Na obrzeżach stolicy cesarstwa, w opuszczonej fabryce, rozłożono dziesiątki męskich zwłok, ich ciało i krew były zamazane, a krew z ran zabarwiła ziemię na ciemnoczerwono, a zapach krwi wypełnił powietrze, zupełnie jak Pole Szura.
„Tristan…” Ethan spojrzał na mężczyznę z krwią krwawiącą z kącika ust i zawołał cicho.
„Pani zmarła, ty…” Jego słowa zostały ostro przerwane przez Tristana, a na tę przystojną twarz przeniknął przeszywający chłód. Jednak gdy jego oczy zwróciły się ku Serenie, były miękkie jak woda.
„Ona nie umarła i nie umrze.” Tristan delikatnie wziął Serenę na ręce i pewnymi krokami wyszedł z fabryki, jakby trzymał najcenniejszy skarb świata. „Sereno, nie bój się, zabiorę cię do domu”.
Przeszedł nad zwłokami zabójcy z upiorną twarzą i rozkazał: „Posiekaj te zwłoki na kawałki i nakarm nimi psy”. Ethan wykonał polecenie.
Dwór rodziny Millerów , kiedy wszyscy zobaczyli Tristana wracającego z ciałem Sereny w ramionach, wszyscy pobladli i stanęli jak wryci. Wiedzą doskonale, że młoda dama jest siłą napędową młodego mistrza. W tej chwili niebo zawaliło się nad rodziną Millerów.
W dworku zapadła śmiertelna cisza.
Ethan nie odważył się zaniedbać i pilnie zgłosił się do Fredericka. W pokoju Serena była ubrana w białą sukienkę, jej twarz pozostała ta sama, a jej długie kręcone włosy były leniwie rozczochrane. Jedynie ślady na szyi i brak oddechu wskazywały na jej odejście.
Tristan siedział na skraju łóżka i wpatrywał się w Serenę, a jego ciemne oczy były wypełnione głębokim uczuciem, niemal chcąc ją pożreć. Ostatni promieńświatła za oknem zgasł, a świat pogrążył się w ciemnościach.
„Serena…” Tristan pogładził policzek Sereny, jego głos był niezwykle ochrypły. „Nadal nienawidziłeś mnie do ostatniej chwili, prawda?”
Delikatnie pogłaskałSerenę po dłoni, a jego szkarłatne oczy były pełne autoironii i smutek. „Nienawidź mnie za to, że trzymam cię za wszelką cenę, nienawidź mnie za ograniczanie twojej wolności, nienawidź mnie za opętanie cię w chory sposób, nienawidź mnie za… wszystko”.
Roześmiał się autoironicznie, a jego ciemne oczy przypominały kałużę stojącej wody. „Mój świat jest ciemny i brudny, ale ty jesteśświatłem. Kiedy go dotknę, trudno będzie mi odpuścić”.
Długo patrzył na Serenę, aż w końcu pochylił się i delikatnie pocałował ją w usta. „Nie martw się, pozwolę tym, którzy cię skrzywdzili, umrzeć bez miejsca pochówku”.
Tristan odwrócił się i wyszedł, a powietrze wokół niego zamarzało od rzezi i morderczych zamiarów. Nie wiedział jednak, że dusza Sereny cicho za nim podąża i została uwięziona w promieniu trzech metrów od niego, nie mogąc uciec.
Zacisnęła bezradnie wargi, Tristanie , nawet jeśli umrzesz, nie wypuścisz mnie na wolność?
Serena była pełna wątpliwości. Kto wydawał polecenia tym zabójcom? Jej myśli wróciły do nocy poprzedzającej wydarzenie, kiedy otrzymała telefon z informacją, że jej wujek jest poważnie chory i przewieziony do szpitala. Niespodziewanie ciężarówka straciła kontrolę i potrąciła ją po drodze. Nie mogła uciec, została zaciągnięta do opuszczonego magazynu i uduszona.
Dopiero gdy Tristan objął jej ciało, odzyskała przytomność, choć była już w stanie duszy.
W tym momencie drzwi się otworzyły, przerywając wspomnienia Sereny. Widok przed jej oczami sprawił, że jej źrenice nagle się zwęziły.
