Liela patrzy na wynik testu z niedowierzaniem, w uszach jej dzwoni, a głos Amandy brzmi, jakby brzmiał jak przez wodę...
„Gratulacje Luna, dziedziczka stada Blood Oak ma pięć tygodni. W IDEALNYM stanie. Zostaniesz mamą!”
Jedyną myślą, jaka kołacze się po głowie Lieli, jest: Dzięki Bogu, że jej ginekolog jest jednocześnie jej najlepszą przyjaciółką, w przeciwnym razie nie miałaby szansy utrzymać tego w tajemnicy.
Musi zachować to w tajemnicy, przynajmniej do czasu aż wszystkiego się dowie.
Jak ona mogła być w ciąży? Alfa nie chce tego i podjął wszelkie możliwe środki ostrożności. Więc jak ona mogła być w ciąży?!!! Liela nie potrafi nawet dokładnie określić, który moment był nie tak, ponieważ ostatnio zdarzało się to wielokrotnie częściej niż zwykle, ale teraz to nie ma znaczenia.
Pytanie, na które Liela musi teraz odpowiedzieć, brzmi: co powiedzieć Alphie Tarumowi.
Czy ona mu w ogóle mówi? Jeśli sama zajmie się aborcją, to on nie musi wiedzieć.
Przecież teraz nie ma go w stadzie. On tam szuka JEJ, jak zawsze.
„Nie wyglądasz na zbyt szczęśliwą” – Amanda zmartwiona obejmuje twarz Leili – „wszystko w porządku?”
Czy z nią wszystko w porządku? Nie było, ani dnia odkąd wyszła za Taruma. A dokładniej, ani dnia odkąd Carmela umarła za nią. Carmela miała być jego Luną, nie nią. To ją porwali łotrzykowie. Gdyby tylko umarła tak, jak chciał tego los, ale nie, Carmela zajęła jej miejsce, a jej życie rozpadło się na kawałki od tamtego dnia.
Straciła najlepszą przyjaciółkę, całe stado uważa, że ukradła tytuł Luny Carmeli, A czy ona to zrobiła? Alfa nigdy nie wierzył, że Carmela naprawdę umarła, i spędza cały swój wolny czas tam, szukając Carmeli,
Nawet jeśli ukradła, ukradła tylko pusty tytuł,
„Nic mi nie jest…” Leila zmusza się do uśmiechu. „Zbyt... ekscytujące są te wieści”,
„Całkowicie rozumiem!” Amanda mocno ściska dłoń Leili, jej oczy są zbyt szczere, by Leila mogła na nie spojrzeć. „Ty i Alfa staracie się już od ponad dwóch lat! Cała wataha zaczynała się martwić! Wiem, pod jaką presją byłaś, całkowicie wiem”.
Tak, Amanda w ogóle nie rozumie.
Leila lekko się uśmiecha do swojej niewinnej przyjaciółki cent. To odpowiedzialność Alfy, by sprowadzić dziedzica do stada, więc udawali, że bardzo się starają. W przeciwnym razie presja byłaby na nim.
Jaki sarkazm! Ona nie tylko nosi problem w łonie, ale musi też akceptować ludzi, którzy gratulują jej tego z uśmiechem.
„Radość Alfy sięgnie zenitu, gdy usłyszy tę nowinę. Po dwóch latach w końcu ma potomka, teraz może poczuć się jak prawdziwy Alfa” – odpowiada Amanda, już marząc o siedmiodniowym bankiecie, zwyczajowym dla uczczenia narodzin nowego Alfy,
„Hmm, jeśli o to chodzi” – Leila bierze głęboki oddech i wtrąca się, zanim Amanda zaczyna marzyć o narodzinach dziecka – „Chcę sama przekazać Alfie nowinę, więc zanim to nastąpi…”
„Rozumiem!” Amanda śmieje się, klepiąc dłoń Leilli, „Ani słowa z mojego biura, dopóki nie poinformujesz swojego drogiego męża! Zaufaj mi!”
Amanda jest plotkarą stada, ale tym razem Leila musi jej zaufać. Jakby miała inne wyjście.
„Amanda, czekaliśmy na to zbyt długo i chcę, żeby było idealnie, rozumiesz?” Leila bierze głęboki oddech, wypowiadając gładkie kłamstwo, które praktykowała przez ostatnie dwa lata: „Nie tylko do Alfy, okej? Ani słowa, do NIKOGO-”
„Kto tam jest? Ona gada od zawsze!” Przez zamknięte drzwi dobiega ostry głos kobiety, najwyraźniej głośno, celowo, żeby mogli go usłyszeć.
Leila spogląda zaniepokojona na Amandę, zanim wstaje. To powinno być po prostu „rutynowe badanie”, ludzie zaczęliby podejrzewać, gdyby trwało to zbyt długo.
„Nie uciszaj mnie l Tytuł Luna nie daje jej prawa do bycia suką!” Kobieta kontynuuje swoje bezczelne komentarze: „Gdyby mogła zajść w ciążę, zrobiłaby to w ciągu ostatnich dwóch lat!”
„Krąży plotka, że bogini księżyca zapieczętowała swoje łono, ponieważ tytuł ten do niej nie należy”
„Dobrze jej tak! Ukradła tytuł swojej przyjaciółce! Taki, który uratował jej cholerne życie! Gdybym była nią, wstydziłabym się żyć-”
Leila spokojnie otwiera drzwi, a na korytarzu zapada niezręczna cisza. Zadziorna kobieta również przerywa, ale nie wcześniej, niż rzuci Leili groźne spojrzenie. Leila odwzajemnia się spojrzeniem, a kobieta odsłania szyję pod presją aury Luny.
Leila zwykle unika takich konfliktów. Uważa, że całe jej cierpienie jest drogą do odkupienia, ponieważ wie, że nigdy nie będzie w stanie odwdzięczyć się Carmeli. Ale ci ludzie nie mają nic do powiedzenia, kiedy nie mają pojęcia, co się stało. Nawet jeśli nie dba o swoją reputację, Leila nie może pozwolić im rozmawiać o Alfie w ten sposób za jego plecami.
„Nie…” Leili nie udaje się dokończyć.
„Co tu się dzieje?!” Zimny, dominujący głos wznosi się, zanim rozbrzmiewa na korytarzu, przyciągając uwagę wszystkich.
Leila gwałtownie podnosi głowę, zamarła na widok mężczyzny nadchodzącego. Alfa Tatum. Najmłodszy Alfa, który przejął tytuł w historii ich stada. Mężczyzna o twarzy, która łamie serce każdej dziewczyny i ciele greckiego boga.
Serce Leili zaczyna bić szybciej.
Zadziorna kobieta już rozpływa się na siedzeniu, jej nogi trzęsą się tak samo jak usta. Leila marszczy brwi, zanim podchodzi do Alfy.
„Co tu robisz-”
Zanim Leila zdążyła skończyć, Alpha Tarum już minął ją, jakby jej nie zauważył. Jego szorstki krzyk przeszył korytarz: „Gdzie do cholery są wszyscy cholerni lekarze?! Natychmiast znajdźcie mi lekarza!”
Leila nigdy nie widziała, żeby ten mężczyzna był tak pochopny. Zawsze jest spokojny, żywy symbol rozsądku. Nic nie wytrąca go z równowagi.
Za Alfą podąża czterech mężczyzn niosących nosze, a na nich leży kobieta z chorobliwą urodą na twarzy. Śpi głęboko i nie wydaje się być w żadnej krytycznej sytuacji.
I Leila teraz to rozumie. Z głową wirującą od tego, co właśnie zobaczyła, rozumie teraz tylko jedną rzecz:
Carmela wróciła. W końcu ją znalazł.
