hoofd zien. Ze durfde echter haar dienstmeisje te vragen om Granny Wang een klap te geven. Wat gênant!

De andere twee dienstmeisjes die met oma Wang meekwamen, wilden naar voren lopen.

Qu Moying wierp hen een boze blik door de sluier heen en lachte koud: "Wie durft mij met zijn vieze handen aan te raken?"

Ze was Ji Hanyue en Qu Moying!

De brede sluier bedekte haar ogen en het grootste deel van haar gezicht, dus haar gezicht was niet duidelijk te zien. Het was echter wel te zien dat ze haar rode lippen stevig op elkaar drukte en haar hoofd omhoog hief. Haar kilheid maakte iedereen daar bang.

Wanneer had de sombere, eenzame en verlegen dame zo'n indrukwekkende uitstraling?

"Wie...wie ben jij?" Granny Wang schrok en raakte in paniek. Rillend van de kou vroeg ze onbewust.

Was het meisje met haar indrukwekkende voorkomen de Vierde Dame die altijd stil was en haar hoofd boog?

"Je hebt me net vervloekt om blind te zijn, nietwaar? Ken je me nu niet meer?" zei Qu Moying koud. Haar stem was zacht, maar klonk nu kil.

Het bezorgde Granny Wang een koude rilling. Ze slikte en rolde haar ogen naar beide kanten. Ze wilde zich er niet bij neerleggen dat ze door het zwakke en blinde meisje was geslagen, maar ze voelde zich tegelijkertijd bang. Daarom lachte ze hol om haar paniek te verbergen en zei met zachte stem: "Mijn Vrouwe, ik kwam om u te helpen het vuur te blussen. Waarom sloeg u mij? Wat bent u ondankbaar!"

Ondankbaar? Qu Moying grijnsde in haar hart. Haar moeder stierf vroeg. Haar vader luisterde alleen naar Yu en negeerde de eerste dochter van zijn ex-vrouw. Bovendien werd ze, omdat ze blind was, naar een dorp gestuurd. Ze had daar meer dan tien jaar gewoond. Wie herinnerde zich haar in de familie behalve de Oude Dame?

Zonder de Oude Dame zou niemand zich haar herinneren, zelfs niet als ze in het dorp zou sterven.

Het was begrijpelijk dat een meisje dat op deze manier opgroeide, eenzaam en somber was! Ze wilde zelfs niet praten!

Qu Moying duwde Yu Chun, die voor haar stond, opzij, ging tegenover Oma Wang staan en keek haar door de brede sluier heen koud aan.

Met een effectieve behandeling werden haar ogen nu beter. Ze werden weer gezond en waren niet gewend aan sterk licht, dus bedekte ze haar gezicht meestal met een sluier.

"Mijn Vrouwe...wat...wat gaat u doen..." W' Qu Moying kwam dichterbij, Oma Wang werd bang.

"Ga op je knieën!" beval Qu Moying.

"Wh..wat?" Oma Wang dacht dat ze het verkeerd had gehoord, dus vroeg ze het terwijl ze Qu Moying met wijd open ogen aanstaarde.

Qu Moying strekte haar voet uit en schopte tegen de dikke benen van oma Wang.

Niemand had verwacht dat Qu Moying haar zou schoppen, dus ze waren allemaal verrast, laat staan oma Wang. Nadat ze was geschopt, deed ze een paar stappen achteruit, botste tegen de muur achter haar, maakte een groot geluid en viel toen op de grond. Deze keer kon ze zichzelf niet meer bijeenrapen.

"Je wilt toch niet knielen?" Qu Moying liep dichterbij en het leek alsof ze bij elke beweging op het hart van oma Wang stapte.

Een rilling overviel Granny Wang. Ze kwam plotseling tot bezinning en schreeuwde: "Mijn Vrouwe, ik ben hierheen gestuurd door de Tweede Madam om het vuur voor u te blussen. Hoe kunt u mij op deze manier behandelen? U maakt van mij een spook met een grief."

Toen begon Oma Wang op de grond te huilen en maakte een scène.

Het huis van Qu Moying lag afgelegen, maar nadat de brand was uitgebroken, kwamen er veel mensen hierheen om de brand te blussen. Toen ze de scène zagen, waren ze verbijsterd en vroegen ze zich af wat er aan de hand was.

Sommigen van hen twijfelden of het meisje dat in het midden stond met een indrukwekkende manier van doen de Vierde Dame was die buiten woonde. Qu Moying was pas een paar dagen terug, dus veel bedienden hadden haar niet gezien.

Ze hoorden alleen dat ze zwak, onbekwaam en blind was.

"Het is onheilspellend om over de geest te praten! Wat is er aan de hand? Waarom ontwikkelt het zich op deze manier?" zei iemand met zachte stem achter de menigte.

Qu Moying keek omhoog door de sluier en zag Yu binnenkomen met dienaren die zich om haar heen verzamelden als de maan omringd door een myriade van sterren. Ze glimlachte in stilte. En ja hoor, nadat Granny Wang was geslagen, kon haar meester niet langer toekijken!

Yu kwam net op tijd! Qu Moying had voorspeld dat zodra Granny Wang verslagen was, haar meester niet langer kon toekijken.

Qu Moying moest binnen de kortste keren in de Qu-familie opstaan. Alleen op deze manier kon ze tijd vrijmaken om te onderzoeken wat er met de Ji-familie is gebeurd...

Niemand wist dat de vechtscène was opgemerkt door iemand met een verborgen motief!

Op de dakrand van een hoog gebouw in de Qu Family stond een man met zijn handen op zijn rug. Zijn zwarte mantel was in het donker niet duidelijk te zien.

In de mantel droeg hij een paarse brokaatmantel, en zijn kraag was geborduurd met een patroon van een donkerpaarse iris, wat duidelijk en uniek was en hem er vreemd en eigenzinnig uit liet zien. Met schuine ogen trok hij zijn wenkbrauwen op en keek met grote interesse naar wat er in de achtertuin van de Qu-familie gebeurde.

Het vreemdste was dat hij een klein oorbelletje droeg. Daardoor was het moeilijk om aan zijn knappe gezicht te zien of hij een man of een vrouw was. Niemand durfde hem rechtstreeks aan te kijken vanwege zijn vreemde gevoel en koude ogen.

Hij werd geboren met adel en luiheid. De twee eigenschappen waren tegenstrijdig maar harmonieus op hem zonder reden, wat een vreemde charme van hem werd!

Twee bewakers in het zwart stonden achter hem en volgden hem op de voet!