Κεφάλαιο 5

Πίστη

ΛΟΥΚΙΟΣ

Η Λίζα είχε φύγει και καθόμουν πίσω από ένα τραπέζι στο γραφείο του σπιτιού μου, προσπαθώντας να δουλέψω μόνο και μόνο για να βγάλω τις σκέψεις της από το μυαλό μου.

Η αίσθηση και η γεύση των χειλιών της με αποσπούσαν συνεχώς από τη δουλειά. Δεν ένιωσα ποτέ έτσι. Η δουλειά ήταν πάντα πρώτη για μένα και τίποτα δεν έμπαινε ποτέ στο μυαλό μου όταν δούλευα, αλλά τώρα ήμουν εδώ, προσπαθώντας σκληρά να βάλω τον εαυτό μου να δουλέψει ενώ με αποσπούσε η σκέψη μιας γυναίκας στα είκοσί της, μιας γυναίκας που θα έπρεπε να αντιμετωπίζω ως κόρη.

Αλλά μου άρεσε πολύ η αίσθηση του κώλου της στο χέρι μου και η γλυκιά μου γκρίνια. Γαμώ! Πόσο γλυκά θα γκρίνιαζε αν ήθελα να θάψω το πρόσωπό μου ανάμεσα στα πόδια της και... Το τηλέφωνό μου χτύπησε, διακόπτοντας τις σκέψεις μου και χάρηκα τόσο πολύ γι' αυτό γιατί στο διάολο σκεφτόμουν; Πήρα το κινητό μου και το άρπαξα από το τραπέζι.

Ήταν μια άγνωστη επαφή που τηλεφώνησε και έκλεισα τα μάτια μου στους αριθμούς. Με σκληρό βλέμμα, πήρα την κλήση και πήρα το τηλέφωνο στο αυτί μου, μένοντας ήσυχος.

Για τα πρώτα δευτερόλεπτα, η άλλη γραμμή ήταν εντελώς ήσυχη μέχρι που κάποιος μίλησε με μια γνώριμη φωνή.

«Γεια σου, Λούσιους» χαιρέτησε και έγειρα πίσω στην καρέκλα μου.

«Γιατί τηλεφώνησες;» αναρωτήθηκα.

«Άκουσα ότι είσαι πίσω στη χώρα και είσαι δισεκατομμυριούχος τώρα» απάντησε με ένα γέλιο.

«Έχετε τίποτα να πείτε; ρώτησα με αυστηρή φωνή.

«Πόσες ζωές σπατάλησες για να πάρεις τόσα χρήματα;» ρώτησε, με τον τόνο του τώρα κι αυτός αυστηρός.

«Αρκεί να με φτάσει εδώ» απάντησα.

"Υπάρχει μια τεράστια δουλειά και σκέφτηκα ότι πρέπει να σε βάλω στη δουλειά..."

"Δεν το κάνω πια. Σταμάτησα πριν ένα χρόνο" τον έκοψα και η γραμμή σώπασε για δύο δευτερόλεπτα πριν ξεσπάσει στα γέλια.

"Δεν το κάνεις πια; Από πριν ένα χρόνο; Θέλεις να μου πεις ότι δεν έχεις λερώσει τα χέρια σου εδώ και ένα χρόνο;"

«Δεν σκοπεύω να επιστρέψω σε αυτό».

"Ο Λούσιους Ντιβάιν μου λέει ότι δεν έχει σκοτώσει εδώ και ένα χρόνο. Αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θα πίστευα ποτέ. Είσαι πάντα διψασμένος για αίμα, δεν μπορείς να σταματήσεις. Το ξέρεις, Λούσιους."

«Αν δεν τερματίσεις την κλήση αυτή τη στιγμή, μπορεί να διψάσω αρκετά για να σου στραγγίξω τη ζωή» απείλησα.

"Ωραία, θα τερματίσω την κλήση, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα επιστρέψεις σύντομα. Δεν μπορείς να φύγεις, το ξέρεις, αλλά μέχρι τότε θα είχες χάσει αυτή την τεράστια συμφωνία" είπε και τελείωσε την κλήση.

Άφησα το τηλέφωνό μου ξανά στο τραπέζι με ένα βογγητό και κοίταξα δυνατά το ράφι των επαγγελματικών βιβλίων απέναντί μου.

Από τη στιγμή που ασχολείσαι με τις βρώμικες δουλειές, το να φύγεις ήταν δύσκολο. Όχι, ήταν αδύνατο. Ωστόσο, πριν από ένα χρόνο, είχα κάνει το αδύνατο και έφυγα από τη μαφία.

Αλλά ακόμη κι εγώ, ο Lucius Devine δεν μπορούσα να φύγω εντελώς. Το να φύγω εντελώς θα σήμαινε να εκθέσω τη ζωή μου σε κινδύνους και να σκοτωθώ αμέσως. Ήμουν απλώς αδρανής και σχεδίαζα να το κρατήσω έτσι μέχρι να πεθάνω.

Τελείωσα με την επιχείρηση που μου πήρε τους πάντες, αλλά παρόλα αυτά ήξερα ότι ο Ρόναλντ είχε δίκιο, ήμουν πολύ διψασμένος για αίμα για να τελειώσω τελείως.

*

Την επόμενη μέρα

MONALISA

Εγώ και η Francesca ήμασταν στο συνηθισμένο μας καφενείο και η Francesca δεν σταματούσε να ασχολείται με το πόσο θα μου άρεσε ο Bryant, ο τύπος στον οποίο θα μου συστήσει.

«Είναι τόσο όμορφος και τα κορίτσια με τα οποία έχει πάει λένε ότι είναι καλός στο κρεβάτι!»

«Ένας playboy;» ρώτησα τη Φραντσέσκα συνοφρυώνοντας λίγο.

"Μπα, όχι playboy. Δεν θα σου σύστηνα ποτέ playboy. Είναι ωραίος και πιστός τύπος όπως έχω ακούσει" απάντησε και το πρόσωπό μου χαλάρωσε λίγο.

Ήμουν εδώ με τη Francesca, αλλά μπορούσα να σκεφτώ μόνο κάποιον άλλο.

«Α, είναι εδώ» είπε η Φραντσέσκα ενθουσιασμένη, ξαναπροσαρμόζοντας στη θέση της. Κοίταξα πίσω μου και είδα τον Μπράιαντ να με πλησιάζει.

Μου έκανε ένα μικρό χαμόγελο καθώς προχώρησε προς το τραπέζι μας.

«Γεια σας κυρίες» μου χαμογέλασε πρώτα και μετά στη Φραντσέσκα.

"Γεια σου" του χαμογέλασα και έριξε μια ματιά στην άδεια καρέκλα και μετά γύρισε σε εμένα.

"Ω, σε παρακαλώ, κάτσε" είπα γρήγορα, καταλαβαίνοντας αυτό που ρωτούσε.

«Ευχαριστώ» είπε γλυκά και κάθισε στην καρέκλα απέναντί μου.

"Bryant, αυτή είναι η Lisa, η καλύτερή μου φίλη. Και L isa, αυτός είναι ο Bryant" μας σύστησε η Francesca.

"Χάρηκα που σε γνώρισα, Λίζα. Φαίνεσαι τόσο όμορφη τώρα που κάθομαι κοντά σου" είπε και έσκυψε λίγο περισσότερο από το τραπέζι.

"Φαίνεσαι και πολύ όμορφη. Χμ... Η Φραντσέσκα μου είπε ότι είσαι όμορφη και που σε βλέπω τώρα, νομίζω ότι έχει κάτι παραπάνω από δίκιο" απάντησα και εκείνος γέλασε.

"Φαίνεται ότι και οι δύο κάνετε κλικ πολύ καλά, πρέπει απλώς να αφήσω και τους δύο να είστε τώρα. Έχω κάπου να είμαι. Πρέπει και οι δύο να γνωριστείτε καλύτερα^ Η Φραντσέσκα μου έκλεισε ένα γρήγορο μάτι καθώς σηκώθηκε στα πόδια της.

«Αντίο τότε» ο Μπράιαντ της έγνεψε και η Φραντσέσκα έφυγε.

"Εμ, Λίζα. Βλέπω ότι έχεις μόνο ένα φλιτζάνι καφέ, θα ήθελες κάτι άλλο;" ρώτησε ο Μπράιαντ.

«Όχι, όχι πραγματικά, αλλά πρέπει να πάρεις κάτι για τον εαυτό σου» απάντησα.

"Έτσι είναι, αλλά είμαι καλά προς το παρόν. Το να ακούω τη φωνή σου με κάνει να νιώθω καλύτερα από ό,τι θα με έκανε να νιώσω κάθε φαγώσιμο αυτή τη στιγμή" είπε με ένα γοητευτικό χαμόγελο και άκουσέ με, θα είχα πέσει σε αυτές τις λέξεις. Θα ήθελα να επιλέξει τις λέξεις του, αλλά το μόνο άτομο που μπορούσα να σκεφτώ αυτή τη στιγμή ήταν ο καλύτερος φίλος του πατέρα μου. Λούσιους Ντιβάιν.

Δεν μπορούσα να μην σημειώσω πόσο πιο βαθιά ήταν η φωνή του σε σύγκριση με αυτή του Μπράιαντ. Πόσο ψηλότερος ήταν και πόσο μεγαλύτερη ήταν η σωματική του διάπλαση και ήμουν τόσο σίγουρος ότι ο κόκορας του Μπράιαντ δεν ήταν σε καμία περίπτωση συγκρίσιμος με αυτόν του Λούσιους.

Ανάθεμα! Ο μόνος λόγος που ήρθα να δω τον Μπράιαντ ήταν η ελπίδα ότι βλέποντας κάποιον άλλον θα με έκανε να σταματήσω να σκέφτομαι τον Λούσιους και το πόσο δυνατά με φίλησε χθες το βράδυ και πόσο ξαφνικά θέλω αυτόν τον άντρα. Ωστόσο, αυτό σαφώς δεν λειτούργησε.

"Είσαι καλά;" Η φωνή του Μπράιαντ διέκοψε τις σκέψεις μου.

«Ναι, είμαι καλά» του απάντησα γρήγορα. «Χαίρομαι» μουρμούρισε.

"Σε βλέπω αυτές τις τελευταίες εβδομάδες και μου αρέσεις πολύ. Δεν ξέρεις πόσο χάρηκα όταν η Φραντσέσκα μου είπε ότι θα με συστήσει σε σένα."

«Είσαι ένα από τα πιο καυτά παιδιά στο σχολείο και έχεις μάτια για μένα;» Προσπάθησα να ενδιαφερθώ για τη συζήτηση καθώς έγειρα κι εγώ πιο κοντά, πάνω από το τραπέζι.

"Μήπως δεν ξέρεις πόσο καυτή φαίνεσαι; Ή απλά είσαι πραγματικά ταπεινός;" Με ρώτησε και γέλασα σιγανά.

"Έχεις κοπέλα;" Έθεσα την ερώτηση.

"Όχι, αλλά θα έχω ένα σύντομα. Εσείς." Απάντησε, αλλά δεν μπορούσα παρά να παρατηρήσω ότι δεν ακουγόταν τόσο σίγουρος με αυτά τα λόγια και παρόλο που με κοίταζε κατευθείαν, το βλέμμα του δεν με έκανε να νιώσω ούτε το ένα τέταρτο από αυτό που με έκανε να νιώσω το βλέμμα του Λούσιους.

«Αυτή η επιθυμία είναι αμαρτωλή, Λίζα. Δεν πρέπει να λαχταράτε τον καλύτερο φίλο του πατέρα σας. Πρέπει να ξεφύγεις από αυτό. Πρέπει να βγάλεις αυτόν τον άντρα από το μυαλό σου και να χτίσεις μια σχέση με τον Μπράιαντ». Επίπληξα τον εαυτό μου διανοητικά, αποφασίζοντας σταθερά ότι θα βγάλω τον Lucius Devine από το μυαλό μου εντελώς…

Λοιπόν, τουλάχιστον νόμιζα ότι μπορούσα.