Rozdział 112

Chciałbym móc uwolnić irytujący pomruk, który chciał wydostać się z mojego gardła. Ale reakcja emocjonalna nie byłaby pomocna w tym momencie. Połknąłem go.

„Mam czas” – powiedziałem spokojnie. Bardzo uważałem, aby nie zabarwić słów żadnym śladem sarkazmu, bardzo pragnąc, aby rozmowa była produktywna i nieantagonistyczna.

Max patrzył prosto przed siebie w przestrzeń. Myślał dokładnie, co powiedzieć. Rozważał, jaki procent prawdy zamierza mi powiedzieć, prawdopodobnie.