Πριν από είκοσι ένα χρόνια...
Ήταν το βράδυ των 13ων γενεθλίων μου. Μια μέρα που θα έπρεπε να έχω χαλαρώσει με τους φίλους μου. Πήγαμε να κατεβούμε δίπλα στο φαράγγι. Πάρτε μια φωτιά. Κάτι όμως δεν πήγαινε καλά. Μπορούσα να το νιώσω. Έμεινα στο δωμάτιό μου λέγοντάς τους ότι δεν ένιωθα καλά.
Τα συναισθήματά μου έσπερναν τον όλεθρο μέσα μου. σαν να θέλω διέξοδο από τα όρια του κορμιού μου.
« Alejandro τι συμβαίνει;» ρώτησε η απαλή φωνή της μαμάς μου έξω από την πόρτα.
«Απλώς άσε με ήσυχο, σε παρακαλώ». Φόβος. Ένιωσα φόβο, κάτι μέσα μου άλλαζε. Έπιασα το περβάζι του παραθύρου κοιτάζοντας το φεγγάρι.
« Αφήστε τον, δεν αξίζει τον κόπο». ήρθε η ψυχρή φωνή των πατεράδων μου. Πάντα με μισούσε: δεν ξέρω καν γιατί.
Η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα στο στήθος μου. Το μισούσα αυτό. ήταν σαν κάτι να ούρλιαζε για να ελευθερωθεί. Έκλεισα τα μάτια μου προσπαθώντας να ηρεμήσω. Αλλά δεν ωφελούσε, τους άκουγα όλους. Οι φωνές σε όλο το σπίτι. Γιατί συνέβαινε αυτό; Μπορούσα να ακούσω κάθε δηλητηριώδη λέξη που έφευγε από το στόμα του μπαμπά μου καθώς έφευγαν.
«Rica rdo… είναι παιδί, κάτι πρέπει να συμβαίνει.» ψιθύρισε η μαμά στον μπαμπά καθώς έμπαιναν στην κρεβατοκάμαρά τους.
« Είναι ένα ανυπάκουο μούτσο. Δεν υπάρχει τίποτα κακό.” Χλεύασε. Ο θυμός με γέμισε ένα φλογερό πάθος. Γιατί στο διάολο με μισούσε τόσο πολύ; Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Το φεγγάρι με έκανε να νιώθω περίεργα. Γιατί έπρεπε να έχει πανσέληνο απόψε; Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ένιωθα ανήσυχη σε μια πανσέληνο. Σίγουρα, ήμουν λυκάνθρωπος, αλλά αυτό δεν ήταν φυσιολογικό και δεν ήταν σαν να είχα λύκο ακόμα.
« Δεν είμαι ανυπάκουος.» ψιθύρισα. Τι έκανα λάθος; Πάντα προσπαθούσα να ανταποκριθώ στα πρότυπά του, αλλά ποτέ δεν ήμουν αρκετά καλός.
« Είναι ένα άχρηστο κομμάτι σκουπιδιών. Αυτός θα πεθάνει νέος. Πίστεψέ με." Τα λόγια του έκαναν το αίμα μου να βράσει. Τα νύχια μου έσκαψαν στην προεξοχή του παραθύρου. Ένα γρύλισμα έσκασε από τα χείλη μου. Έβλεπα κόκκινο καθώς έστριψα προς την πόρτα. Είχα τελειώσει με το να το ακούσω.
Το άνοιξα και μπήκα στο διάδρομο προς το δωμάτιο των γονιών μου. οι μεντεσέδες.
Η μητέρα μου ούρλιαξε και ο μπαμπάς έδειχνε σοκαρισμένος.
« Τι στο διάολο είναι αυτό…» ψιθύρισε κοιτάζοντάς με. Τον κοίταξα με το βλέμμα μου νιώθοντας έναν οδυνηρό πόνο να με σκίζει. Τα κόκκαλά μου ένιωθα σαν να καίγονται και να σπάζουν.
« Δεν είμαι σκουπίδια! Δεν είμαι ανυπάκουος!» γρύλισα, αδιαφορώντας για τον πόνο. Δεν μπορούσα καν να αναγνωρίσω τη φωνή μου ούτε να καταλάβω τι συνέβαινε. Τα μάτια του μπαμπά γύρισαν διάπλατα καθώς οπισθοχώρησε κοιτώντας με. Έκανα τα φρύδια μου, γιατί με κοιτούσε ψηλά; Ήταν πιο ψηλός από εμένα.
« Άτιμη μούτρα! Πώς τολμάς! τι διάολο είσαι!;» βρυχήθηκε ο μπαμπάς· ήταν ο Άλφα.
Πάντα μισούσε το πώς η εντολή του στο Alpha δεν λειτούργησε ποτέ σε μένα. Ήξερα ότι ήταν αυτός ο λόγος. Ο λόγος που πάντα με χτυπούσε όταν τον παρακούω. Για να μου δείξει ότι ήταν πιο δυνατός. Αλλά γιατί; Ήταν τόσο μεγάλη υπόθεση;
«Δεν είμαι ανάξιος. Γιατί με μισείς τόσο πολύ;!» γρύλισα· δεν μπορούσα να αναγνωρίσω ούτε τη φωνή μου.
« Σου είπα ότι ήταν φρικιό…» ψιθύρισε ο μπαμπάς αηδία και περιφρόνηση καθαρά στη φωνή του. Ο θυμός φούντωσε μέσα μου και έπεσα πάνω του.
Ένιωθε σαν εφιάλτης. Έβλεπα τι γινόταν αλλά ταυτόχρονα δεν είχα τον έλεγχο. Είδα τα μαύρα γούνινα πόδια μου με μακριά νύχια να σκίζουν τον πατέρα μου. Δεν μπορούσα να νιώσω τίποτα αλλά ταυτόχρονα ήμουν ήρεμος. Και ξαφνικά όλα έγιναν μαύρα.
Όταν συνήλθα, στεκόμουν γυμνός στην κρεβατοκάμαρα των γονιών μου. Ένα άλλοτε καλοκαιρινό εξοχικό δωμάτιο που τώρα ήταν εφιάλτης. Ψιλοκομμένα μέρη του σώματος σκόρπισαν το δωμάτιο και αίμα. Σημάδια από νύχια λερώθηκαν κάθε εκατοστό των τοίχων και του δαπέδου. Η έντονη μυρωδιά του χάλκινου αίματος αμαύρωσε τον αέρα. Σκόνταψα πίσω, ο τρόμος με γέμισε. Κοίταξα τα χέρια μου. Χέρια που ήταν καλυμμένα με αίμα. Σάναρα το πάτωμα, θυμάμαι ότι επιτέθηκα στον μπαμπά, αλλά τι γίνεται με τη μαμά;
Πέρασα βιαστικά στο δωμάτιο, στην άλλη πλευρά του αναποδογυρισμένου κρεβατιού. Σταμάτησα στα ίχνη μου όταν είδα το χέρι που ήταν στο πάτωμα φορώντας ένα δαχτυλίδι. Το δαχτυλίδι της μαμάς "Το χέρι της μαμάς. Όχι... πώς θα μπορούσα να επιτέθηκα στη μαμά"" Όχι. Όχι. Όχι. Η καρδιά μου βρόντηξε στο στήθος μου και ευχόμουν να μπορούσα να αντιστρέψω τον χρόνο.
Το είχα κάνει αυτό. Είχα δολοφονήσει τους γονείς μου και δεν είχα ιδέα πώς. Όμως ένα πράγμα ήταν ξεκάθαρο. Ο μπαμπάς είχε δίκιο. Ήμουν φρικιό. Ένα φρικτό της φύσης. Ό,τι κι αν είχα μετατρέψει, δεν ήταν φυσιολογικό.
Αυτή ήταν η πρώτη μου βάρδια. Την πρώτη φορά που είχα αφαιρέσει τη ζωή κάποιου. Αλλά ήταν μακριά από την τελευταία φορά.
