Rozdział 100

Poranne światło sączyło się przez okna klasy, co stanowiło ostry kontrast z mrocznymi myślami wirującymi w mojej głowie. Pomimo moich najlepszych starań, by się skupić, moje oczy zaszkliły się, wpatrując się bezmyślnie w podręcznik przede mną. Głos pana Thompsona brzmiał monotonnie, dalekim szumem, który ledwo rejestrowałem. Moje serce wciąż waliło po koszmarach, a każdy cień zdawał się zmieniać w wilkołaka czekającego na skok.

„Ella, czy ty zwracasz uwagę?” Ostry głos pana Thompsona przeciął moje zamglenie, przywracając mnie do teraźniejszości. Mrugnęłam, zdając sobie sprawę, że cała klasa patrzyła na mnie. Moje policzki płonęły ze wstydu.

„Eee, tak, panie Thompson. Przepraszam” – mruknęłam, próbując uniknąć ciekawskich spojrzeń moich kolegów z klasy. Czułam, jak ich oczy wbijają się we mnie z ciekawością.