Rozdział 4
„Wydawało mi się, że słyszę tu głosy. Czy wszystko w porządku, Dee?”, mówi bardzo atrakcyjna kobieta, która wygląda na trzydziestolatkę, wchodząc do pokoju z promiennym uśmiechem. Jej włosy są kruczoczarne i lśnią, gdy pada na nie światło słoneczne. To rodzaj włosów, które powinny być w reklamach szamponów i po prostu podkreślają jej oszałamiające niebieskie oczy i nieskazitelną cerę. Nosi obcisłą czarną sukienkę, która eksponuje jej figurę klepsydry i czarne szpilki, a jej paznokcie u rąk i nóg są pomalowane na jaskrawoczerwono. Jest typem kobiety, która sprawia, że czujesz się niepewnie, gdy tylko ją zobaczysz.
„Tak. Clarrisa, to jest Sophia Banks, nowa studentka, którą właśnie odebrałam ze świata ludzi. Czy mogłabyś przydzielić jej jeden z pokoi jednoosobowych w Ruby” – mówi pan Collins, wyjmując jednocześnie z teczki teczkę, którą wcześniej dał mu policjant, i podając ją Clarrisie.
„Jesteś pewien? Jest dla niej mnóstwo miejsca w Amber lub Saphire” – mówi Clarrisa, oceniająco patrząc na mnie od góry do dołu, zanim lekko zmarszczy nos.
„ Wsadź ją proszę do Ruby i upewnij się, że ma wszystko, czego potrzebuje” – mówi lekceważąco. Następnie siada przy biurku i otwiera laptopa. Stoję tam niepewna, co mam teraz zrobić. Pan Collins spogląda na Clarrisę, a potem na mnie. To wszystko” – mruczy.
„Oczywiście, Liam, Sophia, proszę pójdź za mną” – Clarrisa uśmiecha się sztywno.
„Ale…” – zaczynam.
„To wszystko, panno Banks, Clarrisa przyniesie ci wszystko, czego potrzebujesz, a ktoś wkrótce przyjdzie do twojego akademika, żeby odpowiedzieć na wszystkie twoje pytania i pomóc ci się rozgościć. Witamy w Greys Academy. Mam nadzieję, że nie będzie potrzeby kolejnych wizyt w moim biurze” — mówi pan Collins beznamiętnie, po czym znów skupia uwagę na laptopie. Z westchnieniem podążam za idealną Clarrisą.
Wychodzimy z biura na wyłożony szkłem korytarz , obcasy Clarrisy głośno stukają o kremową marmurową podłogę. Wszystko wydaje się zbyt jasne i błyszczące. Nie chciałbym być tutaj sprzątaczem, musi być cała armia sprzątaczy, żeby utrzymać szkło i marmur w czystości. Clarrisa prowadzi mnie do windy, a ja głośno oddycham, przypominając sobie moją ostatnią podróż windą, zanim porwał mnie seksowny, niegrzeczny, bucowaty... czarodziej? Potem parskam śmiechem, myśląc o tym, co się dzieje. Jestem w pieprzonym Hogwarcie, a to czyni pana Collinsa profesorem Dumbledore'em. Clarrisa spojrzała na mnie z dezaprobatą.
„Przepraszam, to był szalony dzień” – wyjaśniam.
„Mogę sobie wyobrazić. Nie martw się o Liama, brał poranny prysznic, kiedy zadzwonił telefon w twojej sprawie, musiał się spieszyć bez porannej kawy, jest zrzędliwy bez kawy” – śmieje się, trochę za głośno, żeby to było prawdziwe. Nagle w mojej głowie pojawiają się myśli o panu Collinsie pod prysznicem, po czym uświadamiam sobie, co powiedziała. Jeśli była tam, kiedy odebrał telefon, to znaczy, że była tam, kiedy brał prysznic. Jest jego dziewczyną... albo żoną. Oczywiście, że jest, jest piękna, a on jest piekielnie gorący, są idealną parą. To wyjaśnia, dlaczego odskoczył ode mnie, jakbym była w ogniu, nie chciał, żeby jego dziewczyna źle to zrozumiała. Moje serce trochę opada. Myślałam, że poczułam chemię podczas naszego krótkiego spotkania, ale chyba i tak była to głupia myśl. Teraz jestem jego uczennicą i nie wiem, jak to działa tutaj, ale jestem pewna, że jest tak samo, jak w świecie ludzi. Randki między studentami i nauczycielami to wielkie NIE. Po co marnuję czas, myśląc o tym, skoro moje życie zostało właśnie całkowicie zniszczone?
„Czekaj!” – wykrzykuję. „Muszę wrócić... do mamy” – udaje mi się powiedzieć przez spanikowane oddechy. Jak mogłam zapomnieć o mamie? Zalewa mnie poczucie winy.
„Na razie nie martw się niczym z tego, czas płynie tu inaczej, więc nikt jeszcze nie będzie za tobą tęsknił. Liam zajmie się wszystkim, twoja mama będzie w porządku. Jestem pewna, że będzie cię informował o takich osobistych sprawach”, uśmiecha się.
„Okej” – kiwam głową. „A co z moimi rzeczami? Czy mogę po nie wrócić?” – pytam.
„Liam zajmie się dostarczeniem twoich rzeczy, postaraj się nie martwić i po prostu skup się na budowaniu nowego życia tutaj. Wiem, że to trudny czas, ale jestem pewna, że będziesz tu szczęśliwa, zrobimy wszystko, aby ta zmiana była dla ciebie jak najłatwiejsza” – mówi, gdy przechodzimy przez labirynt szklanych i marmurowych korytarzy. Wychodzimy z budynku na dziedziniec z ogromną fontanną pośrodku. Woda wypływa z czterech wylewek. Nad każdą wylewką znajduje się duży kryształ. Clarrisa zatrzymuje się na chwilę, abym mogła na niego spojrzeć. „Każdy kryształ reprezentuje dom w naszej Akademii. Na razie przydzielono cię do Ruby” – wskazuje na czerwony kamień. „Łatwo rozpoznasz swoich kolegów z domu po kolorze krawata. Czerwony dla Ruby, zielony dla Emerald, niebieski dla Sapphire i żółty dla Amber” – wyjaśnia, gdy idziemy dalej. W myślach przewracam oczami na myśl o ponownym noszeniu mundurka. Mam prawie 19 lat i czuję się, jakbym wracała do szkoły średniej.
„Gdzie są inni uczniowie?” – pytam, zauważając, jak cicho jest.
„Wszyscy są na zajęciach, niedługo skończą. Mamy tu nieco ponad 300 studentów, między zajęciami może być dość tłoczno” – krzywi się. Ruch w oddali przykuwa moją uwagę i ledwo dostrzegam grupę około trzydziestu osób. Poruszają się szybko wokół siebie, jakby tańczyli. Gdy się zbliżamy, zdaję sobie sprawę, że walczą.
„Szkolenie bojowe” – komentuje Clarrisa – „to nasz kolejny oddział żołnierzy” – dodaje z dumą. Chcę przyjrzeć się bliżej, ale Clarrisa prowadzi mnie w stronę starego kamiennego budynku ozdobionego rubinami. „To twój budynek” – mówi, gdy wchodzimy przez drzwi. Rozglądam się z podziwem. Jest oszałamiający. W środku wygląda jak stary zamek, ale ma wszystko, czego można oczekiwać w nowoczesnym domu. Duża przestrzeń ma kamienne ściany z grubymi czerwonymi zasłonami wokół ogromnych okien. Są też kanapy rozrzucone wokół dużego dywanu z kamiennym kominkiem i prawdziwym ogniem. Na jednej ze ścian zamontowany jest duży telewizor z płaskim ekranem, a na półkach pod nim znajdują się konsole do gier. Po obu stronach pokoju znajdują się wielkie schody, które spotykają się na górze. Podążam za Clarrisą po schodach i korytarzem, mijamy dwoje drzwi, zanim się zatrzymuje i wręcza mi klucz. „Ta jest twoja, dam ci trochę czasu na zadomowienie się i za chwilę ktoś przyjdzie, żeby cię oprowadzić” – uśmiecha się i odchodzi, zanim zdążę wymamrotać „dziękuję” albo otworzyć drzwi.