บทที่ 17

“พ่อของฉันคงจะพลิกตัวไปมาในหลุมศพแน่ๆ ถ้าเขาได้เห็นโลกที่คุณและครอบครัวสร้างขึ้น” ฉันคง อยากจะตายแน่ๆ เพราะฉันรู้สึกได้ถึงความโกรธของกษัตริย์ที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวเขาทุกครั้งที่ฉันพูด

“คุณคิดว่าเพราะคุณเป็นคู่ครองและราชินีของฉัน คุณจึงไม่ต้องรับโทษหรือไง! พ่อโง่ๆ ของคุณเป็นอาชญากรสงครามและได้รับสิ่งที่เขาสมควรได้รับ ถ้าคุณยังทำตัวแบบนี้ต่อไป คุณจะยิ่งแย่ลงไปอีก” เขาถ่มน้ำลายใส่ฉัน กำมือแน่นและตัวเกร็ง จริงๆ แล้วฉันคิดว่าเขาอาจจะขยับตัวด้วยซ้ำ แต่เขาควบคุมตัวเองได้ “คุณเป็นของฉัน! ตั้งแต่วินาทีที่ฉันเห็นคุณในโถงทางเดินจนกระทั่งความตายพรากเราจากกัน คุณเป็นของฉัน!”

“ข้าไม่ได้เป็นของใคร ถ้าพ่อข้ายังมีชีวิตอยู่ เขาคงไม่ยอมให้เจ้าพาข้าไป!” บรรยากาศเริ่มเลวร้ายลงทุกที แต่กษัตริย์มีคำตอบสำหรับทุกอย่าง “ เขาตายแล้ว! และแม่ของเจ้าก็ไม่มีปัญหาอะไรกับการที่ข้าพาเจ้าไป เธอรู้ว่าเจ้าเป็นของข้า พูดอีกคำเดียว เจ้าจะต้องเสียใจไปเป็นอาทิตย์ๆ เข้าใจไหม” ฉันจ้องเขม็งไปที่เขาแล้วถอนหายใจ ฉันรู้ว่าเมื่อไหร่ที่ฉันพ่ายแพ้ ฉันจึงหันหัวไปที่หน้าต่างและจมอยู่กับความคิดของตัวเอง มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายจนฉันไม่สามารถเข้าใจได้อย่างรวดเร็ว