"Αναστασία, βοήθεια! Με έχουν κακοποιήσει στο κλαμπ!"
Ο απελπισμένος και αβοήθητος ήχος της φωνής της καλύτερής της φίλης ήταν το μόνο πράγμα στο μυαλό της Αναστασίας Τίλμαν καθώς έτρεχε στο κλαμπ.
Δωμάτιο 808. Η Αναστασία σήκωσε το βλέμμα στην πινακίδα με τον αριθμό στην πόρτα του ιδιωτικού δωματίου. Ήταν ο ίδιος αριθμός δωματίου που της είχε στείλει μήνυμα η καλύτερή της φίλη, Hayley Seymour. Χωρίς άλλη σκέψη, πέρασε την πόρτα για να σώσει τη φίλη της.
Όταν η πόρτα άνοιξε κάτω από το χέρι της, την υποδέχτηκε το σκοτάδι μέσα. Ξαφνικά, ένα δυνατό χέρι έσφιξε τον καρπό της και την έσυρε στο σκοτεινό δωμάτιο, ακολουθούμενος από έναν δυνατό γδούπο καθώς η πόρτα έκλεισε με δύναμη.
"Γεια, ποιος είσαι και τι θέλεις;" Η Αναστασία ούρλιαξε, με τα μάτια της να τρελαίνονταν γύρω της καθώς προσπαθούσε να διακρίνει το περιβάλλον της.
«Καλήσου, και θα σου φερθώ καλά». Η βαθιά και γεροδεμένη φωνή ενός άνδρα μίλησε κοντά στο αυτί της.
Το επόμενο δευτερόλεπτο, η Αναστασία πετάχτηκε ανεπιτήδευτα στον καναπέ και πριν προλάβει να σηκωθεί, ένα αδύνατο και δυνατό σώμα την κάρφωσε κάτω.
Έβγαλε ένα πνιχτό κλάμα όταν ένα ζευγάρι χείλη που είχαν γεύση μέντας αιχμαλώτισαν τα δικά της.
Ο άντρας από πάνω της ένιωσε να καίει στο άγγιγμα. Μια αίσθηση απελπισίας της έφερε δάκρυα στα μάτια καθώς προσπαθούσε να παλέψει ενάντια στον άντρα, αλλά τελικά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο από το να αντέξει την αγριότητα του άντρα.
Μια ώρα αργότερα, η Αναστασία βγήκε τρεκλίζοντας από το δωμάτιο, φαινόμενη ατημέλητη. Είχε μόλις περάσει έναν εφιάλτη, αλλά αυτό δεν την απομάκρυνε από το να ανησυχεί για την ασφάλεια της καλύτερης της φίλης.
Ήταν έτοιμος να τηλεφωνήσει στον αριθμό της Χέιλι όταν είδε μια ομάδα ανδρών και γυναικών να βγαίνουν από την πλαϊνή πόρτα. Κάτω από τα φώτα, αναγνώρισε αμέσως τις δύο γυναίκες της παρέας.
Ο ένας έτυχε να είναι η Χέιλι, η καλύτερή της φίλη που είχε φωνάξει για βοήθεια στο τηλέφωνο νωρίτερα, και η άλλη ήταν η θετή αδερφή της Αναστασίας, Έρικα Τίλμαν. Τα δύο κορίτσια περπατούσαν δίπλα-δίπλα με τα χέρια δεμένα, σαν να ήταν οι πιο στενοί φίλοι.
Το σοκ και η οργή χρωμάτισαν τα χαρακτηριστικά της Αναστασίας όταν τα είδε. «Σταμάτα εκεί, Χέιλι!» φώναξε δυνατά από μακριά καθώς οι γροθιές της σφίγγονταν σφιχτά στα πλευρά της.
Όταν το άκουσαν αυτό, η Χέιλι και η Έρικα στράφηκαν για να την αντιμετωπίσουν. Η Αναστασία τους κοίταξε λαμπερά, γεμάτη στάχτη καθώς ζήτησε από τη Χέιλι, "Γιατί θα μου πεις ψέματα;!"
Η Χέιλι χαμογέλασε κρυφά. «Δεν φταίω εγώ που είσαι πάντα τόσο ευκολόπιστη, Αναστασία».
«Πέρασες καλά με εκείνο το ζιγκολό εκεί πίσω;» ρώτησε η Έρικα με φωνή τραγουδιού, χαμογελώντας πονηρά.
Μόνο τότε η Αναστασία κατάλαβε ότι την είχαν στήσει και οι δύο. Η αγνότητα που είχε αγαπήσει τα τελευταία δεκαεννέα χρόνια θυσιάστηκε τώρα για την απεχθή χαρά τους.
Προς το παρόν, τα μάτια της Hayley ήταν παγωμένα καθώς έβραζε, "Νόμιζες ότι ήμουν φίλη σου, Αναστασία; Ζω στη σκιά σου από τότε που γνωριστήκαμε! Σε μισώ και δεν θέλω τίποτα άλλο από το να καταστρέψεις αυτό το πρόσωπό σου!"
Η Έρικα, από την άλλη, παρενέβη γρήγορα κοροϊδεύοντας: "Έχω την απόδειξη που χρειάζομαι να δείξω στον μπαμπά ότι μαστροπεύεσαι για χρήματα στο κλαμπ. Δεν θα αργήσει να σε πετάξουν έξω από το σπίτι!"
«Εσείς οι δύο—» Η Αναστασία ήταν τόσο έξαλλη που ταλαντεύτηκε. Το σώμα της είχε καταστραφεί μετά τη δοκιμασία που είχε περάσει και το συλλογικό βάρος της προδοσίας της φίλης της και της σκληρότητας της αδερφής της παραλίγο να την γκρεμίσουν.
"Πάμε, Χέιλι! Δεν θέλουμε να μας δουν με τα σκουπίδια, σωστά;" Με το χέρι της τυλιγμένο στο χέρι της Χέιλι, η Έρικα την οδήγησε προς το σπορ αυτοκίνητο που είχε παρκάρει στο πεζοδρόμιο.
Τρεις μέρες αργότερα, στο Tillman Residence, μια σιγανή ανδρική φωνή φώναξε με οργή: "Έγινες συνοδός για χρήματα μόνο και μόνο επειδή δεν σε άφηνα να πας στο εξωτερικό για τις σπουδές σου; Πώς μπορώ εγώ, Φράνσις Τίλμαν, να έχω μια τόσο ξεδιάντροπη κόρη σαν εσένα;"
"Μπαμπά, δεν το έκανα..."
"Δεν το έκανες; Αλλά το έκανες, Αναστασία! Πώς μπόρεσες να φτάσεις σε τόσο ξεδιάντροπο; Σε πείναμε ή σου στερήσαμε τίποτα; Δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα μαστροπούσες τον εαυτό σου σε τυχαίους αγνώστους σε ένα βρώμικο κλαμπ! Για χάρη σου, ελπίζω να μην έπαθες σε αυτό το σπίτι και καμία ασθένεια." η γυναίκα που ήταν ντυμένη με κοσμήματα και ωραία ρούχα κορόιδεψε από εκεί που κάθισε στον καναπέ.
«Μπαμπά, πραγματικά δεν το έκανα.—» προσπάθησε να εξηγήσει η Αναστασία.
Ωστόσο, ο Φραγκίσκος δεν ήθελε να ακούσει άλλη λέξη από αυτήν. Της κοίταξε κακόβουλα καθώς της είπε: "Ακόμα μου λέει ψέματα, βλέπω. Φύγε από αυτό το σπίτι τώρα! Δεν θα αντέχω να σε έχω κάτω από τη στέγη μου. Καμία κόρη μου δεν θα μπορούσε να είναι τόσο ξεδιάντροπη. Από εδώ και πέρα, δεν είσαι παιδί μου!"
Εν τω μεταξύ, στην προσγείωση της σκάλας, η Έρικα παρακολούθησε αυτή τη σκηνή καθώς έγερνε στο κάγκελο με το πηγούνι της ακουμπισμένο στο χέρι της. Όλα πήγαιναν ακριβώς όπως τα είχε σχεδιάσει. Σε λίγα λεπτά, η Αναστασία επρόκειτο να πεταχτεί έξω από το σπίτι και να τριγυρνούσε σαν αξιολύπητη αδέσποτη μούτρα.
Κάτω στο σαλόνι, η Αναστασία σώπασε όταν είδε το βροντερό και απογοητευμένο βλέμμα του πατέρα της. Σηκώθηκε χωρίς λόγια από τη θέση της και ανέβηκε τις σκάλες για να μαζέψει τα πράγματά της.
Μόλις είχε στρογγυλοποιήσει την προσγείωση όταν η Έρικα την εμπόδισε. Με τα χέρια της σταυρωμένα αγέρωχα μπροστά στο στήθος της, η νεότερη κοπέλα ειρωνεύτηκε: "Φύγε από δω! Μην μένεις τριγύρω σαν βλεφαρίδα. Αυτό το σπίτι δεν θα έχει ποτέ ξανά θέση για σένα!"
Η Αναστασία έσφιξε τις γροθιές της καθώς έλαμψε με την ευχαριστημένη έκφραση της Έρικα.
Βλέποντας το μίσος και τον θυμό στα μάτια της Αναστασίας, η Έρικα έγειρε μπροστά. «Τι, θέλεις να με χαστουκίσεις ή κάτι τέτοιο;». Γύρισε το μάγουλό της προς το αθυμισμένο κορίτσι και είπε αυτάρεσκα: «Πήγαινε αμέσως!»
Χωρίς να συγκρατηθεί, η Αναστασία κατέβασε το χέρι της στο πρόσωπο της Έρικα, με αποτέλεσμα ένα δυνατό χαστούκι.
"Αχ!" Η Έρικα έβγαλε μια τσιριχτή κραυγή. "Μόλις με χτύπησες! Μαμά, μπαμπά — η Αναστασία μόλις με χτύπησε!" Ούρλιαξε καθώς κατέβαινε τις σκάλες.
Η Ναόμι Λόουελ τράβηξε γρήγορα την κόρη της στην αγκαλιά της και φώναξε στη σκάλα, "Πώς τολμάς να χτυπήσεις την κόρη μου, Αναστασία! Τι στο διάολο παίζεις;"
Ο Φράνσις έριξε μια ματιά στα κόκκινα αποτυπώματα στο μάγουλο της Έρικα και δεν είχε απογοητευτεί ποτέ περισσότερο στη ζωή του. Πότε η μεγαλύτερη κόρη μου έγινε τόσο εξοργιστικά επαναστατική;
«Μπαμπά, πονάει...» φώναξε η Έρικα καθώς τρύπωσε στην αγκαλιά του πατέρα της, παίρνοντας υπερβολικές βαθιές ανάσες σαν να πονούσε πολύ.
«Φύγε Αναστασία!» Ο Φράνσις μούγκρισε τις σκάλες.
Έχοντας μαζέψει τα πράγματά της, η Αναστασία άρπαξε το διαβατήριό της και κατέβηκε τις σκάλες. Η καρδιά της κρύωσε όταν είδε πώς ο πατέρας της κρατούσε την Έρικα στην αγκαλιά του σαν να ήταν κάτι πολύτιμο.
Η Αναστασία ήξερε τότε ότι όντως δεν είχε θέση στην καρδιά του. Ο Φράνσις είχε ακούσει μόνο την πλευρά της Έρικα της ιστορίας αντί να ρωτήσει την Αναστασία για το φρικτό περιστατικό που είχε υποστεί χθες το βράδυ.
Από τότε που έφυγε η μητέρα της, είχε περάσει τα χρόνια της σε αυτό το σπίτι ζώντας σαν ξένη, γιατί ο πατέρας της είχε φέρει στο σπίτι την ερωμένη του και τη νόθο κόρη του για να κάνουν μια νέα οικογένεια.
Η φτωχή μητέρα της Αναστασίας δεν είχε μάθει ποτέ για τις εξωσυζυγικές σχέσεις του συζύγου της, ούτε καν στον θάνατό της.
Δεν θα επιστρέψω ποτέ ξανά σε αυτό το μέρος.
Μέσα στο σπίτι, η Έρικα παρακολουθούσε την Αναστασία να έσερνε τη βαλίτσα της από την εξώπορτα και ένα πονηρό χαμόγελο κουλουριάστηκε στα χείλη της. Ξεφορτώθηκα επιτέλους αυτόν τον άχρηστο πόνο στα μάτια!
…
Πέντε χρόνια αργότερα, ένα χτύπημα χτύπησε την εξώπορτα ενός διαμερίσματος στο Dansbury.
Η γυναίκα που ζούσε στο διαμέρισμα κοίταζε τα σχέδιά της όταν άκουσε το χτύπημα. Λίγο σαστισμένη, πλησίασε την πόρτα και την άνοιξε δυστυχισμένη. Όταν είδε τους δύο Ασιάτες με κοστούμια, ρώτησε στα κινέζικα: "Ποιον ψάχνεις;"
«Είστε η δεσποινίς Αναστασία Τίλμαν;» ρώτησε ο ένας από τους δύο άντρες στα αγγλικά.
"Εγώ είμαι. Και εσύ είσαι;" Η Αναστασία πίεσε.
"Μας ζήτησαν να σε αναζητήσουμε. Η μητέρα σου, η Αμέλια Τσάπμαν, έσωσε τη ζωή του νεαρού κυρίου μας παλιά. Η γριά κυρία που υπηρετούμε θέλει να σε δει."
Εκείνη συνοφρυώθηκε με αυτό. «Ποια είναι η παλιά κυρία που υπηρετείτε;»
«Γριά Μαντάμ Πρεσγκρέιβ», απάντησε με σεβασμό ο πρώτος άντρας.
Στο άκουσμα αυτό, η Αναστασία κατάλαβε τι είχε φέρει αυτούς τους άντρες εδώ. Η παλιά κυρία Πρεσγκρέιβ ήταν η γυναίκα πίσω από τον Όμιλο Presgrave, τον κορυφαίο όμιλο ετερογενών δραστηριοτήτων στη χώρα. Πριν από χρόνια, η μητέρα της Αναστασίας είχε θυσιάσει τη ζωή της για να σώσει τον μεγαλύτερο εγγονό της Γριάς Πρέσγκρεϊβ.
Έδωσε στην Αναστασία μεγάλη περηφάνια που γεννήθηκε από έναν αστυνομικό τόσο ικανό και δίκαιο όσο η Αμέλια.
«Συγγνώμη, αλλά δεν σκοπεύω να τη δω», είπε αποφασιστικά η Αναστασία. Είχε την αίσθηση ότι οι Πρέσγκρειβ ήθελαν να ανταποδώσουν τη μεγάλη πράξη της Αμέλια, αλλά δεν είχε κανένα σχέδιο να δεχτεί τη χειρονομία τους.
Ακριβώς τότε, μια παιδική και περίεργη φωνή ακούστηκε από κάπου μέσα στο διαμέρισμα, που ρωτούσε: "Μαμά, ποιος είναι;"
«Κανένας», απάντησε βιαστικά η Αναστασία. Στη συνέχεια, γύρισε για να απευθυνθεί στους άντρες στην πόρτα, «Συγγνώμη, αλλά δεν έχω διάθεση για καλεσμένους αυτή τη στιγμή».
Με αυτό έκλεισε την πόρτα.
Εν τω μεταξύ, πίσω στη χώρα, ένας άνδρας καθόταν στον καναπέ μέσα στη βίλα που ήταν κρυμμένος στη μέση του λόφου. «Την εντοπίσατε;»
"Ναι, Young Master Elliot. Το κορίτσι από το κλαμπ πριν από πέντε χρόνια μόλις πούλησε το ρολόι σου στην αγορά μεταχειρισμένων."
«Βρες την», είπε ο άντρας στον καναπέ, με τη φωνή του βαθιά και έγκυρη.
— Ναι, κύριε!
