Pamela Grayson wbiegła do swojego pokoju i zamknęła drzwi. Stanęła tyłem do drzwi i pozwoliła łzom spływać po policzkach.
Jej delikatny szloch stał się głośny. Nie ma sposobu, aby uwolnić się od koszmaru, w którym się obudziła.
Dlaczego, dlaczego to zawsze musi być ona?
Za każde nieprzyjemne doświadczenie w rodzinie trzeba było ją obwiniać, na nią narzucać, w przeciwnym razie to ona musiała ponieść jego ciężar.
Za każdy stłuczony talerz w domu obwiniano ją, za każdą oblizaną fajkę z całą pewnością była jej wina.
Ale to jest szczyt wszystkiego. Jak jej rodzice mogą nie być zaniepokojeni jej szczęściem i przyszłością, skoro zdecydowali się wydać ją za mąż za niepełnosprawnego mężczyznę?
„Posłuchaj mnie, Pamelo, nie mamy innego wyjścia, jak zmusić cię do tego małżeństwa. Jesteś jedynym żetonem w naszych rękach i nie ma nikogo, do kogo moglibyśmy się zwrócić…” – wyjaśnił Freddie Grayson.
Jego słowa były jak igły, kłujące serce Pameli. Jej dłoń zacisnęła się z bólu. Ból w jej sercu sprawiał jej ból.
Czy rodzina nie jest najważniejszym dziedzictwem, jakie ktokolwiek mógłby otrzymać? Dlaczego jej własna rodzina jest oazą jej bólu?
Zraniliby jej uczucia, podeptali jej poczucie własnej wartości, a w następnej minucie wciągnęliby ją do spełniania ich woli.
„Powinnaś być dobra i zrobić to, co twój ojciec i ja postanowiliśmy dla ciebie. Wychowywaliśmy cię przez dwadzieścia dwa lata i traktowaliśmy jak księżniczkę. Teraz nadszedł czas, abyś zachowywała się jak synowska córka i uszczęśliwiała nas. Poślubisz młodego pana z rodziny Haydenów…” – powiedziała Freya Grayson.
Freddie i Freya Grayson byli rodzicami Pameli. Rodzicami, których znała dorastając, tymi, którzy ją wychowali. Nawet jeśli byli najgorszymi rodzicami, jakich dziecko mogłoby mieć, Pamela nie miała nikogo innego, kogo mogłaby nazwać rodzicami, oprócz nich.
Pamela chlipała i mrużyła oczy. Czy jej matka właśnie powiedziała, że traktują ją jak księżniczkę?
Czy jej sytuacja nie jest gorsza niż pokojówki? Przynajmniej pokojówka miałaby część swojego posiłku po gotowaniu i miałaby okres, w którym mogłaby zająć się sobą.
Ale nie ona. Przebywa w najmniejszym pokoju w domu i śpi na wąskim łóżku, które nie daje jej miejsca na łatwe obrócenie się na bok podczas snu, w przeciwnym razie spadłaby.
Jest najstarsza, ale Emma żyje wygodniej i bardziej zadowolona niż ona. Wykonuje wszystkie prace domowe, podczas gdy Emma zostaje na kanapie, a także czatuje i komentuje najnowsze wydarzenia w mediach społecznościowych.
Prawdziwą córką, którą traktowali jak księżniczkę, nie była ona, ale Emma. Ona jest pokojówką, a Emma jest księżniczką, bardziej dominującą niż księżniczki z bajek.
Ona (Pamela) musiała pracować na pół etatu, aby opłacić czesne, podczas gdy jej rodzice robili wszystko, aby pomóc jej siostrze zdobyć każdą rzecz, o którą poprosiła, a także te, o które nie poprosiła, a które ich zdaniem byłyby jej potrzebne.
Nie jest zazdrosna o swoją siostrę, ale powinna być traktowana trochę jak członek rodziny i najstarsza córka.
Ale teraz, kiedy właśnie skończyła college i myślała o znalezieniu porządnej pracy, zadzwonili do niej i powiedzieli, żeby wyszła za Louisa Haydena.
Nie biorąc pod uwagę jej szczęścia i opinii. Zaplanowali ślub na następny poranek.
Poinformowano ją o tym kilka minut temu, a jej jedynym celem było przygotowanie się do ślubu, który odbędzie się następnego dnia.
A teraz twierdzą, że traktują ją jak księżniczkę? Księżniczkę królestwa Graysona, zgadła.
„Przygotuj się, za godzinę będą tu rodzice Louisa Haydena” – oznajmiła Freya, a serce Pameli niemal zabiło mocniej.
Leah i Ellis Hayden mieli ich odwiedzić? Powoli zorientowała się, że pada na kolana.
Zaczęła znowu szlochać. Czy wyjdzie za mąż za mężczyznę, do którego nie ma żadnych uczuć? Mówiąc delikatnie, pan młody jest niezdolny do działania.
Louis Hayden jest najbogatszym potentatem biznesowym w Oak City. Był najlepszy i najbogatszy, aż do trzech miesięcy temu, kiedy to uległ wypadkowi, w wyniku którego zapadł w śpiączkę.
A teraz jej rodzice chcą, by wyszła za mąż za mężczyznę, który może nigdy nie wyjść ze śpiączki.
Żaden rodzic nie zmusiłby córki do takiego małżeństwa, z wyjątkiem państwa Grayson.
Godzinę później rozległ się dźwięk klaksonu samochodu i Pamela odzyskała przytomność. Wstała z podłogi i poszła do łazienki, żeby się załatwić.
Niedługo potem usłyszała, jak matka puka do drzwi i każe jej natychmiast je otworzyć.
„Pamelo, nie przyniesiesz nam wstydu, prawda? Więc wyjdź i przywitaj się z przyszłymi teściami” – namawiała Freya Grayson.
I tym razem Pamela nie znalazła już sił, by szlochać ani by odpowiedzieć matce. Otarła łzy, ale im bardziej je ocierała, tym więcej łez spływało.
Po co przybyli Haydenowie? Żeby dokończyć intrygę z jej chciwymi rodzicami kosztem jej szczęścia?
„Wyjdź już, Pamelo. Powinnaś się ubrać jak najlepiej i przedstawić się jako idealna synowa…” Freya przekonywała Pamelę, gdy ta jej przerwała.
„Nie chcę nikogo poznawać i nie jestem zainteresowana twoim zaaranżowanym małżeństwem. Lepiej byłoby, gdybyś powiedział o tym swoim znajomym, a jeszcze lepiej, żebyś zamiast tego wydał Emmę za mąż” – oświadczyła Pamela.
Pamela w końcu znalazła swój głos, by obalić matkę. Była zszokowana i rozczarowana, gdy rodzice ogłosili jej małżeństwo z młodym panem z rodziny Hayden, z nią.
To jej ślub, ale została o tym poinformowana jako ostatnia. Musieli jej powiedzieć o jej własnym ślubie, który miał się odbyć w mniej niż 24 godziny.
Freya była zgubiona. Jak ta dynia śmie odrzucić ich miły gest wydania jej za mąż za tak wpływową rodzinę. Powinna im podziękować, a nie być niewdzięczna.
Gdyby nie miliardy, które by dostała, w ogóle nie poparłaby związku.
„Jeśli odważysz się powiedzieć nie, powiem ci prawdę…” Freya miała zamiar wygadać się, gdy Freddie przyszedł akurat na czas.
„Co chciałaś powiedzieć, Freya?” zapytał Freddie, mrużąc oczy i starając się zachować spokój.
