Rozdział 161

Diana

W chwili, gdy jego uścisk zamyka się wokół mnie, czuję przytłaczającą falę ulgi – tak intensywną, że niemal kradnie mi oddech. Jego ramiona są silne i solidne, uziemiają mnie w sposób, o którym nie wiedziałam, że tego potrzebuję. Nie chodzi tylko o komfort jego obecności; chodzi o fakt, że żyje. Że jest tutaj.

Po wszystkim, przez co przeszedł – po wszystkim, przez co go przepuściłam – on wciąż stoi. Wina, którą nosiłam w sobie od momentu, gdy dowiedziałam się o jego pojmaniu, rozbija się o mnie jak fala przypływu. Zaciskam oczy, chowając twarz w jego ramieniu, gdy świeże łzy wylewają się. Moje dłonie ściskają tkaninę jego koszuli, jakby była jedyną rzeczą, która łączy mnie z rzeczywistością.