WSTĘP
Dyszała ciężko, biegnąc przez ciemny las, jej nogi pokonywały tak wiele dystansów w ułamku sekundy. Gdyby nie dźwięk jej nóg szeleszczących o liście i hałaśliwych mężczyzn goniących ją od tyłu, była cholernie pewna, że jej spokojny oddech zostałby podsłuchany.
"Szybciej!!!"
"Tracimy ją!!!"
"Lura urwie nam głowy, jeśli ją puścimy!"
Mężczyźni krzyczeli z tyłu, a ona, chociaż się bała, nie próbowała na nich spojrzeć.
Malutka jęczała w jej ramionach - mała, którą trzymała przy piersi, owinięta w grubą tkaninę. Musiała być już tak przestraszona i zmęczona bieganiem.
„Przepraszam, kochanie. Przepraszam” – jęknęła kobieta i przyspieszyła kroku.
Jak zgubiła mężczyzn za sobą? Las był niezwykle ciemny, a jedynie słabe odbicie księżyca pomagało jej w pójściu.
Lekki szloch rozdzierał jej gardło, a nagle poczuła ostry ból w nodze, który rzucił ją na podłogę.
"Argh!!!" krzyknęła, a niewyobrażalny ból przeszył jej ciało.
Jej dziecko uwolniło się z jej ramion i stoczyło na podłogę, wydając przy tym własny płacz.
„Nie...!” Matka jęknęła, trzymając się jej nogi.
Wiedziała, że została postrzelona strzałą – strzałą zatrutą Sitos, jedną z największych trucizn czarownic. Nikt nie może tego przeżyć... Nikt.
Jej dziecko... jej dziecko...
Odrzuciła ból i podpełzła tam, gdzie było jej dziecko, przyciągając je blisko i kładąc obok swojej klatki piersiowej, gdy jej plecy uderzyły o podłogę. Nie ma wątpliwości, że mężczyźni na pewno ją teraz dogonią.
„Twoja walka dobiegła końca, Ayito” – nagle usłyszała głos, groźny kobiecy głos.
Wiedziała, że to ona; wiedziała, że zatruta strzała pochodziła od niej.
Spojrzała w górę i zobaczyła ją stojącą w ciemnościach, ubraną w długą, czarną suknię. Była tak długa, że sięgała aż do podłogi.
„Lura, proszę...” Kobieta na podłodze skrzywiła się.
„Naprawdę myślisz, że możesz uciec od swojego osądu, Ayita?” – wtrąciła się.
„Myślałeś, że jesteś na tyle mądry, żeby uniknąć kary za swoją głupotę?”
Szloch ściskał jej gardło.
„Moje dziecko nie ma z tym nic wspólnego... proszę, nie róbcie jej krzywdy...”
„Twoja córka ma WSZYSTKO wspólnego z tym!” Błyskawica przecięła niebo, gdy Lura przemówiła ze złością.
„Twoja córka, Ayita, jest przekleństwem. Stała się przekleństwem tego samego dnia, w którym związałaś się z jednym z naszych wrogów i ją spłodziłaś. Złamałaś jedną z naszych świętych zasad, Ayita, a ty i twoja hybrydowa córka musicie za to zapłacić!”
„Ona nie będzie problemem... Upewniłem się co do tego. Proszę Lura, musisz mnie posłuchać...”
„Jesteś czarownicą, Ayita; jedną z naszych najlepszych. Nie powinnaś była zakochać się w wrogu, a co gorsza, mieć z nim dziecko. Zawiodłaś mnie”.
"Nie, proszę..."
„Czas na gadanie się skończył, Ayita!” Jej ryk spowodował kolejne pęknięcie na niebie.
Mężczyźni ścigający Ayitę byli już na miejscu i wszyscy zatrzymali się, żeby popatrzeć.
„Jako Królowa Oceanicznych Czarownic Zachodu, niniejszym skazuję ciebie, Ayitę i twoją córkę na śmierć” – wyciągnęła rękę w swoim kierunku i to był moment, w którym Ayita zrozumiała, że jej życie dobiegnie końca – jeśli nic nie zrobi.
Jedyne, co mogła zrobić, to walczyć z Lurą. Ale z trucizną w jej organizmie, użycie jej mocy na pewno ją wyczerpie i zabije. Ale jej dziecko... nie miała wyboru.
Więc, gdy Lura miała zamiar użyć różdżki, Ayita wydała głośny krzyk - taki, który tym razem wywołał burzę.
Wibracje rozdarły niebo i zatrzęsły drzewami dookoła. Lura była zaskoczona.
"Ayita!!!!!!" Wykrzyczała imię w agonii i szybko uwolniła moce ze swojej różdżki, ale było już za późno, ponieważ wyjący wiatr zwalił ją z nóg, zabierając ją tak daleko, że odcięła drzewo wraz z korzeniem, zanim rozbiła się razem z nim.
Mężczyźni nie pozostali bez opieki, bo wiatr również ich porwał.
Nikt tego nie przeżyje; Ayita była pewna
A kilka minut później, po krzyku, całe miejsce stało się ciche i spokojne. Było tak cicho, że słychać było tylko cykanie świerszczy i ostry krzyk małego.
Ayita czuła już, jak opuszczają ją siły, cała jej siła, jej ręka ledwo utrzymywała maluszka obok niej.
„Kocham cię, kochanie...” wymamrotała słabo i ostatecznie.
Usłyszała, jak ktoś szepnął: „Weź dziecko. Niech nikt nie wie, że ona jest następna...”.
jej oczy zamknęły się we śnie.
23 LATA PÓŹNIEJ
W przyciemnionym pokoju. Widać było cztery kobiety; jedną na łóżku i trzy otaczające tę na łóżku.
"Arghhhh...!!!!!!" - krzyknęła osoba na łóżku, a jej oczy zacisnęły się z bólu.
Jej nogi były zgięte w kolanach i szeroko rozwarte, co zapewniało położnym odpowiedni dostęp.
„Mocniej, Nosheba! Już widzę główkę dziecka!” nalegała główna położna, co dało słabej kobiecie trochę nadziei, gdy wzięła wargi do ust i naparła mocno – mocniej, niż mogła. Musiała ugryźć wewnętrzne policzki.
To był jej drugi poród i naprawdę miała nadzieję, że to będzie chłopiec. Modliła się dzień i noc do bogini księżyca, aby urodziła chłopca, aby mogła być tą, która da Alfie dziedzica!
Ale dlaczego tym razem było tak trudno?
„Jeszcze raz...!” krzyknęła akuszerka.
I kolejne pchnięcie - "Arghhhh.........!"
I szczeniaku! Nadeszła okrągła główka dziecka.
Pozostałe trzy kobiety złapały oddech, gdy skrupulatnie wyciągały głowę, aż dwie maleńkie nogi również się wysunęły. Natychmiast w pokoju rozległ się ostry, cichy krzyk.
W przeciwieństwie do każdego innego porodu, położne nie wybuchły natychmiastową radością, ponieważ miały jeszcze jedną rzecz do potwierdzenia.
Szefowa wykonywała tę pracę i nerwowo jej wzrok powędrował w dół, na nogi dziecka - pomiędzy. A jej serce podskoczyło mocno, gdy zobaczyła małą miednicę.
Strach i rozczarowanie malowały się na jej twarzy.
„Ahiga, co się dzieje?” zapytała jedna z nich, szeroko otwierając oczy z ciekawości i niepokoju.
Serce podchodziło jej do gardła, gdy czekała na odpowiedź.
Ahiga, główna położna, spojrzała przerażonym wzrokiem na dziecko, po czym podniosła wzrok na swoją koleżankę.
„To kobieta” – powiedziała w końcu i natychmiast przeniosła na nich strach i rozczarowanie malujące się na jej twarzy.
„Och! Błogosławiona Selene!” wykrzyknął drugi.
Dziecko nadal płakało, a szef spojrzał na matkę, która już zasnęła.
To było naprawdę złe; naprawdę złe - pomyślała.
„Kimi, powinnaś pójść i powiedzieć o tym królowi. Czeka na zewnątrz i nie słyszy już krzyków królowej, ale płacz dziecka, na pewno wie, że dziecko jest na zewnątrz”. Powiedział wódz, kładąc płaczące dziecko na podłodze.
„Co?? I dlaczego ja mam to zrobić, Ahiga? Jesteś naszym przywódcą. To ty powinnaś to zrobić” odparła natychmiast druga żona środkowa - kimi.
„Ale ty zawsze wychodzisz, żeby poinformować pary o płci ich dziecka, Kimi. Co ty mówisz?” zapytała Ahiga, jej zmartwiona twarz przeczyła surowemu tonowi jej głosu.
„Robię to z normalnymi parami, nie... z kimś takim jak Król” odpowiedział Kimi.
„No chodź, Kimi. To nie jest czas na to...”
„Może Louise powinna to zrobić” – nagle wskazała na ostatnią żonę obok siebie.
„Ona jest najmłodsza z nas”.
"Cooo???" Louise wrzasnęła i stanowczo pokręciła głową.
„Proszę, nawet nie myśl o zrobieniu mi tego. Mój narzeczony przyjedzie mnie zobaczyć za dziewięć dni. A jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, weźmiemy ślub po piątej pełni księżyca”.
Ahiga westchnęła i pokręciła głową, gdy jej współpracownicy kłócili się o to. Wpatrywała się w dziecko na podłodze. Kto miał przekazać tę nowinę królowi? Zdecydowanie, to było ryzyko; naprawdę duże ryzyko.
Ale wiedziała, że niedługo król sam się pojawi i dowie się, co się dzieje. A na pewno będzie najgorzej, jeśli sam się dowie".
„Wszystko w porządku. Pójdę” – podniósł się jej głos, a obie panie spojrzały na nią z tak wielką ulgą.
„Dziękuję bardzo, Ahiga. Wierzę, że wszystko będzie dobrze” powiedziała Kimi, ale Ahiga nic nie powiedziała, gdy ruszyła w stronę drzwi.
*
*
W długim, szerokim korytarzu można było zobaczyć Króla krążącego tam i z powrotem.
Nie było to typowe dla innych ludzi hiperwentylacyjne „w tę i z powrotem”. W przypadku Kinga Dakoty było zawsze inaczej.
Chociaż był niespokojny i chodził tam i z powrotem, nadal wyglądał na bardzo spokojnego, jak ktoś, kto pogrążył się w myślach i miał ochotę chodzić tam i z powrotem, aby uporządkować myśli.
Ręce miał skrzyżowane na plecach, koronę na głowie, a królewska szata zamiatała schludną podłogę, gdy chodził tam i z powrotem.
Dwóch strażników było przy wejściu do korytarza, a dwóch przed nim - dla jego ochrony. W każdym razie nie potrzebował ich ochrony.
Za każdym razem, gdy odwracał się w tamtą stronę, jego oczy zerkały na drzwi. Co im tak długo zajęło? Był pewien, że królowa przestała krzyczeć, a dziecko płakać. Dlaczego żadna z położnych już nie wyszła?
Klątwa bogini księżyca zaprzątała jego myśli, a on miał nadzieję, że to dziecko złamie klątwę...
Spróbował wykazać się odrobiną cierpliwości i po chwili usłyszał, że drzwi się otwierają.
Odwrócił się gwałtownie, by rzucić okiem i zobaczył wychodzącą główną żonę położną. Zatrzymał się, ale nie ruszył się, by ją spotkać, zamiast tego czekał, aż ona spotka się z nim.
Mógł zauważyć, że kobieta taktycznie zwalniała kroku, ponieważ dotarcie do niego zajmowało jej więcej czasu.
„Jak było, Ahiga?” zapytał szorstko.
„Jaka jest płeć dziecka?”
Od razu przeszedł do konkretów.
Przeciętna kobieta wzięła naprawdę głęboki oddech, zanim poszła dalej.
„M...M...Mój Królu” – wyjąkała bezradnie, pochylając głowę.
"Gr.... Witaj, mój Królu".
„Powiedz mi, za czym tęsknią moje uszy, Ahiga”. Jego głos był chrapliwy, przełknęła ślinę.
Nie było sensu owijać w bawełnę; i tak się dowie - pomyślała Ahiga.
„Mój... Mój Królu” - ciągnęła, wyglądając już na spoconą.
„To...to piękna dziewczyna”.
I to było wszystko.
Niepokój na twarzy Alfy Króla rozpłynął się natychmiast, gdy jego brwi zmarszczyły się ze zdziwienia? I przerażenia.
Natychmiast przypomniały mu się słowa Wróżbity, które wypowiedział kilka tygodni temu, kiedy go odwiedził.
*Twoja druga żona, królowa Noszeba, nosi wilczycę*.
Był tak wściekły i wątpił w niego, zanim odszedł, ale miał rację...! Miał rację.
Ahiga wciąż była wstrząśnięta przed nią, z pochyloną głową. Nic nie mówił i to ją rozdzierało. Czy powinna się po prostu odwrócić i odejść?
Nagle poczuła mocny uścisk na szyi, taki, który podniósł jej stopy nad podłogę i sprawił, że zawisły w powietrzu.
To był Król...!
Jej oczy rozszerzyły się ze strachu i szoku, gdy ją dusił, trzymając bezlitośnie za szyję.
Jego oczy płonęły, błyszczały wielkim gniewem.
I tym lodowatym głosem powiedział:
„To powinien być ostatni raz, kiedy przynosisz mi złe wieści, Ahiga”
Po tych słowach rzucił ją brutalnie na podłogę i odszedł.
Nie chciał widzieć nowonarodzonego dziecka; nawet nie chciał go widzieć.
*
*
Król Dakota był znany jako najwyższy Alfa Król siedmiu gór i sześciu kowenów. Góry były piwnicą dla siedmiu różnych stad, podczas gdy koweny należały do Wampira. Każde stado miało swojego Alfy, a każdy kowen miał swojego VampLorda, ale Król Dakota był władcą ich wszystkich. Najwyższym Liderem każdego Alfy i Vamp Lorda.
Tak wiele lat temu wilkołaki - znane również jako lwy górskie - wampiry i czarownice nie były w dobrych stosunkach. Ciągle się kłócili i mieli tak wiele ograniczeń.
Wojna trwała bardzo długo, aż wilki i wampiry zdecydowały, że najwyższy czas ją zakończyć. Postanowili zawrzeć traktat, aby móc sprawować władzę nad jednym rządem. Ale nie mogło być więcej niż jednego przywódcy, więc postanowili stoczyć walkę pomiędzy przedstawicielami każdej grupy, a zwycięzca został ogólnym przywódcą. A podczas gdy trwały te przygotowania, czarownice przysięgły, że nie będą w tym uczestniczyć.
Przedstawiciel wilków i jeden wampirów wyszli na walkę i ostatecznie zwyciężyły wilki. Więc zwycięzca z wilków został wyższym przywódcą. To był dziadek króla Dakoty.
Wilki i wampiry stworzyły nowe zasady i konstytucje, zrobiły to zbiorowo.
Wszyscy pragnęli pokoju i równości i od tamtej pory do dziś nie było żadnych walk między wilkami a wampirami. Ale ponieważ czarownice odmówiły wzięcia udziału w traktacie, zostały na zawsze wygnane z ich ziem, a czarownice złożyły przysięgę, że nigdy nie będą miały nic wspólnego z górskimi lwami ani krwiopijcami.
I tak było przez bardzo długi czas.
Najwyższe przywództwo od dawna pozostało po stronie Wilków, począwszy od pradziadka Dakoty, poprzez jego dziadka, jego własnego ojca, aż po niego samego, króla Dakotę.
Jednakże w całej historii okazał się być bardziej odmienny, silniejszy i brutalniejszy niż jego ojcowie.
Wszyscy się go bali - sposobu, w jaki walczył z łotrzykami i innymi wrogami. Był zbyt brutalny i potężny, wzbudzając strach i szacunek u wszystkich.
Ale Wszechmogący Król D Akota miał tylko jeden problem. Cóż, może miał inne problemy, ale ten był najważniejszy.
Bez względu na to, jak bardzo się starał, nie mógł mieć męskiego potomka, dziedzica, który przejąłby władzę, gdy on już skończy. A bez dziedzica jego tron musiał być niestabilny. Był to dla niego większy problem, ponieważ czuł się przeklęty. Tak, został przeklęty - przez boginię księżyca.
Był już żonaty z trzema kobietami i z każdą z nich miał czworo dzieci – same dziewczynki.
Wiedział, że jest przeklęty, ale pytanie brzmiało: *dlaczego?*
Niedługo potem dotarł do swoich komnat i rozgościł się, siedząc na łóżku z głową w dłoniach. Dlaczego jego przypadek był inny - pomyślał z żalem. Dlaczego?
Nie trwało długo, jego gamma weszła.
„Nie chcę, by mi przeszkadzano, Pishan” – powiedział król Dakota, wciąż trzymając głowę w dłoniach.
Nie musiał patrzeć, żeby wiedzieć, kim on jest. Przyzwyczaił się do zapachu ludzi na szczycie góry.
Gamma - Pishan - zatrzymał się przy drzwiach - jego oczy wpatrywały się w ciężko zbudowanego mężczyznę przed nim. Błogosławiony ciałem prawdziwego władcy, Król miał w sobie jakąś nieustraszoność - taką, która sprawiała, że wszyscy się go bali. Był jedynym, który tak dobrze znał Króla i mógł prawidłowo zgadnąć, co mu w tej chwili dolegało.
„Wybacz, że przerywam, mój królu, ale chcę tylko potwierdzić rozkaz na jutro. Czy blokada nadal powinna obowiązywać?” powiedział, a król Dakota oderwał głowę od jego dłoni, aby na niego spojrzeć.
„Rozkaz nadal obowiązuje” – warknął.
„Nie chciałbym, żeby ktokolwiek był w pobliżu, kiedy to się stanie. Więc każdy, kto złamie zasadę, wychodząc jutro, zostanie zabity”.
