Rozdział 5 Rodzina

Pozostali bracia Crawford zmrużyli oczy, gdy usłyszeli słowa Anthony'ego.

Gilbert rozluźnił nadgarstki i strzelił kostkami; Edward, inżynier architekt o porywczym temperamencie i opalonej skórze, prychnął i chwycił pręt zbrojeniowy, który nie wiadomo skąd znalazł.

„Jesteśmy przestrzegającymi prawa obywatelami. Jak możemy otwarcie napadać na kogoś publicznie?” Bryson, dobroduszny kapitan, powiedział łagodnie. Wtrącił się do pielęgniarki stojącej w pobliżu i powiedział: „Cześć, czy masz worek jutowy w magazynie?”

Pielęgniarka wyjąkała: „Tak… tak… mamy w aptece woreczek foliowy i kilka papierowych pudełek”. Zamiast tego zasugerowała papierowe pudełka, zakładając, że chcą coś przechować.

Bryson uśmiechnął się i powiedział: „Dziękuję. Worek jutowy wystarczy”.

Bracia Crawford uznali, że worek przyda się, żeby kogoś pobić.

Tymczasem Stephen trząsł się z zimna, czekając przed salą VIP. Przysiągł w duchu: Nie spałem całą noc, a już prawie świta. Gdzie, do cholery, są Crawfordowie?

Richard wyszedł wcześniej, ponieważ nie mógł już znieść zimna. Przypomniał Stephenowi, żeby został na miejscu i zademonstrował swoją szczerość, zanim odejdzie.

Wiosenne noce były zimniejsze niż zimowe. Stephen czuł, jak gryzący chłód wypełnia jego płuca z każdym oddechem stęchłego powietrza. Długie oczekiwanie sprawiło, że był głodny i wyczerpany . Wszystko, czego chciał, to wrócić do domu, wziąć ciepły, relaksujący prysznic i przespać resztę dnia.

Sytuacja stała się jeszcze bardziej nie do zniesienia, gdy pomyślał o przytulnym otoczeniu, w którym mógł się znaleźć. Stephen uznał, że czekanie dłużej nie ma sensu, gdy minęła kolejna godzina.

Mężczyzna rozmawiał przez telefon, idąc do podziemnego parkingu. „Pamiętaj, żeby do mnie zadzwonić, gdy Crawfordowie wyjadą…” Zanim mógł kontynuować, poczuł całkowitą ciemność wokół siebie. Był przykryty workiem jutowym!

„Co do cholery! Kim ty jesteś?” Stephen krzyczał w agonii, gdy jego napastnicy zadawali mu potężne ciosy.

Sprawcami byli nie kto inny, jak ośmiu braci z rodziny Crawford. Zazwyczaj nie brudzili sobie rąk, ale nie mogli się powstrzymać, gdy pomyśleli o nieszczęśliwej sytuacji Lilly. Ich uraza rosła, gdy przypomnieli sobie obrażenia Lilly i to, jak ostrożnie pytała, czy będzie jedzenie, gdy wróci do domu i czy zrobią jej krzywdę.

„Przestań!” błagał Stephen. Był bezradny i zdany na łaskę porywaczy. „Czy wiesz, kim jestem? Jestem prezesem Ador Hatcher Corporation. Jak śmiesz mnie atakować! Przysięgam, że...”

Anthony prychnął i poluzował krawat. Następnie gestem nakazał braciom zaprzestanie ataku. Wszyscy zastosowali się do jego instrukcji, a Edward trzymał się pręta zbrojeniowego, przygotowując się do wznowienia ataku.

Stephen odetchnął z ulgą, gdy jego przeciwnicy wydawali się ustępować. Jednak pręt zbrojeniowy wylądował mocno na jego nodze, ku jego zaskoczeniu.

„Ach!” Jego pełne cierpienia krzyki rozbrzmiewały na całym parkingu.

Chociaż Stephen przeżył atak, został tak poważnie ranny, że musiał zostać zaniesiony do szpitala. Co gorsza, nie miał pojęcia, kto jest winny i nie miał możliwości, aby się tego dowiedzieć. Jego przeciwnicy nie pozostawili żadnych wskazówek sugerujących ich tożsamość.

„Czujesz się lepiej, Stephen?” Debbie szlochała obok łóżka mężczyzny. Gdyby był przytomny, zauważyłby brak szczerości w jej oczach. Kobieta wydawała się być zmartwioną żoną, ale w głębi duszy była zrozpaczona niespodziewanym odkryciem tożsamości Lilly w rodzinie Crawford.

Debbie była przerażona, gdy Paula wczoraj opowiedziała jej o tej nowinie. W duchu się wściekła, jak ten drań mógł zostać jedyną ukochaną córką rodziny Crawford ?!

Prawdę mówiąc, Lilly nie była odpowiedzialna za poronienie; Debbie celowo spowodowała upadek, aby móc pozbyć się dziecka. Wiedziała, że Hatcherowie mają trudności finansowe, a Stephen jest na skraju bankructwa po zaciągnięciu licznych długów. Debbie wierzyła, że młoda i piękna kobieta, taka jak ona, ma duże szanse na znalezienie nowego męża; kogoś, kto jest bogatszy i potężniejszy niż Stephen. Gdyby miała dziecko, ponowne małżeństwo byłoby dla niej trudniejsze. W rezultacie musiała znaleźć sposób, aby dziecko zniknęło, unikając jednocześnie odpowiedzialności.

Debbie wiedziała, że Lilly była samotnym dzieckiem, którego nikt nie kochał. Od jej narodzin Hatcherowie nigdy nie byli dla niej mili. Stephen nawet przyznał w swoim pijackim odrętwieniu, że gardzi jej obecnością. Dlatego Debbie poczuła, że bezpiecznie będzie zrzucić winę za jej utracone dziecko na Lilly. Nie wiedziała, że dziewczyna była częścią rodziny Crawford.

Debbie poczuła mrowienie na myśl o obrażeniu jednej z czterech największych rodzin . Co powinnam zrobić? Będę miała kłopoty, jeśli dowiedzą się prawdy. Muszę wymyślić, jak sprawić, by Lilly milczała na zawsze...

Na oddziale VIP Lilly ponownie otworzyła oczy. Tym razem pokój był całkowicie pusty i śmiertelnie cichy. Czuła się niepewnie i nieswojo, ponieważ myślała, że wszyscy już wyszli.

Chwilę później ktoś cicho zapukał do drzwi. Jej twarz rozjaśniła się, gdy zobaczyła Gilberta wchodzącego do pokoju. Hugh polecił im, aby poczekali na zewnątrz oddziału, aby uniknąć tłoku w pokoju i poprawić wentylację.

„Jak się czujesz, Lilly? Czy mam ci podać śniadanie?” powiedział Gilbert ciepło. Kiedy Lilly skinęła głową, wydał rozkaz podania śniadania.

Resztę Crawfordów obudził hałas i poszli do pokoju sprawdzić, co z Lilly.

„Co lubisz jeść, Lilly? Są kanapki, pączki, owsianka…” Hugh zapytał czule.

Edward wcisnął się do środka i krzyknął: „Co powiesz na spaghetti z klopsikami? Jest pyszne!”

Hugh zrugał Edwarda, uderzając go w nogę laską. „Lilly dopiero co się obudziła. Jak ona ma zjeść spaghetti z klopsikami?” Podniósł talerz i zasugerował: „Co powiesz na kanapki? Jest pyszne”.

Bryson uśmiechnął się, biorąc miskę. „Albo owsianka też byłaby dobra”.

Lilly zacisnęła usta, a w jej oczach zalśniły łzy. Zrozumiała, że może teraz mieć rodzinę. Pociągnęła nosem i ostrożnie powiedziała: „Chciałabym zjeść kanapki, dziadku”.

„Świetnie! Chodź, weź kanapki!” Hugh kiwnął głową żarliwie, jego zaczerwienione od łez oczy utkwione były w Lilly, która przypominała mu młodszą Jean.

Jednak w przeciwieństwie do Lilly, Jean była uparta i nadpobudliwa, gdy była małą dziewczynką. Prowadziła beztroskie życie i często kłóciła się ze swoimi braćmi. Jednak mała dziewczynka przed nim była melancholijna i ostrożna w słowach. Musiała przejść wiele, aby być tak dojrzałą w wieku trzech i pół roku.

Crawfordowie opuścili pokój dopiero po tym, jak Lilly skończyła jeść i położyła się do łóżka. Jednak w chwili, gdy Lilly zamknęła oczy, w jej uchu rozległ się głos. „Tulipan! Tulipan!”

Otworzyła oczy, ale pokój był pusty. Lilly próbowała znowu zasnąć, przekonana, że śni. Głos odezwał się ponownie, gdy zamknęła oczy. „Lilly, Lilly, Tulipan !”

Lilly nerwowo ściskała prześcieradło, próbując zlokalizować źródło głosu.