W samolocie powrotnym do Atlanty Lora Jones wciąż znajdowała się w stanie transu.
Z nudów przeglądała w samolocie magazyny rozrywkowe, a zdjęcia zaręczynowe Yolandy Jones widniały we wszystkich magazynach.
Delikatne oczy i brwi oraz radosne uśmiechy.
Osoba stojąca obok niej wyglądała na przystojnego milionera?
Po spojrzeniu na zdjęcie Lora straciła zainteresowanie i zamierzała zamknąć magazyn.
Naszyjnik....
Szybko otworzyła czasopismo i wyraźnie zobaczyła ten fioletowy, szlachetny naszyjnik na szyi Yolandy!
Bękart!
Fala gniewu cicho ją ogarnęła. Nagle poczuła lekkie zawroty głowy i bardzo mdłości w żołądku.
W tym momencie zdała sobie sprawę, że przez cały dzień nic nie jadła.
Stewardesa zdawała się widzieć, że nie wygląda dobrze. Delikatnie podała szklankę mleka.
"Dzięki......"
Stewardesa uśmiechnęła się i odeszła.
Lora wzięła łyk, ale poczuła falę mdłości w żołądku, zanim zdążyła przełknąć mleko. Szybko zakryła usta i wstała!
Huk!
„Przepraszam... cóż...”
Lora przysięgała, że nigdy w życiu nie była w takim bałaganie!
Ale mężczyzna ochlapany mlekiem miał chyba więcej pecha niż ona!
Zasłoniła usta i dwa razy wymiotowała, po czym uczucie mdłości trochę ustąpiło.
„Proszę pana, bardzo mi przykro, proszę pójść za mną i zająć się tym” – stewardesa podeszła z lekką paniką, ale nadal słodko się uśmiechnęła.
Dopiero w tym momencie Lora zrozumiała, kogo obraziła...
Mężczyzna przed nią miał na sobie elegancki garnitur, obojętny i zdystansowany wyraz twarzy i zachowanie stratega!
Przystojny, powściągliwy i opanowany!
Brian Williams, potentat biznesowy, który kontrolował ekonomiczną siłę napędową miasta Atlanta, był dla Lory niewątpliwie postacią legendarną!
W tym momencie Brian spojrzał na Lorę bez wyrazu.
Ale widziała tłumiony gniew Brii
oczy n......
„Panie Williamsie, bardzo mi przykro, ja...”
"Wytrzyj to dla mnie."
Lora zamarła na moment i skinęła głową z lekkim poczuciem winy. „Dobra, chodźmy do łazienki”.
Poza toaletą przeznaczoną specjalnie dla pierwszej klasy Lora sama umyła swoje małe rączki, zupełnie nie biorąc Briana za pewnik...
Brian również się nie spieszył, pochylając głowę i przyglądając się jej.
Włosy średniej długości były spięte w leniwy kok, a kilka pasm wesołych i potarganych włosów było rozrzuconych z tyłu jej białego karku.
Ospały i cichy.
Czarny, dopasowany T-shirt z szerokim dekoltem w łódkę odsłaniał jej okrągłe i białe ramiona. Duże szkielety na jej piersiach wciąż nie mogły ukryć jej piękna.
Jej spodnie były swobodnego stylu i miały tę samą kolorystykę, a luźny, obniżony krok ukazywał jej odrobinę swobody, szczególnie w zestawieniu z jaskrawoczerwoną szminką na prawym biodrze, co sprawiało, że inni nie mogli powstrzymać się od zdziwienia...
Taka nieokiełznana kreacja wyrażała piękną młodość, która miała rozkwitnąć w sposób wyrazisty i żywy!
Brian na moment nie zdołał się powstrzymać i lekko odwrócił wzrok.
Lora odwróciła się i uśmiechnęła: „Panie Williams, czy widział pan już dość?”
Nie miała makijażu, ale jej delikatna buzia była bardzo promienna, a delikatny uśmiech sprawiał, że inni czuli się jeszcze bardziej ciepło na sercu!
Brian pamiętał, że ona była......
„Druga córka rodziny Jonesów i najpiękniejsza dziewczyna w Atlancie, Lora?” Jego głos był niski i zimny, z nutą uwodzenia.
„Okazuje się, że pan Will Iams również ma wrażenie, że jest nikim takim jak ja. Czuję się bardzo zaszczycony. ale panie Williamsie, trochę się pan myli w jednej kwestii, jestem starszą córką......rodziny Jonesów”.
Yolanda, ta nieślubna córka, nigdy jej nie przyjęła!
Wyraz oczu Briana lekko się zmienił, ale nie powiedział ani słowa.
Lora od niechcenia wyciągnęła mokry ręcznik papierowy, spojrzała na ciemnoszary garnitur, kąciki jej ust lekko drgnęły!
W samolocie powrotnym do Atlanty Lora Jones wciąż znajdowała się w stanie transu.
