Rozdział 3

„Prawdopodobnie jeszcze nie zaznałaś słodyczy miłości, prawda? Wiesz, kiedy Nathaniel był ze mną, gotował dla mnie, a kiedy byłam chora, on był pierwszym, który do mnie podbiegał. Kiedyś powiedział mi najczulsze słowa: 'Stella, mam nadzieję, że zawsze będziesz szczęśliwa...' Ceci, czy Nathaniel kiedykolwiek powiedział ci, że cię kocha? Mówił mi to cały czas, ale zawsze uważałam go za dziecinnego...

Cecilia słuchała w milczeniu, rozmyślając o latach, które spędziła z Nathanielem w ciągu ostatnich trzech lat.

Ani razu nie postawił stopy w kuchni.

Kiedy była chora, ani razu nie wyraził zaniepokojenia.

Jeśli chodzi o miłość, to nigdy o niej nie wspominał.

Cecilia spokojnie na nią spojrzała. „Skończyłeś już rozmawiać?”

Stella była zaskoczona.

Być może było to spowodowane niezwykłym spokojem Cecylii lub jej przenikliwymi, czystymi oczami, które zdawały się przenikać duszę.

Pozostała w oszołomieniu aż do momentu wyjścia Cecilii.

Z nieznanego powodu w tym momencie Stella zdawała się powrócić do swojego pierwotnego stanu — biednego sieroty, która musiała polegać na jałmużnie rodziny Smithów.

Za wizerunkiem córki rodziny Smithów zawsze kryła się idiotka.

Oczywiście Cecilia nie mogła pozostać obojętna na to, co powiedziała Stella.

Przez dwanaście lat zabiegała o względy mężczyzny, którego uwielbiała, tylko po to, by odkryć, że on również kiedyś namiętnie kochał kogoś innego, z niewinnością dziecka.

Jej ucho znów zaczęło pulsować bólem. Gdy sięgnęła, by zdjąć aparat słuchowy, zauważyła na nim ślady krwi.

Zwykle wycierała krew z aparatu i odkładała go na bok.

Nie mogąc zasnąć, odblokowała telefon i weszła na Instagram.

Widziała jeden post za drugim, wszystkie ją oznaczały.

Po jej otwarciu okazało się, że jest ona wypełniona zdjęciami opublikowanymi przez Stellę, które widziała tylko ona.

Pierwsze zdjęcie przedstawiało Stellę i Nathaniela z czasów studiów. Stali obok siebie, a oczy Nathaniela emanowały łagodnym ciepłem.

Drugie zdjęcie przedstawiało zapis ich rozmowy. Nathaniel napisał z uczuciem: Ella, wszystkiego najlepszego z okazji urodzin. Uczynię Cię najszczęśliwszą osobą na świecie.

Trzecie zdjęcie przedstawiało Nathaniela i Stellę, którzy trzymając się za ręce, leniwie spacerowali po plaży, odwróceni plecami do aparatu.

Czwarte, piąte, szóste i niezliczone inne zdjęcie były tak przytłaczające, że Cecilia zaparło dech w piersiach.

Nie odważyła się dalej przewijać, więc szybko wyłączyła telefon.

W tym momencie nagle poczuła potrzebę poddania się.

Tego dnia Cecilia zapisała zdanie w swoim prywatnym pamiętniku.

Brzmi ona następująco: Mogłem przetrwać ciemność, ale to było zanim ujrzałem światło.

Następnego dnia zazwyczaj zabierała się za przygotowywanie śniadania.

Dopiero gdy minęła godzina szósta, a Nathaniel wciąż nie wracał, Cecilia zdała sobie sprawę, że zapomniała o jego wcześniejszej wzmiance o zaprzestaniu przygotowywania śniadania.

Założyła, że Nathaniel nie wróci, więc siedziała sama na kanapie i zapadała w płytki sen.

„Czy nie mówiłem ci, że nie musisz już robić mi śniadania?”

Rozległ się niecierpliwy głos.

Cecilia obudziła się ze strachu i otworzyła oczy, tylko po to, by zobaczyć przechodzącego obok niej Nathaniela.

Szybko przeprosiła. „Przepraszam, zapomniałem.”

Znów te same słowa...

Nathaniel odwrócił się, żeby na nią spojrzeć. Jego wzrok był wyjątkowo lodowaty.

Ubrania, które miała na sobie tego dnia, były, jak zwykle, w skromnym odcieniu delikatnej szarości.

Wyglądało na to, że nie miała pieniędzy, co sugerowało, że przez cały czas ją źle traktował.

„Dlaczego nie zapomniałeś wrócić? Dlaczego nie zapomniałeś, że się pobraliśmy? Dlaczego nie zapomniałeś o sobie? Nie możesz znieść myśli o opuszczeniu mnie, prawda? Nie możesz pozwolić odejść bogactwu rodziny Rainsworth! Nie możesz znieść myśli o stracie mnie, Nathanielu, twojej osobistej maszyny do zarabiania pieniędzy!”

Jego słowa były niczym nóż, który wbił się prosto w serce Cecylii.

Cecilia spuściła wzrok. „Nathanielu, nigdy nie chciałam twoich pieniędzy.”

Osobą, na której zawsze jej zależało, był Nathaniel.

Nathaniel parsknął śmiechem, w którym słychać było drwinę.

„Jaka więc jest historia tego, że twoja matka przyszła dziś rano do mojego biura i poprosiła mnie, żebym dał ci dziecko?”

Cecylia była zdezorientowana.

Spojrzała w zimne, czarne oczy Nathaniela i zrozumiała, że jego gniew nie wynikał z wydarzeń poprzedniej nocy.

Nathaniel nie zawracał sobie głowy czczymi pogawędkami z nią.

„Cecilio, jeśli chcesz nadal wygodnie mieszkać w Daltonia Villa i utrzymać rodzinę Smithów w stabilnym stanie, lepiej upewnij się, że twoja matka zachowuje się przyzwoicie”.

Szybko skończył mówić i pobiegł do gabinetu, żeby coś złapać. Po przebraniu się w świeże ubrania wyszedł.

Zanim Cecilia zdążyła odszukać Paulę, to ona sama do niej podeszła, co stanowiło jaskrawy kontrast z jej wcześniejszą obojętnością. Delikatnie wzięła Cecilię za rękę i powiedziała: „Ceci, powinnaś błagać Nathaniela. Poproś go, żeby dał ci dziecko, nawet jeśli oznacza to interwencję medyczną”.

Cecilia po prostu patrzyła na nią, uważnie słuchając, gdy ta kontynuowała swoją wypowiedź.

„Stella już mi powiedziała, że przez ostatnie trzy lata Nathaniel nigdy cię nie dotknął”.

Uwaga ta była prawdopodobnie ostatnią kroplą, która przelała czarę goryczy.

Na tym świecie nigdy nie było prawdziwej empatii, liczyły się wyłącznie interesy jednostki.

Cecilia nie mogła zrozumieć, dlaczego Nathaniel wyjawił tę sprawę Stelli.

Być może on ją naprawdę kocha..

Zastanawiając się nad tym, nagle poczuła ulgę.

„Mamo, puść mnie.”

Paula zmarszczyła brwi w wyrazie zdziwienia. „Co powiedziałeś?”

„Jestem wyczerpana. Chcę się rozwieść z Nathanielem..”

Paula mocno uderzyła Cecilię w twarz.

Jej wizerunek dobrej matki legł w gruzach, gdy wskazała na Cecilię.

„Co sprawia, że myślisz, że możesz mówić o rozwodzie? Kiedy opuścisz rodzinę Rainsworth, kto chciałby poślubić kobietę taką jak ty — niepełnosprawną i będącą w drugim małżeństwie? Jak mogłem mieć tak bezwartościową córkę jak ty? Nie jesteś taka jak ja! Gdybym wiedział, nigdy bym cię nie przywiózł do domu!”

Cecylia zdawała się być odrętwiała.

Odkąd Paula pamiętała, nigdy nie darzyła jej sympatią.

Paula była znaną tancerką.

Jednak jej córka, Cecilia, która urodziła się z wadą słuchu, stała się zmartwieniem, które nosiła w sercu przez całe życie.

Dlatego podjęła trudną decyzję o powierzeniu Cecilii całkowitej opiece niani. Dopiero gdy osiągnęła wiek szkolny, pozwoliła jej wrócić do rezydencji Smithów.

Cecilia wspominała, jak jej nauczycielka kiedyś powiedziała, że żadna matka nigdy nie pogardzi własnym dzieckiem.

Dlatego starała się stać się lepszą osobą, robiąc wszystko, co mogła, by zadowolić matkę.

Mimo że miała problemy ze słuchem, odnosiła sukcesy w różnych dziedzinach, takich jak taniec, muzyka, malarstwo i języki obce.

Dopiero teraz zrozumiała, że bez względu na to, jak dobrze sobie poradzi, w oczach matki nigdy nie będzie idealną córką.

Tak jak powiedziała Paula, była osobą niepełnosprawną.

Nie była tylko niepełnosprawna fizycznie; miała również problemy w relacjach rodzinnych i życiu uczuciowym.

Po wyjściu Pauli ukryła jaskrawy, czerwony odcisk dłoni na twarzy pod podkładem i wybrała się do kancelarii prawnej.

W biurze Norman Jenkins, który pełnił funkcję doradcy prawnego zmarłego ojca Cecilii, Regusa Smitha, przyjął wręczone mu przez nią pismo upoważniające. Przeczytawszy to, zwrócił się do niej ze zdziwieniem.

„Czy naprawdę zamierzasz oddać cały spadek, który pan Smith potajemnie ci zostawił, Nathanielowi? Powinieneś wiedzieć, że on nie potrzebuje pieniędzy”.

Cecilia skinęła głową.

„Wiem, ale to dług, który mu zaciągnąłem, dług, który muszę spłacić”.

Trzy lata temu Regas tragicznie zmarł.

Za swojego życia sporządził już trzy testamenty. Wiedząc, że Paula nie przepada za Cecilią, polecił jej

Normana, aby potajemnie poinformował ją o ostatniej woli.

W testamencie stwierdzono, że po trzech latach małżeństwa, jeśli kobieta uzna, że jest nieszczęśliwa lub zapragnie rozwijać swoją karierę niezależnie od kogokolwiek, może z niej skorzystać.