Obudziłem się, zanim słońce wzeszło. Dziś były moje osiemnaste urodziny. W życiu normalnego dziecka byłby to dzień, który się świętuje; ale nie dla mnie. Dziś nie różniłoby się to od wczorajszego lub przedwczorajszego.
Zsunęłam się z prowizorycznego materaca, który rozłożyłam w swoim pokoju i poszłam umyć twarz w zlewie. Rzuciłam okiem na swoją twarz w lustrze i zobaczyłam, że siniaki na szyi bledną. Rana na głowie już się zagoiła. Przez chwilę pozwoliłam sobie na małą imprezę litości. Chociaż nie uważam, że wyglądam okropnie, zdecydowanie nie jestem pięknością, za jaką uważana jest moja siostra. Nie jestem tak wysoka jak inne dziewczyny w moim wieku i chociaż ciągle nazywają mnie grubą, prawda jest taka, że wyglądam raczej wychudzona.
Patrzę na swoje mysie brązowe włosy, nienawidząc każdego ich kosmyka. Patrzę na swoje migdałowe orzechowe oczy i życzę sobie, aby były zielone jak u moich sióstr. Po umyciu się zakładam koszulkę i stare spodnie dresowe. Jest jeden luksus, na który sobie pozwalam, a mianowicie poranny bieg.
Skradając się cicho po tylnych schodach domu watahy nie mogę się doczekać, aż znajdę się w lesie. Poczuć ziemię pod stopami. Poczuć słodki zapach lasu pełnego drzew. W końcu wychodzę na zewnątrz i moje serce bije szybciej. Czuję, jak mój wilk pragnie wolności.
Pierwszy raz przeobraziłem się, gdy miałem trzynaście lat, co jest bardzo młodym wiekiem na przeobrażenie. Większość wilkołaków nie przemienia się, dopóki nie skończy szesnastu lat. Stało się to po tym, jak znosiłem kolejny alkoholowy wybuch wściekłości mojego ojca. Tym razem nie złamał żadnej kości tej nocy, ale wyrwał mi tyle włosów, że byłem pewien, że będę łysy. Tej nocy poczułem, jak mój wilk się budzi. Wiedziała, że cierpię i potrzebowałem jej pocieszenia i uzdrawiających mocy. Przeobrażenie było przerażające za pierwszym razem. Czujesz, jak każda kość pęka i dostosowuje się, czujesz, jak twoje palce u rąk i nóg wydłużają się w pazury. Twoja szczęka się rozszerza, a cała skóra mrowi, gdy po raz pierwszy wyrasta ci futro. Nigdy nikomu nie powiedziałem, że się przemieniłem. Nauczyłem się bardzo wcześnie, aby zachować w tajemnicy wszystko, co przynosiło mi jakąkolwiek radość lub pocieszenie. Po kilku pierwszych przemienieniach już nie boli. Właściwie, to prawie przyjemne.
Czułem, jak mój wilk swędzi, żeby go wypuścić, im bliżej byłem skraju lasu. Stado Srebrnego Księżyca posiadało swoje terytorium we wschodnim Oregonie u podnóża Gór Błękitnych. Uwielbiam zapach górskiego powietrza. Tego ranka było rześko, z lekkim zimnym wiatrem. Wkrótce spadnie śnieg. Gdy dotarłem na skraj lasu, rozejrzałem się, aby upewnić się, że jestem sam, a następnie rozebrałem się, aby się przemienić.
Mój wilk był zachwycony, że jest wolny i może biegać przez las. Nasz wyostrzony zmysł węchu wychwytywał różne zapachy. Sosny z ich sokiem, grzyby rosnące na leśnej ziemi, rzeka, która była przed nami, wszystkie dzikie zwierzęta biegające swobodnie przez drzewa. W krótkim czasie dotarliśmy do rzeki. Zmieniłem się z powrotem w ludzką postać, zsuwając się w dół koryta rzeki, aby zanurzyć palce u stóp w lodowatej wodzie. To było moje ulubione miejsce na całym świecie.
Leżałem tam cicho, podparty na dnie rzeki, zanurzając palce u stóp w lodowatej wodzie, po prostu słuchając lasu wokół mnie. Uwielbiałem słuchać, jak ptaki budzą się i szeleszczą swoje młode. Słyszę szelest w krzakach na przeciwległym brzegu rzeki i otwieram oczy, aby zobaczyć piękną łanię. Jej miękkie brązowe futro przypominało najdelikatniejszy aksamit. Była majestatyczna w swoim pięknie, po prostu stała tam czujna, ale nieustraszona. Nagle zaczęła skakać głębiej w las i poczułem ból serca, że nie mogę iść z nią. Oddałbym wszystko, żeby być wolnym.
Kilka razy w życiu myślałem o ucieczce. Ucieczka oznaczała jednak stanie się łotrzykiem, a wilk bez stada był najczęściej uważany za niebezpiecznego i zabijany na miejscu. Łotrzykowie byli uważani za nielojalnych wobec czegokolwiek i kogokolwiek. Żyli na własnych zasadach, odmawiając podporządkowania się Alfie. Stada uważały to za nienaturalne i uważały to za brak równowagi w naturze. Dla wilkołaków wszystko miało swoje miejsce w życiu, jakiś porządek. Wszystko poza tym porządkiem było uważane za niebezpieczne.
Wiedziałem, że czas iść. Wiedziałem, że muszę wrócić do domu stada, zanim wszyscy się obudzą. Spodziewaliby się śniadania, a ja dostałbym solidne lanie, gdyby musieli na nie czekać. Nienawidziłem swojej pozycji w życiu, ale wiedziałem, że nie mogę jej zmienić. Byłem potworem, byłem tym, który zabił mojego brata.
