Rozdział 6 Odrzucenie Jego uczuć

Wszystko, co mogłam zrobić, to pokręcić głową. Byłam zbyt przytłoczona, by mówić. Mój umysł wirował, niezdolna zaakceptować tego, co powiedział Victor: Jak mogłabym być Albertą Wilson?

I nie chciałam być zaręczona z Victorem. Nie mogłam wyjść za mąż za takiego mężczyznę.

Jasne, był przystojny i czarujący, ale go nie lubiłam. Jak mogłam zakochać się w mężczyźnie, którego nie lubiłam? A on był przyzwyczajony do umawiania się z pięknymi kobietami Alfa, takimi jak kobieta, z którą był w restauracji. Nigdy nie mógłby mnie pokochać.

„To prawda, Daisy” – powiedział Victor. „Jego głos był łagodny i miły”. Próbki DNA, które wczoraj oddałaś w klinice, dowodzą, że Alex Wilson jest twoim ojcem”. Victor obdarzył mnie kolejnym czarującym uśmiechem, który zaparł mi dech w piersiach.

Patrząc na promienną, uśmiechniętą twarz Victora, zdałem sobie sprawę, że mnie nie pamięta. To było dla mnie trudne do zrozumienia. Gdyby ktoś na mnie zwymiotował, nigdy bym go nie zapomniał. On chyba nie patrzył na ludzi. Prawdopodobnie nie uważał, że jestem wystarczająco ważny, by mnie pamiętać.

„Nie! Masz niewłaściwą osobę” – krzyknęła Andrea. Jej oczy zwęziły się, gdy na mnie spojrzała. Nigdy nie widziałem jej tak wściekłej. „Daisy nie jest Alfą”.

Andrea popchnął mnie bliżej Victora. „Chodź. Spójrz na nią. Czy to ta dziewczyna, którą chcesz poślubić? Jest brzydka, niezdarna i nie potrafi mówić. To jąkająca się dziwoląg! Musisz zrobić test DNA jeszcze raz. Było jakieś pomylenie czy coś”.

Powstrzymałam łzy, gdy Victor mnie obejrzał. Andrea miała rację. Nie byłam żadną Księżniczką Alfa i musiałam być ogromnym rozczarowaniem dla Victora. Moja twarz płonęła ze wstydu i upokorzenia, gdy przyglądał mi się uważniej.

Victor milczał przez długą chwilę. Potem jego uśmiech powrócił i wziął mnie za rękę. „Nie ma pomyłki” – nalegał.

„Daisy jest córką Alexa Wilsona i nie jest brzydka ani dziwadłem”.

Jego oczy stały się lodowate, gdy zwrócił się do Andrei. „Nie wiem, kim jesteś” – głos Victora trzasnął jak bicz. „Ale twoja zazdrość sprawia, że jesteś brzydki. Nigdy więcej nie mów o mojej narzeczonej w ten sposób”.

Cecilia i Andrew pospieszyli do pokoju. Kłótnia musiała ich obudzić. Wyglądali na wściekłych i zdezorientowanych.

„Kim jesteś, żeby zwracać się do naszej kochanej córki w taki sposób...” Cecilia szybko się zatrzymała, gdy zobaczyła twarz Victora.

„Jestem Victor Klein” – odpowiedział. „Dlaczego pozwalasz swojej kochanej córce zwracać się do Daisy w tak paskudny sposób? Czy Daisy była poddawana takiemu traktowaniu przez całe życie? Adoptowane dzieci również zasługują na miłość i ochronę swoich rodziców”.

„Oczywiście, panie Klein” – odpowiedział Andrew. „Andrea, przeproś natychmiast Daisy!”

„Czemu zależy ci na Daisy?” zapytała podejrzliwie Cecilia.

„Daisy to Alberta Wilson” – odpowiedział spokojnie Victor. „To córka Alexa Wilsona, lidera Zjednoczonego Stowarzyszenia Alfy. I mojej narzeczonej”.

Cecilia otworzyła usta ze zdumienia. „Ale... jak?”

„Jej pochodzenie zostało potwierdzone testami DNA i wygląda dokładnie jak jej prawdziwa matka w tym samym wieku. Teraz jej ojciec nie może się doczekać, żeby wróciła do jego domu” – Victor uniósł jedną brew. „Masz jeszcze jakieś pytania?”

„Kochamy Daisy” – Cecilia zamilkła na chwilę i nagle głośno oświadczyła. „Trzymaliśmy ją i opiekowaliśmy się nią przez siedemnaście lat. Prawda, Daisy, droga?”

Nie chcąc robić większego zamieszania, skinęłam głową. Wszystko działo się tak szybko, że nie mogłam tego wszystkiego przyswoić.

„Andrea, przeproś Daisy i idź do swojego pokoju” – rozkazała córce Cecilia.

Andrea wybuchnęła płaczem i wybiegła z pokoju. Dźwięk trzaskających drzwi jej sypialni rozbrzmiał w całym domu.

Zostanie surowo ukarana, panie Klein – powiedział Andrew. – Obiecuję.

„Dopilnuj tego”, powiedział Victor. Następnie zwrócił się do Daisy. „Otwórz swoje prezenty, Daisy. Mam nadzieję, że ci się spodobają”.

Pokręciłam głową, nie śmiejąc mówić. Moje jąkanie byłoby zbyt krępujące przed Victorem.

Inny gość przy drzwiach odwrócił uwagę wszystkich ode mnie, więc pobiegłam otworzyć drzwi,

To był mężczyzna, który wyglądał jak lokaj w klinice. Wydawał się zaskoczony, widząc Victora.

„Nie wiem, jak mnie tu wyprzedziłeś, panie Klein” – powiedział kamerdyner Victorowi. „Przyszedłem powiedzieć Daisy i Smithom o wynikach badań DNA Daisy, ale przypuszczam, że ty już im powiedziałeś”.

„Tak, Benson. Nie mogłem się doczekać, żeby poznać moją przyszłą żonę” – wyjaśnił Victor i przedstawił mnie Bensonowi, kamerdynerowi mojego ojca.

„Zabierzmy ją do domu” – powiedział Benson. „Przywiozłem limuzynę, żeby ją zabrać”.

„Wspaniale” – powiedział Victor. „Daisy, najdroższa, wyjdź na zewnątrz do samochodu. Zadbam o to, aby twoje prezenty towarzyszyły ci do domu twojego ojca”.

Trzęsłam się strasznie. Drogie prezenty, ojciec miliarder, limuzyna i narzeczony Alfa, którego nie kochałam, były dla mnie zbyt dużym obciążeniem. To było zbyt wiele.

Spojrzałem na Amy, która stała na końcu pokoju. Ona również była w szoku, ale kiedy moje oczy się spotkały, uśmiechnęła się i pokazała kciuk do góry. Może wszystko będzie dobrze.

Kiedy Victor wyciągnął do mnie rękę, mocno ją ścisnęłam. Wsparcie jego silnego ramienia było pocieszające. Byłam zdezorientowana i przestraszona. Czułam, jakby moje życie wymykało mi się spod kontroli.

Victor poczuł, jak moje ciało drży, i ścisnął moją dłoń. To był miły gest, ale musiałam mu powiedzieć, co myślę.

„Nawet jeśli... naprawdę jestem córką Alexa Wilsona, to i tak... nie chcę wyjść za ciebie” – wyjąkałam.

Puściłam ramię Victora i spojrzałam na podłogę. Jak bardzo chciałabym móc mówić normalnie, kiedy byłam zdenerwowana. Czułam się jak idiotka, jąkając się i jąkając, odmawiając poślubienia Victora na oczach kamerdynera, Cecilii i Andrew.

Ale wtedy Amy znów się do mnie uśmiechnęła i skinęła głową. Odwzajemniłam skinienie i poczułam przypływ odwagi.

„Chciałabym... nie wyjść za ciebie” – powiedziałam Victorowi. Nie mogłam uwierzyć, że wypowiadam te słowa. Małżeństwo zawsze było ostatnią rzeczą, o której myślałam. Chciałam coś zrobić ze swoim życiem, zanim wyjdę za mąż. „Ale chciałabym poznać mojego ojca... ojca” – dodałam.

Byłem podekscytowany, że w końcu będę mógł poznać mojego ojca. Przez całe życie wyobrażałem sobie, jaki on będzie. W moich snach był przystojny, miły i zabawny. I bardzo kochał mnie i moją matkę.

W pokoju znów zapadła cisza. Cecilia i Andrew gapili się na mnie, jakbym stracił rozum. Dla nich liczyły się tylko pieniądze i władza. Nie pożałowałbym opuszczenia tego domu. Miałem nadzieję, że nigdy nie będę musiał wracać.

„O naszym małżeństwie możemy porozmawiać później” – powiedział Victor i ponownie podał mi ramię.

Pozwoliłam Victorowi odprowadzić mnie do czekającej limuzyny. Byłam szaleńczo podekscytowana. Jechałam na spotkanie z moim biologicznym ojcem. Chociaż marzyłam o tym dniu od lat, nigdy nie spodziewałam się, że się wydarzy.

Victor pomógł mi wsiąść na tylne siedzenie i uśmiechnął się do mnie w oczy. „Wkrótce cię zobaczę, Alberto”.

„Duh... Daisy” – powiedziałem. „Moje... moje imię to Daisy i...”

Zanim zdążyłem powiedzieć cokolwiek, Victor roześmiał się i powiedział: „Do zobaczenia później”, a następnie zamknął drzwi limuzyny. Ostatnią rzeczą, jaką zobaczyłem, gdy samochód odjechał od krawężnika, był rozbawiony uśmiech na przystojnej twarzy Victora.