Rozdział 160

Punkt widzenia Carol

Nie wiem, która jest godzina, kiedy się budzę. Ale kiedy otworzyłem oczy, wszystko było ciemne. Panika mnie ogarnęła, kiedy zdałem sobie sprawę, że nie mogę ruszać rękami ani nogami. Były związane, a ja miałem coś w środku i owinięte wokół ust. Ktokolwiek mnie wziął, zakneblował mi usta.

Wydałem z siebie pełen rozpaczy krzyk, ale knebel w moich ustach go stłumił. Łzy kłuły mnie w kącikach oczu, gdy walczyłem z więzami. Tylko po to, by kopnąć coś, co wydawało się ścianą. W tym momencie zdałem sobie sprawę, że się poruszamy. W moim polu widzenia peryferyjnego była tylko maleńka plamka światła, a gdy uderzyliśmy w nierówność, moja głowa uderzyła w dach tego, w czym byłem zamknięty.