Rozdział 4 Od omegi do alfy

Drelich

Patrząc na moich synów, którzy mają brązową skórę, ciemne włosy i oczy swojego ojca, oceniam. „Będzie trudno utrzymać naszą obecność tutaj w tajemnicy”. To niedopowiedzenie. Moi chłopcy są tak podobni do Ethana, że to aż śmieszne. Będziemy musieli być bardzo ostrożni.

„Ty to powiedziałeś” – żartuje mój przyjaciel.

Zerkając kątem oka na Lucindę, pytam: „Widziałaś...?”

„Tak.” Lucinda odpowiada natychmiast, nie potrzebując wyjaśnień. „Ona jest idealna, Jean. Zdrowa i piękna, twoja idealna miniatura.”

„A Ethan?” – pytam, nienawidząc siebie za to pytanie.

„Wciąż z Eve”. Lucinda opowiada: „Ale on rozpieszcza Poppy, jakby była słońcem, księżycem i wszystkimi gwiazdami. Cokolwiek innego wydarzyło się między wami, jest cudownym ojcem”.

„Dobrze”. Oddycham, pocieszona, słysząc, że moja druga córka jest w tak dobrych rękach, ale tęskniąc za tym, żeby zobaczyć ją na własne oczy. „Myślisz, że ją odda, kiedy nadejdzie czas?”

Twarz Lucindy opada: „Jean, ona jest całym jego światem. Nie wiem, co planujesz, ale nie sądzę, żeby ponowne zjednoczenie twojej rodziny było tak łatwe, jak myślisz”.

„Zobaczymy”. Odpowiadam chłodno. Lucinda może i była moimi oczami i uszami w mieście odkąd wyjechałam, ale nie zna Ethana tak dobrze jak ja. Wiem, jak okrutny potrafi być, wiem, jak dobry potrafi udawać emocje, kiedy tak naprawdę nic nie czuje. W końcu, ile lat udawał, że mnie kocha, zanim pokazał swoje prawdziwe oblicze?

Przez lata, które minęły od naszego rozstania, trzymałem dystans, aby Poppy mogła korzystać ze światowej klasy opieki medycznej, jaką może uzyskać jej ojciec, ale teraz zbliżamy się do końca jej leczenia. Potrzebuje jeszcze jednej poważnej operacji. Jeszcze jednej, a wtedy nie będę już musiał się ukrywać, nie będę musiał udawać.

„Jean, kocham cię”. Lucinda ostrożnie porusza temat. „Ale błagam cię, nie lekceważ tego, jak bardzo Ethan troszczy się o Poppy. Nie widziałaś ich razem. Ja widziałam”.

„A on nie widział mnie odkąd odeszłam”. Przypominam przyjaciółce. „Tym razem nie pozwolę mu po mnie chodzić. Nie pozwolę mu odebrać mi córki. Może myśleć, że oddanie ojca jest silne, ale nie ma pojęcia o sile miłości matki”.

Lucinda

Ledwo poznaję mojego przyjaciela.

Jean, którą znałam, była potulną omegą, zbyt nieśmiałą, by zabierać głos w szkole, mimo że była mądrzejsza od wszystkich innych w klasie. Ale ta kobieta – ta istota – jest siłą natury, która nagina żywioły do swojej woli.

Zachowuje się jak alfa, roztaczając wokół siebie aurę autorytetu i mocy, pasującą do każdej Luny.

Zostanie matką wydaje się bardzo odpowiadać mojej przyjaciółce. Mogę sobie tylko wyobrazić, że gdyby była tak silna w czasie małżeństwa z Ethanem, Eve nigdy nie byłaby w stanie wbić pazurów w imponującego alfę.

Nawet jej wygląd się zmienił. Jean zawsze była piękna, z długimi złotymi włosami i nieskazitelną porcelanową skórą, ale tam, gdzie kiedyś umniejszała swój wygląd, teraz go akceptuje. Nawet ubrana w proste ubrania robocze, wygląda tak naturalnie uroczo, że czuję się jak niechluj, stojąc obok niej.

„Umówiłam cię na spotkanie w atelier na później dzisiaj” – mówię, nieprzyzwyczajona do pełnienia tak wspierającej roli wobec mojej łagodnej przyjaciółki.

„Dziękuję”. Jean uśmiecha się z absolutną gracją. Może teraz jest silną, niezależną wilczycą, ale Jean wciąż zaczynała na samym dole łańcucha pokarmowego. Wie, co trzeba zrobić, żeby ciężko pracować, żeby przeciwstawić się swojemu przeznaczeniu.

„Wiesz, że Eve jest właścicielką sklepu?” – ostrzegam ją.

„Och, wiem” – uśmiecha się Jean – „Nie mogę się doczekać, aż zobaczę jej twarz, gdy zda sobie sprawę, czyje perfumy sprzedawała przez te wszystkie lata”.

„Nie boisz się, że wygada się Ethanowi?” – pytam z niepokojem.

„Nawet Eve nie jest aż tak głupia” – prycha. „Uwierz mi, zrobi wszystko, co w jej mocy, żebyśmy nigdy się nie spotkali”. Jej oszałamiające zielone oczy rozbłysły psotnie, „co jest dla mnie w porządku”.

Przesadnie drogi, przestylizowany sklep Jean

Eve to absolutny szpetot. Podobnie jak wiele nieszczęsnych wilczyc, które zakładają, że bogactwo to to samo co klasa, kochanka mojego byłego męża wypełniła swój sklep najbardziej jaskrawymi, ekstrawaganckimi przedmiotami, jakie mogła znaleźć, niezależnie od tego, czy mają prawdziwą wartość artystyczną.

Moje perfumy, anonimowo oznaczone francuskim słowem oznaczającym wilczycę: La Louve, stoją na jej półkach. Jestem pewna, że Eve nie ma pojęcia, że ekskluzywne zapachy, które umieściła na swoich półkach, są moimi kreacjami, i chociaż nie mogę krytykować jej gustu w kwestii perfum, wiem, że sprzedaje je tylko dlatego, że są tak pożądane.

Gdy próbuję wejść do atelier, ubrany swobodnie w te same ubrania, które noszę w laboratorium, zarozumiałe sprzedawczynie patrzą na mnie z góry, z długimi nosami. „Pani, czy pani się zgubiła?”

„Nie” – zapewniam ich pewnie – „Mam umówione spotkanie”.

„Nie oferujemy wizyt takim matołom jak ty.” odpowiada sprzedawczyni, jej usta wykrzywiają się z obrzydzeniem.

Unosząc brwi, odpowiadam: „Czy tak witasz wszystkich swoich klientów? To cud, że nadal działasz”.

„Nie każ nam wzywać ochrony”. Druga wilczyca grozi, krążąc za kasą i wymachując mi telefonem bezprzewodowym.

„Czy chciałbyś przynajmniej poznać moje imię, zanim zdecydujesz, czy mnie wyrzucić?” – pytam łobuzersko, czerpiąc przyjemność z ich oburzonych min.

„Nie ma takiej potrzeby” – odpowiada złośliwie pierwsza sprzedawczyni. „Oczywiście nie stać cię na nasz towar, a do naszego butiku nie wpuszczamy byle kogo”.

Wilczyca pewnie myśli, że umówiłam się na zakupy, a nie na zbadanie doniesień, które w ogóle sprowadziły mnie do miasta, o ekskluzywnym butiku, który próbował sprzedać tanie imitacje jako moją luksusową markę.

„Naprawdę?” – zauważam chłodno, podnosząc do nosa jedną z delikatnych szklanych butelek z moim szykownym logo. Wdychając zapach z dyszy rozpylacza, natychmiast zdaję sobie sprawę, że doniesienia były prawdziwe. Zamiast eterycznej mieszanki kwitnących nocą kwiatów i ciemnych przypraw, które składają się na mój charakterystyczny aromat, w zapachu wyczuwalny jest ostry, metaliczny podtekst. To nie są moje perfumy.

Widzę kątem oka, że kobiety otwierają usta, by kontynuować kłótnię, ale naciskam, zanim zdążą wtrącić choć słowo. „Jeśli tak bardzo przejmujesz się swoim wizerunkiem, może zainteresuje cię fakt, że te perfumy są podróbką”.

„Przepraszam?” Jedna z wilczyc drzemie . „Skąd wiesz, nie stać cię na uncję La Louve, nawet gdybyś oszczędzała całe życie!”

„Pozory mylą” – oznajmiam po prostu, odstawiając butelkę z powrotem na ladę i kierując wzrok na płytkie wilczyce. „To może wyglądać jak prawdziwe, ale zapewniam, że tak nie jest”. Twarze kobiet są zaczerwienione od ledwie powstrzymywanej furii, a ja kontynuuję: „Chociaż masz rację, nie jestem klientem – jestem umówiona z twoim kierownikiem sprzedaży. Nazywam się Elise Carrington i jestem właścicielką La Louve”.