Ulice Oldston tętniły życiem, zależnie od natężenia ruchu.
Przez dwie godziny zajmowałem miejsce w rogu w restauracji Blossom, od czasu do czasu skupiając uwagę na ladzie. Tam młoda dama ubrana w błękitny fartuch była pochłonięta sztuką tworzenia drinków.
Była drobna. Według mojej oceny ledwo mierzyła 5,3 stopy i ważyła prawdopodobnie mniej niż 100 funtów; jej skóra była miękka i gładka, całkowicie bez plamek. Jej gęste, kruczoczarne włosy były ułożone w wysoki kok, a jej półksiężycowate oczy błyszczały, gdy się śmiała.
„Czy chciałaby pani dolewkę?” Podeszła, jej uśmiech nie zmalał.
Jej obecność na chwilę mnie rozproszyła, wyrywając mnie z zamyślenia. Szczęście, być może, że ja też byłam kobietą; alternatywa mogłaby przyciągnąć niesmaczne etykietki.
„Tak, jeszcze jedną czarną kawę, dziękuję” – odpowiedziałem uprzejmym tonem i uśmiechem, odwzajemniając jej serdeczność.
Zręcznie i z gracją podała mi nową filiżankę czarnej kawy. Zatrzymała się na chwilę, decydując się na przekazanie przestrogi. „Wypiła pani już dwie filiżanki czarnej kawy, proszę pani. Może to orzeźwiające, ale nadmiar nie jest wskazany. Może zachowa pani trochę zachcianki na następną wizytę?”
Jej słowa unosiły się w powietrzu, melodyjne jak dźwięk dzwonków wietrznych.
Spojrzałem na czarną kawę przede mną i wstałem, zbierając torbę. „Dobra, zajmijmy się rachunkiem”.
Zachwycona moją zgodą, szybko zakończyła transakcję. „Dzisiaj suma wynosi 15 dolarów, proszę pani. Czy zapłaci pani gotówką czy przez płatność mobilną?”
Zapłaciłem bez zbędnych ceregieli i opuściłem skromny lokal.
„Pani”. Lanny Mills, mój szofer, przywitał mnie, gdy wychodziłam, kiwając głową z szacunkiem i otwierając drzwi samochodu.
„Do domu, Lanny” – poinstruowałem go cicho, z lekkim uśmiechem na ustach.
Gdy samochód zaczął buczeć, odchyliłem się do tyłu z zamkniętymi oczami. Jednak moje myśli wciąż krążyły wokół młodej kelnerki, której oblicze było przepełnione rumieńcem młodości.
A więc to ona była tą kobietą, która za rok zmusi Mathiasa Murraya do rozstania się ze mną, za cenę ogromnego poświęcenia, nawet jeśli oznaczało to zerwanie więzi z jego rodziną.
W tym nowym życiu, pierwszą rzeczą, jaką zrobiłem, było jej odszukanie i dyskretne obserwowanie jej w miejscu pracy.
Co mnie tak zaintrygowało, to rozszyfrowanie tego, co ona posiadała, co mogło ukraść mężczyznę, którego kochałam przez prawie dekadę.
W moim poprzednim życiu nigdy nie miałam okazji jej spotkać, tylko natknęłam się na imię i kilka rozrzuconych zdjęć. Mathias chronił ją, jakby była bezcennym klejnotem. Pomimo moich strat, nigdy nawet nie zobaczyłam twarzy mojego konkurenta.
Była młoda, piękna, niewinna, miła i pełna życia, a te cechy idealnie do niej pasowały.
Jedyną jej wadą był brak wpływowego pochodzenia rodzinnego, co stanowiło ostry kontrast z wysoką reputacją Mathiasa.
Głos Lanny'ego wdarł się do moich myśli. „Pani, dziś obchodzisz rocznicę ślubu z panem Murrayem”.
Powoli otworzyłem oczy i poczułem chwilową dezorientację.
W tym roku obchodzilibyśmy piątą rocznicę ślubu. W poprzednich latach cały dzień spędzałam na przygotowaniach — kolacji przy świecach, prezentów rocznicowych — mimo że przed ślubem byłam kompletnym amatorem w kuchni.
Miałam wtedy 27 lat, a on 29.
„Jestem tego świadoma” – powiedziałam, masując skronie, a we mnie narastał węzeł niepokoju. „Nie ma potrzeby, żeby mi o tym przypominać”.
Być może Lanny wyczuł moje odejście od dawnego entuzjazmu, co skłoniło go do wspomnienia o tym.
Ale nasuwało się pytanie: dlaczego zawsze byłam dawcą? Dlaczego muszę być tą zakochaną? Te pytania prześladowały mnie w moim poprzednim życiu, gdy stawałam w obliczu moich ostatnich chwil . Dla Mathiasa poświęciłam wszystko, co zakończyło się tragicznym końcem.
Pogrążona w myślach, samochód zatrzymał się przed naszym domem — luksusową posiadłością podarowaną nam przez rodziców z okazji ślubu.
Niespodziewanie samochód Mathiasa został tam zaparkowany. Był w domu.
Moje emocje były splątaną siecią. Doświadczywszy śmierci raz, jaki wyraz powinienem przybrać, stając twarzą w twarz ze źródłem moich wcześniejszych smutków?
Spodziewałam się, że będę gardzić Mathiasem. Doprowadził mnie – swoją żonę od pięciu lat – na skraj przepaści, bezlitośnie wyrządzając krzywdę moim niewinnym rodzicom i pozostawiając moją rodzinę rozbitą.
Ale gdy go zobaczyłam ponownie, moja wrogość osłabła, zastąpiona czymś na kształt ulgi.
W moim poprzednim życiu Mathias zaproponował mi rozwód cywilny, zapewniając mi udziały w Murray Group na całe życie. Odmówiłam. Przez dziewięć lat daremnie szukałam jego miłości, tylko po to, by inna kobieta zdobyła ją w ciągu roku.
Uciekłam się do wszelkich środków, by go odzyskać, nawet jeśli wiązało się to z konfrontacjami o wysoką stawkę i walką o przetrwanie.
Ale te wydarzenia jeszcze się nie wydarzyły. Zamiast trwać w goryczy, wolałbym przepisać ten bolesny rozdział.
„Czemu stoisz w drzwiach?” Mathias, wylegujący się w salonie ze skrzyżowanymi długimi nogami, ledwo oderwał wzrok od kurczącego się papierosa między palcami. Strząsnął popiół do popielniczki, patrząc na mnie z charakterystycznym dla siebie dystansem.
Ustalił warunki w dniu naszego ślubu: zawarliśmy związek z rozsądku, obopólną umowę o długoterminowym wspólnym pożyciu, pozbawioną jakiegokolwiek przywiązania emocjonalnego.
„Nie spodziewałam się, że będziesz w domu” – odpowiedziałam, schylając się, by wsunąć szare kapcie Hermes. Zaprojektowane z myślą o wygodzie, a nie estetyce, nie były niczym niezwykłym.
Moje myśli powędrowały z powrotem do młodej kelnerki w niebieskim fartuchu, ozdobionym małym, wesołym czerwonym kwiatkiem.
Ogromny kontrast z moim własnym kosztownym i nudnym strojem.
Nagle poczułam wstręt do kapci, więc odrzuciłam je i boso weszłam do salonu.
Mathias uniósł brew na moje boso wejście. „Wybierasz bose stopy?”
„Tak; nie miałem ochoty ich ograniczać” – powiedziałem, siadając na krześle naprzeciwko niego.
„Zachowujesz się niezgodnie z charakterem. Coś ci chodzi po głowie?” Jego głos, lżejszy niż zwykle, zawierał nawet nutę rozbawienia.
„Gdybyś tylko wiedział, że siedzisz naprzeciwko przeszłości, podczas gdy twoja przyszłość czeka gdzie indziej” – rozmyślałem w duchu.
Mój wzrok powędrował w stronę moich wychudłych stóp, zdawały się pozbawione wszelkiej witalności.
W niczym nie przypominały włosów Olivii Singh; jej były smukłe, a jednocześnie wykazywały wytrzymałość i jędrność, której moim wyraźnie brakowało.
Pięć lat naszego małżeństwa to czas samotności, która osłabiła moje zainteresowanie jedzeniem i sprawiła, że stałem się szkieletem.
"Mathias."
„Hmm?” Mruknął w odpowiedzi, zbyt pochłonięty telefonem, żeby podnieść wzrok.
Ubrany w elegancką czarną koszulę i spodnie, jego imponujący wzrost i przyciągająca wzrok twarz podbiły serca wielu osób.
Podniosłam wzrok z własnych szkieletowych stóp na mężczyznę siedzącego przede mną. Mój głos był lekko chrapliwy. „Chcę rozwodu”.
W chwili, gdy moje słowa zawisły w powietrzu, w pokoju zrobiło się zimno, ale zaraz potem rozległ się szyderczy głos Mathiasa.
Odłożył telefon i spojrzał mi w oczy lodowatymi oczami. „Rylie Fletcher, jaki masz tym razem kąt?”
