Rozdział 119

Liam powstrzymał śmiech, co tylko spowodowało, że żartobliwie go popchnęłam z irytacją. Wiedział, że mówię poważnie. Nie chciałam żyć w strachu przed zastanawianiem się, kiedy ten facet wykona kolejny możliwy ruch.

„Zrobimy, co możemy. Będziemy działać z najwyższą czujnością i nie podejmiemy żadnego ryzyka, które mogłoby sprowokować drugi incydent” – wyjaśnił. „Mam pewność, że nasz napastnik nie podejmie podobnych prób w najbliższym czasie, zwłaszcza jeśli pozostaniemy w miejscach publicznych”.

To z pewnością miało sens. Istniało duże prawdopodobieństwo, że jednym z głównych powodów, dla których zostaliśmy zaatakowani, było głównie to, że Liam i ja byliśmy odosobnieni. W promieniu wielu mil od miejsca, w którym znajdowała się chata, nie było ani jednego domu ani miasta. Nieświadomie dało mu to przewagę.