Prezes, przystojny młody mężczyzna o ciemnych włosach i oliwkowej cerze, wszedł do pokoju. Był wysoki i umięśniony, z szerokimi ramionami i wąską talią. Miał na sobie garnitur szyty na miarę, który idealnie podkreślał jego sylwetkę. Uśmiechnął się do mnie i poczułam, jak moje serce zabiło mocniej. Był najprzystojniejszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek widziałam. Cóż, tylko do momentu, gdy dowiedziałam się, że jest dupkiem, pieprzonym dupkiem!
**
„Gdzie najdziwniejsze miejsce, w którym uprawiałeś seks?” Nieoczekiwane pytanie pozostawiło mnie bez słowa.
Nie sądziłam, że dobrze usłyszałam, ale brzmiało to tak wyraźnie jak dzień. Jennifer Gilbert naprawdę mnie o to zapytała. Jak mogła mi to zrobić? Myślałam, że jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami.
Przełknęłam ślinę i przechyliłam głowę w prawo. „Eee... Co?” wymamrotałam, mając nadzieję, że poprosi o inną prawdę: Tak, graliśmy w prawdę czy wyzwanie.
To był wieczór gier w domu Cruzów; bliźniaczki Cruz były gospodarzami wieczornej rozrywki, a w domu Cruzów zawsze jest szaleństwo. Annabel, albo w skrócie Ann, albo Anna, jeśli wolisz, to moje imię i to jest żałosna, smutna historia mojego nędznego istnienia.
Wieczór gier był małym rytuałem, który my, czyli dziewczyny, przejęłyśmy w czasach studenckich, i nawet rok po studiach nie zrezygnowałyśmy z niego; raczej wciągnęłyśmy w to chłopaków. Piątkowy wieczór gier był kiedyś świetną zabawą, kiedy byłyśmy tylko my, dziewczyny, ale sprawy mogą się potoczyć w szalonym tempie, kiedy obie płcie są razem. Więc teraz to nie jest tylko wieczór gier; to jest szalony wieczór gier, a fakt, że byłyśmy już prawie dorosłe, niczego nie zmienił!
„Cóż, to proste; no dalej, Anna, powiedz nam już; nie będziemy czekać wiecznie” - nalegała podekscytowana jedna z bliźniaczek Cruz. To była Bella czy Belle? Nadal nie potrafię ich odróżnić, a to jedna z rzeczy, która je wyróżnia; są tak identyczne, że nawet ich rodzice mają problem z ich rozróżnieniem.
Plotka głosi, że zamieniają się miejscami ze swoimi chłopakami i nigdy nie zostają złapani. Ale nie zdziwiłbym się, gdyby to była prawda. Chodzi mi o bliźniaczki Cruz; są zdolne do absolutnie wszystkiego.
„Hm, myślę, że wybrałabym wyzwanie” – powiedziałam, wymuszając ironiczny uśmiech na Jenny. Tak bardzo się na niej zemściłam; nie pozwolę, żeby to przeszło!
„Och, wow, Annabel Joseph, prosi o wyzwanie. Myślałam, że nigdy nie dożyję tego dnia” – uśmiechnęła się z politowaniem.
„No to rzuć mi wyzwanie” – zaśmiałam się cicho.
„Z przyjemnością, laski... Rzucam wam wyzwanie, żebyście pocałowały tam Gideona!” krzyknęła.
Moje serce podskoczyło ze zdziwienia. Gideon? Fuj! Zdecydowanie nie Gideon! Teraz miałam przeczucie, że rzuciłaby mi wyzwanie, żebym pocałowała jakiegoś chłopaka, bo próbowała wyprowadzić mnie z równowagi, ale nie snobistycznego, kujonowatego , grubego Gideona, który nie stał się ani trochę gorętszy przez ostatnie pięć lat naszej znajomości.
Moje bębenki uszne nie mogły wytrzymać śmiechu, który wybuchł w pokoju, i cholera, jej prośba i moja reakcja były zabawne. Nie ma mowy, żebym pocałował nerdowatego, grubego Gideona; wszyscy o tym wiedzą.
„No, Ann, pocałuj go! Pocałuj go!!” Jennifer zaczęła skandować, a każda inna dusza w pokoju dołączyła do niej. Oczywiście, poza Gideonem, jego pulchne, mięsiste policzki pozostały nienaruszone jak u przekarmionej ropuchy lub żaby, cokolwiek wygląda jak bęben.
„Okej, to już wszystko. Przepraszam, chłopaki, ale muszę lecieć” – powiedziałam szybko, z zawoalowanym wyrazem twarzy, próbując ukryć dyskomfort, gdy wstałam z dywanu.
„Czekaj, co? No dalej, laski, nie psuj zabawy” – Jennifer natychmiast wypowiedziała te słowa, rozkładając ramiona w geście sprzeciwu. Wilczy wyraz twarzy został zastąpiony wyrazem rozczarowania.
„Przepraszam bardzo; właśnie sobie przypomniałam, że muszę się z kimś spotkać do dziewiątej wieczorem, więc muszę lecieć” – skłamałam.
Jestem przygnębiony od kilku tygodni, staram się nie myśleć o tym palancie, a ona pierwszą rzeczą, jaką robi, jest pytanie mnie o najdziwniejsze miejsce, w którym uprawiałem seks. Jak mam odpowiedzieć na to pytanie, nie myśląc o facecie, z którym uprawiałem seks – głupcu, który wziął moje serce na przejażdżkę, a potem rozrzucił je na trylion kawałków bez wyrzutów sumienia?
Kiedy myślę o najdziwniejszym lub najlepszym seksie, jaki kiedykolwiek uprawiałam, w wolnym tłumaczeniu oznacza to Jimmy'ego. Nie chcę nawet pamiętać tego imienia, a co dopiero o nim myśleć.
Wyszłam z domu Cruz po pożegnaniu się z siostrami Cruz i resztą chłopaków z grupy przyjaciół, szybko wsiadając do taksówki jadącej do domu. Widziałam, że Stanley cały wieczór rzucał mi spojrzenia jak do łóżka, ale właśnie z nich wyszłam; nie mam energii na męskie dramaty.
Jak już zgadliście, nie miałam się dziś z nikim spotkać, ale wolałabym zostać w domu i płakać, niż robić to publicznie. Jak tak o tym myślę, dlaczego w ogóle miałabym płakać przez tego głupca? Nie jest wart moich łez; mam większe problemy, o które muszę się martwić.
Kto by pomyślał, że życie stało się tak trudne po dwudziestce? Tylko jeśli cofniemy wskazówki zegara, ale to może być tylko marzenie. Moje dwudzieste trzecie urodziny szybko się zbliżały, przypominając, że nie staję się młodsza.
Dotarłem do swojego mieszkania kilka minut przed dziewiątą wieczorem; chociaż był to umiarkowany dom, mieszkałem w bardzo biednej dzielnicy, miejscu, które Jennifer i ja zapewniliśmy sobie zaraz po studiach. Myślałem, że znajdę pracę od razu i po trzech miesiącach przeprowadzę się do lepszego mieszkania, ale kogo ja oszukuję? To jest kurwa Nowy Jork!
Minął rok i sześć miesięcy od naszego ukończenia studiów, a ja wciąż jestem bezrobotna. Cóż, nie do końca; próbowałam drobnych prac, które nie są odpowiednie nawet dla osoby z moim wykształceniem, ale wiesz, co mówią: kiedy życie daje ci cytryny, robisz lemoniady.
Zapłaciłam taksówkę, gdy dotarłam na miejsce, i przeciągnęłam swój mały tyłek przez płot. Dotarłam już do drzwi, gdy zauważyłam cień przy ścianie mieszkania. Wystraszyłam się i cofnęłam się o krok, tuż zanim go rozpoznałam.
„Jimmy!” krzyknąłem.
„Witaj Ann” – powiedział cicho swoim zwodniczym głosem, a jego czarujące oczy wpatrywały się w moją duszę. Nie, nie dzisiaj!
„Co tu robisz?” krzyknęłam i zacisnęłam pięści.
„Zablokowałaś mój numer; chciałem porozmawiać”. Powiedział to cicho, próbując mnie uwieść tym uwodzicielskim głosem.
Prychnęłam z przeszklonym wyrazem twarzy i pokręciłam głową. „Nie ma o czym rozmawiać; wyjdź z mojego domu!” wymamrotałam i natychmiast przystąpiłam do otwierania drzwi.
„Daj mi tylko kilka minut” – błagał, ale nie zwracałam na niego uwagi, bojąc się, co mógłby zdziałać w ciągu tych kilku minut.
Gdybym go wysłuchała, leżałabym na łóżku i jęczałabym jego imię w mniej niż dziesięć minut. Tak, jest tak dobry w słowach, ale nie pozwolę, by ten wąż mnie więcej oszukiwał.
Wbiegłam do środka i natychmiast go zamknęłam. Nie miałam zamiaru słyszeć ani słowa z tego, co powiedział; nie chcę go nawet widzieć.
Rzuciwszy torebkę na kanapę, skierowałam się prosto do łazienki. Mam nadzieję, że ten zboczeniec nie podejdzie do mojego okna w łazience. Umyłam ręce po skorzystaniu z łazienki, a następnie wróciłam do pokoju dziennego.
Pukanie ustało, więc uwierzyłem, że Jimmy wyszedł. Nawet on nie byłby tak bezwstydny; co więcej, to niekończące się pukanie przyciągnęłoby tylko sąsiadów, a ostatecznie policję. On zbyt dobrze wie, żeby trzymać się z dala od kłopotów.
Poszłam do kuchni w poszukiwaniu jedzenia; moja szafka była prawie pusta, a to mnie przerażało. Jeśli skończą mi się artykuły spożywcze i jedzenie, to mogę po prostu wylądować na ulicy. Myślałam, że Ameryka to idealny kraj, ale chyba nie dotyczy to imigrantów, albo po prostu miałam pecha.
Imigrantka... Tak, jestem dziewczyną z małego miasteczka we Włoszech. Przeprowadziłam się do Nowego Jorku , żeby zdobyć wykształcenie i zostałam tutaj po ukończeniu studiów. W domu nie ma dla mnie nic - biedni rodzice, którzy musieli zaciągnąć pożyczki, żeby mnie posłać do szkoły, brak rodzeństwa i przyjaciół. Moja historia może nie jest najsmutniejsza, ale na pewno znajdzie się na tej liście.
Wciąż zastanawiałem się, co zjeść na kolację, gdy usłyszałem kolejne pukanie do drzwi. Kurwa, sukinsyn! Mam ochotę uderzyć go bananem!
Zakląłem i rzuciłem się w stronę drzwi. Może powinienem mu powiedzieć, co o tym myślę.
„Nie rozumiesz? Spieprzaj!” krzyknąłem, otwierając drzwi, ale zamarłem. To nie był Jimmy przy drzwiach; to był pan Jordan! O mój Boże, skończyłem!
