Rozdział 2 Jestem w ciąży

Drelich

Gdy teraz patrzę na mojego męża, którego oczy płoną, a pazury wysuwają się, gdy walczy, by utrzymać w ryzach swojego wilka... Myślę, że tak właśnie może być.

Ethan łapczywie łapczywie łapczywie łyka powietrze, jego klatka piersiowa szybko unosi się i opada, gdy patrzy na mnie z wściekłością. Jego wściekłość jest tak namacalna, że nieskażony strach pędzi przez moje żyły i czuję się sparaliżowana, zamrożona w miejscu jak przestraszony królik. Jeśli się ruszę, czy zaatakuje? Moja wewnętrzna wilczyca kuli się z ogonem podwiniętym między nogi, każdy nasz uległy instynkt wyzwalany przez groźną postawę mojego męża.

Jednak zamiast rzucić się na mnie lub zmienić pozycję, Ethan po prostu rzucił dokument na komodę i przeciął go długopisem, dziko podpisując papiery bez słowa. Rzucił je w moją stronę, po czym odwrócił się na pięcie bez słowa, wybiegając z pokoju.

Fala ulgi zalewa mnie i po raz pierwszy odkąd wypowiedziałem te okropne, nieprzemyślane słowa, jestem w stanie oddychać. Moje serce wciąż wali mi w piersi, ale wydaje się silniejsze niż od lat. Nawet gdy uderza o moje żebra tak mocno, że boję się, że mogą pęknąć, nie mogę powstrzymać głębokiego poczucia euforii.

Czy naprawdę jestem wolny? Czy to naprawdę koniec?

Pochylając się, by podnieść papiery leżące u moich stóp, przesuwam palcami po pospiesznie nabazgranym podpisie Ethana lekkim jak piórko dotykiem. W mniej niż pięć minut przeszłam od niewolnicy omegi do wyzwolonej kobiety. Moje życie w końcu znów należy do mnie i mam przed sobą całą przyszłość.

Nadal nie mogę w to uwierzyć następnego ranka, kiedy pakuję torby. Uśmiecham się od chwili, gdy się obudziłam. Jestem taka szczęśliwa, że nawet kwaśna mina Eve i jej nosowy głos nie mogą zepsuć mi nastroju.

Stoi w moich drzwiach, trzymając w dłoniach kubek gorącej kawy i patrzy, jak przenoszę ubrania z komody do toreb. „Więc w końcu to zrobił”. Uśmiecha się szyderczo, z zadowoleniem popijając aromatyczny płyn. „Powinnam była wiedzieć. Kiedy Ethan przyszedł do mojego pokoju wczoraj wieczorem, był tak podekscytowany, że nawet nie dotarliśmy do łóżka. Musiałam mieć trzy orgazmy z rzędu - tuż przy drzwiach”. Eve przechwala się, kołysząc biodrami, gdy paraduje w pokoju.

Odstawiając kubek na stolik, krągła wilczyca siada na skraju łóżka obok mojej walizki, patrząc na mnie od stóp do głów z wyraźną odrazą. „Powinien był wyrzucić cię na krawężnik dawno temu. Przypuszczam, że było mu cię żal”. Teoretyzuje Eve. „Biedna, brzydka omega”. Nikt już cię nie będzie chciał, zużyta przez alfę jak stara prezerwatywa”.

Wczoraj jej słowa zraniłyby mnie do głębi. Dziś sprawiają, że chce mi się śmiać. Nigdy więcej nie będę musiała oglądać tej okropnej suki. Nie tylko jestem wolna od zniewolenia, jestem wolna od jej zastraszania, wolna od jej gier.

Unosząc brwi, podchodzę do stolika nocnego i biorę jej parującą kawę. Kobieta jest tak urojona, że wydaje się myśleć, że zaraz jej ją podam. Eve wyciąga rękę z oczekiwaniem, ale zamiast położyć kubek w jej dłoni, wylewam go prosto na jej głowę.

Gorący napój spływa po okropnej kobiecie i jej nieskazitelnej białej bluzce, a potem Eve zrywa się z łóżka z przerażającym wrzaskiem. Następną rzeczą, jaką wiem, jest to, że Ethan wbiega do pokoju, patrząc między nami ze zdziwieniem i niepokojem. Natychmiast rzuca się w stronę Eve. „Co się stało? Czy wszystko w porządku?”

Szlochając teatralnie, Eve wskazuje na mnie i zawodzi. O-ona mnie poparzyła, tylko za to, że p-przyszłam ją pożegnać!" Rzucając ramiona na szyję mojego byłego męża, wilczyca chowa twarz w jego szyi i płacze beznadziejnie.

Trzymając ją tak czule, że aż mi się żołądek przewraca, Ethan patrzy na mnie z pogardą. „Co do cholery jest z tobą nie tak, Jean?”

Przewracam oczami w niebo, a Alfa sięga głęboko do kieszeni. „Wynoś się”. Warczy, wyciągając wielki plik banknotów i rzucając go na moje starannie złożone ubrania. „Oto twoja zapłata za leżenie na plecach przez te wszystkie lata. A teraz idź!”

Rumieniec rozkwita na moich policzkach, gdy pada jego obelga. Chciałabym rzucić mu te pieniądze z powrotem w twarz, w końcu ugoda rozwodowa zawierała warunki finansowe określone przez prawo. To nie ma nic wspólnego z wypełnieniem naszej umowy, a wszystko ze wstydem za to, że znosiłam jego własne złe traktowanie. Jednak nie jestem w pozycji, aby odrzucić te pieniądze.

Moja matka jest chora od dłuższego czasu. Potrzebuje operacji, a nawet z ugodą, ledwo będę w stanie sobie na nią pozwolić. Dla omegi duma nie jest opcją. Istnieje tylko przetrwanie, a to wymaga pieniędzy.

„Jak sobie życzysz” – mówię Ethanowi. Schylam się i zapinam walizkę, wyciągam ją z łóżka i wychodzę z pokoju z wysoko uniesioną głową.

Nie oglądam się za siebie.

Miesiąc później.

Dziwne jasne światło unosi się nade mną, przesuwając się z lewej do prawej przez moje niewyraźne pole widzenia. Powoli zdaję sobie sprawę, że to latarka, Brandis trzymana w rękach lekarza stojącego nad moim szpitalnym łóżkiem.

„Co się stało?” – pytam chrapliwie. Ostatnie, co pamiętam, to czekanie, aż moja matka wyjdzie z sali operacyjnej. Jeśli ktoś powinien być w tym łóżku, to ona.

„Jean, doznałaś szoku” – powiedział łagodnie lekarz. „Zemdlałaś”.

Przenika mnie złe przeczucie. „Gdzie jest moja matka?”

„Bardzo mi przykro” – mówi lekarz tym samym, współczującym tonem. „Ona tego nie przeżyła”.

„Co?” – odpowiadam cichym głosem, słowa nie do końca docierają do mnie. „Czy… czy dlatego zemdlałam?”

„Nie, właściwie”. Nie potrafię sobie wyobrazić dlaczego, ale lekarz teraz się uśmiecha. „Zemdlałaś, bo jesteś w ciąży”.

Sześć miesięcy później czworaczki.

Kiedy dowiadujesz się, że jesteś w ciąży, ostatnią rzeczą, jaką kiedykolwiek zakładasz, jest to, że będziesz mieć czwórkę dzieci zamiast jednego. Ale dokładnie to przydarzyło się mnie. Ledwie przyzwyczaiłam się do myśli o zostaniu rodzicem i otrząsnęłam się po śmierci własnej matki, dowiedziałam się, że urodzę prawdziwy miot szczeniąt.

Ledwo zostało mi wystarczająco dużo pieniędzy po wszystkich rachunkach szpitalnych, aby powitać jedno dziecko, ale kiedy odkryłam prawdę, byłam już tak zakochana w maleńkich istotach rosnących we mnie, że nie mogłam marzyć o ich oddaniu. Dałam im schronienie przez ostatnie kilka miesięcy całą miłością i troską, jaką posiadam, ale teraz dowiaduję się, że moje najlepsze wysiłki nie wystarczyły.

Po traumatycznym cesarskim cięciu i większej liczbie szwów, niż potrafię zliczyć, pielęgniarki w końcu przedstawiły mi moje dzieci: dwóch chłopców i dwie dziewczynki - przynajmniej na razie.

Najmniejsza dziewczynka, zaledwie dwie trzecie wielkości pozostałych dzieci, nie zostanie na tym świecie długo. Powiedzieli mi to tak delikatnie, jak tylko mogli, ale nie ma złagodzenia takiego ciosu. Moja najmłodsza urodziła się z zagrażającą życiu wadą serca i nawet jeśli jakimś sposobem przeżyje, nie będzie miała żadnych cech wilkołaka. To oczywiście nie ma dla mnie znaczenia, kochałabym ją, nawet gdyby urodziła się z dwiema głowami. Niestety prawdopodobnie nie będę miała okazji kochać jej zbyt długo.

Jeśli nie zdarzy się cud, moja córka umrze zanim noc się skończy.