Rozdział 155

Wziąłem prysznic i rozłożyłem książki, żeby mieć pewność, że zrobię wszystko, co możliwe, żeby zdążyć z pracą, bo wiedziałem, że w ten weekend nic nie zdziałam.

Obudziłem się wcześnie, właściwie o zwykłej porze, i poczułem ulgę i samotność, widząc, że w moim pokoju nie ma żadnych przyjaciół. W ostatnich tygodniach krążąca rzesza opiekunów i wszystko, co się działo, oznaczało, że ktoś był stale obecny, czy to pod moimi drzwiami w domu Beta, czy też rozłożył się na dużej kanapie, która pojawiła się w sypialni w pakowalni po tym, jak w zeszłym tygodniu dostarczono mi groźbę, i wszyscy zostali ze mną.

Nadal próbuję ogarnąć emocje związane z zachowaniem mojego przyjaciela. Wiedzą doskonale, że jestem świetną wojowniczką, ale traktują mnie jak porcelanową lalkę. Twierdzą, że mi ufają, ale prowadzą tajne rozmowy beze mnie, przez połączenie umysłowe. Wiem, że im na mnie zależy. Ale spojrzenia strachu i niepewności rzucane w moją stronę sprawiają, że czuję niepokój.