Rozdział 4 Zostań ze mną

Mitchel zatrzymał się i spojrzał na smukłe palce Raegan ściskające jego koszulę. Jego oczy pociemniały.

"Dlaczego?"

Raegan spuściła wzrok i skłamała: „Ja... ja nie lubię szpitali. Jest w nich coś, co mnie przeraża”.

Tak bardzo bała się, że zostanie przyłapana na tym kłamstwie, że nie mogła spojrzeć mu w oczy. Teraz nie wiedziała, czy jej uwierzył, czy nie.

Gdy nic nie powiedział, dodała cicho: „Już wzięłam lekarstwo. Będzie dobrze, jak trochę odpocznę”.

Mitchel spojrzał w dół. Ze swojej perspektywy widział tylko połowę jej pięknej twarzy.

Jej twarz była taka mała, a jej długie, kręcone rzęsy trzęsły się, gdy trzymała oczy spuszczone. Być może gorączka sprawiła, że się zaczerwieniła, przez co wyglądała w tej chwili tak krucho.

Serce Mitchela stopiło się wbrew jego woli.

Nie zastanawiając się dwa razy, zawrócił i otworzył drzwi mieszkania. Następnie zabrał Raegan prosto do sypialni.

Raegan odetchnęła z ulgą. Była tak zdenerwowana, że cała się spociła. Nawet jej włosy były mokre. Wszystko, czego teraz chciała, to wziąć chłodny prysznic i położyć się do łóżka.

„Dam sobie radę sama. Możesz już iść”. Wyraźnie go odpychała.

To miejsce było dla Mitchela zupełnie nowe. W końcu przez całe życie był przyzwyczajony do mieszkania w rezydencji.

„Okej” – powiedział Mitchel, ale nie ruszył się ani o cal. Po prostu zdjął krawat i powoli rozpiął koszulę.

Widząc to, serce Raegan podskoczyło. Wystraszył ją na śmierć. Otworzyła szeroko oczy i krzyknęła: „Co ty robisz? Nie zdejmuj ubrań! Co ty robisz?”

Nie mogła pojąć, dlaczego Mitchel chciał się z nią przespać, skoro była chora. Czy to jego penis myślał za niego? Jak podły mógł być?

Mitchel zamarł i patrzył na nią bez mrugnięcia okiem.

Serce Raegan biło szybko.

Nie mogła znieść, gdy ktoś tak się na nią gapił.

Jego oczy były inne niż te, które kiedykolwiek widziała. Były wypełnione pożądaniem.

Wyglądało to tak, jakby mogli przejrzeć każdy element jej ubrania.

Raegan nagle znów poczuła gorąco. Gryząc wnętrze ust, wachlowała się i mruknęła: „Teraz nie czuję się dobrze”.

Mówiła mu, że teraz nie jest czas na seks.

Poza tym musiała mu powiedzieć, że chce się rozwieść. Jaki był sens uprawiania seksu, skoro ta fasada wkrótce zostanie odwołana?

Mitchel nadal nie wypowiedział ani słowa. Jego wyraz twarzy był ponury, gdy nadal patrzył na nią, a jego oczy promieniały pożądaniem.

W następnej sekundzie przycisnął obie dłonie do łóżka, pochylił się i szepnął jej do ucha: „Raegan, nie jestem zwierzęciem”.

Jego łagodny ton przepełniał pożądanie, co przeczyło temu, co przed chwilą powiedział.

Mitchel spojrzał na jej zarumienioną twarz, po czym uśmiechnął się figlarnie i poszedł do łazienki.

Gdy już została sama, Raegan uderzyła się w płonące policzki. To wszystko wina Mitchela. Zawsze potrafił sprawić, że się zarumieniła. Ojej!

Minęły minuty, zanim Mitchel wyszedł z łazienki. Odwrócił się, żeby na nią spojrzeć i pokazał, że kąpiel jest gotowa.

Co? Kiedy stał się taki troskliwy? Raegan była trochę zaskoczona.

Raegan była pedantką. Była teraz cała lepka, więc chciała od razu zanurzyć się w wannie.

Wstała. Nagły ruch natychmiast sprawił, że zakręciło jej się w głowie. Odchyliła się do tyłu i prawie straciła równowagę.

Na szczęście Mitchel złapał ją w samą porę i podniósł. Zaprowadził ją prosto do łazienki.

Jego zapach sprawił, że serce Raegan zabiło szybciej. Była tak zdenerwowana, że wyjąkała: „Odłóż... Odłóż mnie”.

Na jej prośbę delikatnie włożył ją do wanny. Następnie usiadł na jej krawędzi i wyciągnął rękę, aby ją rozebrać.

Poruszał się tak zręcznie, jakby robił to już wiele razy wcześniej.

Jego zimne palce muskały jej skórę, sprawiając, że drżała przy każdym dotyku.

Raegan złapała się za kołnierzyk i zarumieniła się niekontrolowanie. Następnie powiedziała nieśmiało: „Mogę się rozebrać. Po prostu odejdź!”

„Co się dzieje?” zapytał Mitchel, studiując jej nerwowy wyraz twarzy. „To nie pierwszy raz, kiedy to robię”.

W tym momencie gorąco uderzyło jej do uszu. Czuła, jak robią się czerwone.

Za każdym razem, gdy uprawiali seks, Mitchel uważał za swój obowiązek zabrać ją do wanny i dokładnie umyć.

Dopóki Raegan myślała o Mitchelu i wannie, nie potrafiła spojrzeć mu w oczy.

Raegan otrząsnęła się z miłosnej sceny, która pojawiła się w jej umyśle. Po wzięciu głębokiego oddechu powiedziała: „Chciałabym zostać sama. Wyjdź, proszę”.

Widząc, że mówi poważnie, Mitchel podniósł ręce i odwrócił się.

Drzwi łazienki szybko się zamknęły.

Po porządnej kąpieli w wannie Raegan poczuła się znacznie lepiej. Wyszła ubrana tylko w szlafrok. Ku jej zaskoczeniu, Mitchel wciąż był w pokoju.

Zrobiła, co mogła, żeby go zignorować. Gdy tylko podniosła kołdrę, żeby położyć się na łóżku, Mitchel złapał ją za talię i pociągnął z powrotem do łazienki.

„Co robisz? Dlaczego chcesz iść spać z mokrymi włosami?”

Po tych słowach odwinął mały ręcznik z jej głowy, wziął suszarkę do włosów i zabrał się do pracy.

Umysł Raegan był w rozsypce, gdy patrzyła na swoje odbicie w lustrze. Zauważyła, że jego włosy również były mokre, ale to tylko sprawiło, że wyglądał bardziej szykownie.

Znajomy zapach nieustannie wnikał w jej nos, sprawiając, że jej serce biło szybciej.

Opieka nad Mitchelem była dla niej teraz torturą. Bała się zakochać w nim jeszcze bardziej. Mogłaby zdecydować, że nie będzie się już rozwodzić.

Gdy jej włosy wyschły, spojrzała na jego twarz w lustrze i delikatnie mu podziękowała.

Mitchel pozostał za nią. Ich ciała prawie się stykały.

Z jedną ręką na umywalce, Mitchel wpatrywał się w jej odbicie w lustrze. Kąciki jego oczu uniosły się, gdy zapytał: „Czy to wszystkie podziękowania, jakie dostanę?”

Raegan cicho jęknęła. Powietrze w jej płucach w tym momencie poszło w złym kierunku. Gapiła się na niego, otwierając oczy o wiele rozmiarów.

Zazwyczaj pozwalała mu robić to, co chciał, gdy coś dla niej robił, ale teraz nie mogła tego zrobić.

Ich małżeństwo miało się zakończyć!

Przez lustro Mitchel mógł zobaczyć, jak jej oczy stały się zamglone, a nos różowy. Te zmiany z jakiegoś powodu go podnieciły.

Nagle trochę się zdenerwował. Uszczypnął ją w brodę i ostrzegł ze złością: „Nigdy nie patrz tak na innych mężczyzn. Słyszysz mnie?”

Brwi Raegan zmarszczyły się w konsternacji. O czym on mówił?

Jego oczy pociemniały jeszcze bardziej, gdy dodał: „Jest wiele zwierząt na świecie. Wielu mężczyzn nie jest tak miłych jak ja. Jasne?”

Dziwne! pomyślała Raegan, nie rozumiejąc, jak jakikolwiek mężczyzna może działać impulsywnie, widząc ją w takim stanie.

Zamarła jak jeleń w świetle reflektorów, gdy zauważyła , że się zbliża. Gdy w jej głowie rozległ się dzwonek alarmowy, szybko odwróciła twarz.

Mitchel chwycił ją mocno za ramiona i przycisnął do umywalki. Rozkazał: „Nie ruszaj się”.

Ich usta prawie się spotkały, a ich oczy były splecione. Raegan myślała, że zamierza ją pocałować. Jej serce waliło, a nawet powieki drżały z niepokoju.

Ale Mitchel nie zrobił nic szalonego. Po prostu pocałował ją w czoło, jakby zostawiał na niej swój ślad.

Potem uszczypnął ją w policzki i powiedział chrapliwym głosem: „To jest twoja kara”.

Brzmiał tak poważnie.

Jego wypowiedź odebrała jej mowę.

Cóż za bzdura!

Raegan przewróciła oczami z irytacją i rozczarowaniem.

Dlaczego pozwoliła, by jego czułość odebrała jej dech? Jak mogła tak łatwo zapomnieć o swojej decyzji? Powinna wziąć się w garść!

Nagle zadzwonił telefon Mitchel, przywracając ją do rzeczywistości.

Odeszła cicho, żeby zrobić mu miejsce.

W tym samym momencie Mitchel odebrał telefon i wyszedł na balkon.

Przez chwilę rozmawiał przez telefon, po czym się rozłączył i wrócił do sypialni.

Raegan już leżała owinięta w łóżko. Wiedziała, że zamierza wyjść, ale nie próbowała go zatrzymywać.

„Zamknij za sobą drzwi” – powiedziała, zanim zdążył wydusić z siebie choć słowo.

„Okej. Śpij dobrze.” Po tych słowach Mitchel podniósł płaszcz, podszedł do drzwi i odwrócił się, żeby na nią spojrzeć, zanim wyszedł.

Dopiero gdy usłyszała dźwięk zamka w drzwiach, Raegan wysunęła głowę spod kołdry.

W tym czasie w jej sercu zapanował zamęt. Wkrótce poczuła się tak gorzko.

Wszyscy wiedzieli, że Lauren była jedyną kobietą, którą Mitchel kochał.

Czy miała szansę w starciu z tą imponującą kobietą?

Czy dziecko coś zmieni? Nie ma szans.

Myśląc o tym, Raegan w przypływie złości podarła wynik testu ciążowego.

Czuła się szczęściarą, że jeszcze mu nie powiedziała o ciąży.

Przecież ujawnienie tej wiadomości przyniosłoby jej tylko większe upokorzenie.

Z powrotem w szpitalu, Mitchel stał przed oknem, które wychodziło na piękne nocne niebo. Światło księżyca podkreślało jego proste rysy twarzy, sprawiając, że wyglądał niezwykle wyjątkowo.

„Mitchel” – zawołała Lauren, leżąc obok na łóżku.

Miała na sobie ciemnofioletową jedwabną koszulę nocną, która podkreślała jej figurę.

Mitchel otrząsnął się z głębokich myśli i zwrócił się do niej. „Jak się teraz czujesz?”

„Już mi lepiej. Przepraszam, że znów cię niepokoiłam” – powiedziała Lauren z poczuciem winy. „Jocelyn robiła zamieszanie o nic”.

Jej twarz wykrzywiła się żałośnie, gdy mówiła. Było tak, jakby przypominała Mitchelowi, jak wyjątkowa była dla niego.

„Nic wielkiego”. Mitchel bez wyrazu twarzy zapytał lekko: „Jesteś głodny? Mogę poprosić Matteo, żeby przyniósł ci cokolwiek zechcesz zjeść”.

„Nie, dziękuję” – zapytała Lauren łagodnym głosem. „Gdzie byłaś wcześniej? Czy coś przerwałam?”

„Wcale nie” – odpowiedział spokojnie Mitchel. Spojrzał na zegarek i powiedział: „Już późno. Idź spać”.

„Jestem tak przestraszony, Mitchel.”

Lauren nagle objęła Mitchela od tyłu w talii i zaszlochała z żalu. Zakopała twarz w jego plecach.

„Zostań ze mną, proszę. Tylko na dziś wieczór, okej?”