บทที่ 14

“อ๊าก!” ฉันครางออกมาขณะที่ตาของฉันเริ่มลืมขึ้น ฉันรู้สึกถึงบางอย่างเย็นๆ กดทับที่หน้าผากของฉัน และแรงกดเล็กน้อยที่รอบเอวของฉัน ฉันรู้สึกว่าหมอนของฉันขยับเล็กน้อย ก่อนที่การหยุดกะทันหันจะทำให้ฉันสะดุ้งไปข้างหน้า แรงกดเล็กน้อยรอบเอวของฉันทำให้แรงขึ้นและหยุดไม่ให้ฉันเหินไปข้างหน้าเหมือนที่ฉันจะทำหากไม่มีมัน ดวงตาของฉันเบิกกว้างแต่ก็ปิดลงทันทีเมื่อฉันรู้สึกเหมือนมีกลองกำลังเต้นอยู่ในกะโหลกศีรษะของฉัน

“เงียบๆ หน่อย คุณโดนตีหนักนะ แต่ไม่ต้องกังวลนะ ราชินีของฉัน ตอนนี้คุณปลอดภัยแล้ว” ห๊ะ? ฉันยังมึนงงอยู่เลยไม่ได้สนใจว่าเขาพูดอะไร จนกระทั่งฉันรู้ตัวว่าเขาพูดว่าราชินี

ฉันลืมตาขึ้นอีกครั้ง ฉันรีบลุกขึ้นจากที่นั่ง ความกดดันรอบเอวของฉันลดลงจน ฉันนั่งตัวตรงได้เต็มที่ และหลังของฉันก็กระแทกกับพนักพิงเบาะทันที ฉันหมุนหัวไปมาเพื่อรับเอาทุกอย่างเข้ามา ฉันอยู่ในรถ 'ไม่ เดี๋ยวนะ มันนานเกินไปที่จะเป็นรถ' ฉันอยู่ในรถลีมูซีน ภายในเป็นสีดำ พื้นเป็นสีเทา เบาะนั่งทำจากหนังสีดำราคาแพง และมีขวดแชมเปญเปิดขนาดใหญ่ในถังน้ำแข็ง