Rozdział 102

„Cóż... brzmi, jakby to było ważne...” Carol odzywa się. Po sposobie, w jaki bawi się włosami, mogę stwierdzić, że czuje się winna. Wydaję z siebie ciche prychnięcie.

„Nie musisz się źle czuć” – mówię cicho. „Rób, co musisz. Chcesz, żebym poszła z tobą?”

Szybko potrząsa głową. „Nie, nie musisz tego robić!” Wychodzi z łóżka i pochyla się, żeby mnie pocałować. Chętnie odwzajemniam pocałunek. „Wrócę niedługo, okej?”