Rozdział 5 Nieoczekiwany narzeczony

Wcześnie następnego ranka. Obudziłem się i chciałem zostać w łóżku cały dzień. Nie spałem dobrze i wyglądałem bardziej nieuporządkowany niż zwykle. Ale pasowało to do mojego nastroju.

Miałam się umyć i zejść na dół, żeby zjeść śniadanie, gdy ktoś zadzwonił do drzwi. Po założeniu starych spodni dresowych i za dużej koszulki pobiegłam do drzwi wejściowych. Było jeszcze wcześnie, a w domu było cicho. Cecilia, Andrew i Andrea musieli jeszcze spać. Spojrzałam przez wizjer i zobaczyłam Amy niecierpliwie przenoszącą ciężar ciała z nogi na nogę. Co ją tak podnieciło już dziś rano? Otworzyłam drzwi i gestem zaprosiłam ją do środka.

„Wstałaś wcześnie” – powiedziałem, prowadząc ją do kuchni. „Chcesz soku?”

Amy pokręciła głową. „Czy zrobiłeś test genetyczny Alexa Wilsona i dałeś im informacje o skierowaniu?” „Tak, dlaczego?” odpowiedziałem, nalewając sobie szklankę soku pomarańczowego.

Amy podniosła kopertę zaadresowaną do mnie. Adres zwrotny brzmiał: korporacja Alexa Wilsona.

„Och, tak. Użyłam twojego adresu. Cecilia była na moim punkcie o poślubieniu bogatego Alfy, który mógłby się mną zaopiekować. Nie chciałam, żeby miała jakiekolwiek pomysły, że jestem dziedziczką miliardera”.

„Tak, jaki okropny los” – zadrwiła Amy. Zmrużyła oczy i zachichotała.

„Nie chcę wychodzić za mąż za żadnego mężczyznę, którego nie kocham. I jestem daleka od gotowości do małżeństwa”. Pokazałem jej język i zmieniłem temat. „Wow. Nie mogę uwierzyć, że pieniądze dotarły tak szybko”. Wziąłem kopertę i zacząłem rozcinać jej koniec nożykiem do listów.

„To dziwne. Koperta nie dotarła do naszej skrzynki pocztowej” – powiedziała Amy. „Dostarczył ją do mojego domu bardzo dystyngowany mężczyzna. Nie był zwykłym dostawcą ani nic takiego. Miał na sobie garnitur i krawat”.

„Niewiarygodne! Zrobili ci test, żeby sprawdzić, czy jesteś zaginioną księżniczką Alfy Alexa Wilsona” – powiedziała Andrea ze śmiechem, wpadając do kuchni. „Masz urojenia, Daisy. Co sprawia, że myślisz, że taki geek jak ty mógłby być Albertą Wilson?”

„Jasne... nie sądzę, żebym była Albertą Wilson” – powiedziałam Andrei, w duchu przeklinając moją niezdolność do mówienia bez jąkania się, gdy Andrea była w pobliżu. Dlaczego Andrea zawsze się skradała, podsłuchiwała moje rozmowy? „C... dlaczego zawsze jesteś dla mnie taka niemiła?”

„Buh... bo jesteś takim kujonem” odpowiedziała Andrea, kpiąc z mojego jąkania. „Nie mogę uwierzyć, że uważasz się za Alfę. To zbyt zabawne”.

Poczułam, jak narasta we mnie złość, ale starałam się skupić na zachowaniu spokoju i mówieniu wyraźnie. „Ja... nie chciałabym być rozpieszczoną, bogatą dziewczyną Alfa. Jestem szczęśliwa, że jestem sobą”.

Andrea nie mogła zrozumieć, że nie muszę być bogaty ani potężny, żeby być szczęśliwym. Mam kilka osób, które się o mnie troszczą i | jestem gotowy pracować na to, czego chcę.

„Kłamiesz. Miałeś nadzieję, że urodziłeś się bogatym Alfą”. Andrea przewróciła oczami. „Po co innego miałbyś się testować?”

„Potrzebowałam tysiąca dolarów, które Alex Wilson daje wszystkim dziewczynom, które poddały się testowi DNA, żeby sprawdzić, czy jest ich ojcem” – przyznałam. Słysząc siebie wypowiadającą to na głos, poczułam się gorzej niż wczoraj.

„Wykorzystywanie ludzi to nie jest coś, co normalnie bym robiła” – wyjaśniłam. „Ale mogłam albo poddać się testowi i dostać tysiąc dolarów, mimo że wiedziałam, że nie jestem zaginioną dziedziczką, albo pozwolić ojcu Amy zapłacić za drogi garnitur, który zniszczyłam”.

Podałem Amy kopertę. „Daj ją swojemu tacie i resztę pieniędzy, które mam w pokoju. On może się upewnić, że wiesz, kto dostanie pieniądze”. Nie mogłem się zmusić, żeby wspomnieć imię Victora przed Andreą.

Amy pokręciła głową. „Nie mogę wziąć twoich pieniędzy, a mój ojciec też nie. Ciężko pracowałeś na każdy grosz, jaki masz, i nigdy nic z tego nie wydajesz. Weźmiesz ten czek i go zrealizujesz. Włożysz go na konto oszczędnościowe na studia.

Amy wyciągnęła czek z koperty i zamarła. „Ile Alex Wilson płacił dziewczynom za próbkę ich DNA?” zapytała. „Myślałam, że mówiłeś tysiąc dolarów”.

Skinęłam głową. „Tak, reklamowali, że dadzą tysiąc dolarów każdej wybranej dziewczynie, która przejdzie test”.

„Ale ten czek nie jest na tysiąc dolarów” – powiedziała Amy. Oderwała czek od Andrei, która próbowała wyrwać go z jej ręki. „Och, nie” – jęknęłam. „Potrzebuję tysiąca dolarów więcej, żeby zapłacić za ten garnitur”.

„Będziesz w stanie zapłacić za ten garnitur” – powiedziała Amy. Widziałem, że starała się nie uśmiechać. „Możesz kupić dowolny garnitur, jaki chcesz. Spójrz”. Amy trzymała czek przed moimi oczami. Wystawiono go na mnie na sto tysięcy dolarów.

Wydałam z siebie pisk. „To pomyłka. Muszę to zwrócić i kupić za odpowiednią kwotę”.

„Chłopie, jesteś głupi” – powiedziała Andrea. „Powinieneś trzymać język za zębami i dać ten czek moim rodzicom. Wychowywali cię przez te wszystkie lata. Jesteś im winien”.

„To byłaby kradzież. To nie moje pieniądze” – powiedziałem jej i przyjrzałem się dokładniej czekowi. Pod adresem Alexa Wilsona widniał numer telefonu. „Zadzwonię do pana Wilsona, żeby powiedzieć mu o pomyłce”.

Ale dzwonek do drzwi zadzwonił jeszcze raz, zanim | mogłem wybrać numer telefonu.

„Może oni ... odkryli pomyłkę i mnie wyśledzili, żeby odzyskać swój czek” - powiedziałem i pobiegłem zobaczyć, kto jest za drzwiami. Otworzyłem drzwi, gotowy wręczyć za duży czek . Ale kiedy zobaczyłem, kto jest za drzwiami, nie mogłem się ruszyć ani mówić.

To był Victor. Wszedł do domu ubrany w formalny garnitur, z dużym bukietem jaskrawoczerwonych róż w jednej z rąk. Był przystojniejszy niż kiedykolwiek i pachniał jak droga woda kolońska.

Za nim jego asystent niósł ponad tuzin drogich pudełek prezentowych z różnymi markowymi nazwami. Co się działo?

Victor spojrzał na mnie i mój bardziej niż zwykle porannego, niechlujny wygląd, a jego twarz zamarła. Ale po chwili błysnął super czarującym uśmiechem, gdy wszedł do domu.

Spojrzał na nas troje. „Która z was jest Daisy?” zapytał uprzejmie. Wróciłam do zmysłów i odpowiedziałam sztywno. „Ja jestem Daisy”. Po co on tu był?

Przygryzłam wargę i starałam się trzymać twarz z dala od Victora. Może nie rozpoznałby mnie z restauracji.

Ale Victor spojrzał na mnie od moich kręconych włosów, odsuniętych od twarzy gumką, po moje workowate spodnie dresowe z dziurami na kolanach. Jego wyraz twarzy wskazywał, że nie uważał mnie za atrakcyjną, ale najwyraźniej mnie też nie pamiętał. „Więc... jesteś zagubionym dzieckiem pana Wilsona”.

Wydawał się poważny, ale to musiał być żart.

„Przywiozłem kilka rzeczy, prezentów, które prawnie należą do ciebie”.

„Nie... Czekaj... co?” wyjąkałam. „Co... co masz na myśli?” Mój umysł wirował. Czy Victor mówił to, co myślałam, że mówi? „Jestem twoim narzeczonym, Alberto” – powiedział Victor z atrakcyjnym uśmiechem.